Στους δρόμους θα κριθεί το δίκιο

Ο φίλτατος Δημήτρης Λεβέντης καταθέτει τις εκτιμήσεις και τις σκέψεις του, που εμπνέονται από τις προχτεσινές κινητοποιήσεις… Με εκκίνηση από τις τοπικές, Κερκυραϊκές εκδηλώσεις διευρύνει και γενικεύει. Παραθέτουμε…

Μεγαλειώδης ήταν η προχτεσινή πορεία.

Όχι τόσο για το μέγα πλήθος όσο για την σύνθεσή του. Η νεολαία αποτελούσε τα 3/4 του σώματος. Αλλά και την πολιτική του κατεύθυνση που μετέτρεπε το πένθος σε οργή κατατάσσοντας την τραγωδία εκεί που αντικειμενικά ανήκει: στο Κράτος και το Κεφάλαιο

Έδρα της δημοκρατίας δεν ήταν πλέον τα δημαρχεία οι περιφέρειες και η Βουλή, αλλά ένα ανθρώπινο ποτάμι που έφτανε στην Κάρπαθο, την Αντίπαρο και την Ανάφη εκεί που χτυπάει η πραγματική της καρδιά μέσα στη κοινωνία

Χτες μια παλλόμενη συγκροτημένη νεανική μάζα, που δεν δέχεται πια να ζει με επιδόματα και να πεθαίνει με εισιτήριο. Φόρτισε με ηλεκτρισμό την πολιτική ατμόσφαιρα που μέχρι χτες -εδώ στο νησί- φαινόταν νάχει κατακάτσει στους πάτους από τα φλυτζάνια των καφενέδων. Κύλησε σαν καθαρό νερό στην Πόλη μας και ξέπλυνε την ντροπή της χρόνιας ακινησίας.

Την στιγμή που η κεφαλή της διαδήλωσης ξεπρόβαλε στου Μαρόλα η οπισθοφυλακή της δεν είχε περάσει ακόμη την Ανουντσιάτα. Άρχιζε δηλαδή και τελείωνε περίπου στο ίδιο σημείο κλείνοντας ένα μεγάλο “Π”. Ευγενίου Βουλγάρεως, Λιστόν, Νικηφόρου Θεοτόκη ως του Αγάθου, Μιχαήλ Θεοτόκη, πλατεία Βραχλιώτη κι ένα τμήμα της Γεωργίου Θεοτόκη μέχρι το περίπτερο.

Έβαλα μολύβι και χαρτί κι εμβαδομέτρησα τον χώρο πάνω στον χάρτη σε κλίμακα 1:500 του σχεδίου πόλεως κι εύρηκα πως αγγίζει τα 3,2 στρέμματα.

Χρησιμοποιώντας τον επίσημο συντελεστή των Αρχών για τον υπολογισμό πλήθους δηλ. 2 άτομα /1 τ.μ βγαίνει το πρωτοφανές για τα κορφιάτικα δεδομένα ποσό των 6.400 κεφαλών.

Η μόνη διαδήλωση που μπορεί να συγκριθεί με τη σημερινή είναι εκείνη του 1999 κόντρα στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Γιουγκοσλαβία. Εποχή που τα περισσότερα από τα σημερινά κορίτσια και αγόρια που βρέθηκαν οργισμένα στο δρόμο ήταν ακόμα αγέννητα και που επέδειξαν περισσότερο παλμό και σφρίγος συγκρίνοντας με τον τότε.

Μεγάλο μέρος του πλήθους συγκεντρώθηκε ασφυχτικά γύρω από την Νομαρχία και το Θέατρο, εκεί μίλησαν ο εκπρόσωπος της ΑΔΕΔΥ κι ακολούθησε ο πρόεδρος του Εργατικού κέντρου Σταμάτης Πελάης, που παρουσιάστηκε μπροστά στον χαρούμενο κόσμο αρκετά εκνευρισμένος γι λόγους που ξέρει μόνον ο ίδιος. Έκλεισε η ΟΓΕ και μετά ακολούθησαν τα νέα παιδιά.

Εκεί ήταν πράγματι που σε πονεί και που σε σφάζει!

Κυριάρχησε ένας λόγος αυθόρμητος, ειλικρινής, εναλλασσόμενος, χειμαρρώδης δίχως φτιασίδια και ξύλινες κοινοτυπίες όπου σχεδόν καμία-κανείς, δεν διάβασε κάτι από γραμμένο χαρτί… Ο θρίαμβος του αυθόρμητου κατά των φωτισμένων καθοδηγητάδων. Η δυσοσμία εκείνων που περιφέρουν το σαρκίο τους στις διαδηλώσεις μόνο για να τις ποδηγετήσουν και να διώξουν το κόσμο με χιλιοειπωμένες εμετικές φλυαρίες χανόταν μές την ανυπόκριτη χαρά .

Εκείνοι που έστρωσαν χαλί στον Μητσοτάκη και αντιπολιτεύονται με βελούδινο γάντι ένιωσαν ότι είναι ασήμαντοι μπροστά στο φαινόμενο και κρύφτηκαν.

Όπως εξαφανισμένοι ήταν όλοι οι ντόπιοι εκλεγμένοι και μη ταγοί της εξουσίας οι πολιτικοί λουστραδόροι της καταστροφής και της απαξίωσης της Κέρκυρας.

Τις τελευταίες μέρες ζούμε μια Γένεση.

Από τις κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών και την τωρινή συνέχεια ξεπροβάλει ένας τρίτος πόλος, ανεξέλεγκτος από την συστημική αριστερά που γνωρίζουμε.  Ο κόσμος είναι ακόμη μουδιασμένος γιατί δεν μπορεί να συνέλθει από την τελευταία πουλησιά και το φτύσιμο που δέχτηκε από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015.

Η καπηλεία της μοναδικότητας της Αριστερής έκφρασης από τον δεξιότατο Σύριζα, χρέωσε σε όλη την Αριστερά την ήττα. η ανυπαρξία του σαν μαχητική αντιπολίτευση οδήγησε στην αδράνεια που ακολούθησε.

Ένα ταξικό κίνημα που έκανε 32 χρόνια να συνέλθει από την συμπόρευση της οικουμενικής διακυβέρνησης του ’90 ξαναπήρε κουράγιο το 2008 και πλημμύρισε τους δρόμους το 2012 ξαναδέχτηκε μια σπρωξιά στην ήττα, την υποχώρηση και το συμβιβασμό που θα κοστίσουν ακόμα κάποιες ντουζίνες χρόνια καθυστέρησης.

Δεν ήταν αρκετά ώριμο ώστε να ξεπεράσει το μαντρί της κοινοβουλευτικής διαδικασίας να περάσει σε άλλες μορφές σύγκρουσης μετά την υποχώρηση της κοινοβουλευτικής-συντριπτικής πλειοψηφίας στις απαιτήσεις του πολυκέφαλου ξένου παράγοντα.

Έφτανε μέχρις εκεί η αντοχή και η συνοχή του… Δεν είχε δύναμη για παραπέρα… Αρκέστηκε στις καταγγελίες και τη κριτική.

Οι ζυμώσεις που θα φουντώσουν από την ενωτική πάλη για την ανατροπή της πιο αναίσχυντης και φασιστικής επικίνδυνης δεξιάς που γνώρισε ο τόπος από το τέλος του δεύτερου αντάρτικου και δώθε ελπίζω να οδηγήσουν σε αυτήν τη συγκεκριμενοποίηση στόχων και μεθόδων ανατροπής μέσα από μορφές οργάνωσης που θα δοκιμάσει και θα επιλέξει η βάση του νέου τούτου κινήματος

Οι δρόμοι είναι το δικό μας γήπεδο, τα κουλουάρ των κοινοβουλίων το δικό τους… Θα πάρει καιρό ακόμα η υπόθεση που το γκρέμισμα αυτής της φασιστικής συμμορίας δεν είναι παρά ένα μικρό κεφάλαιο της.

Στο μυαλό έρχονται οι στίχοι απ΄ το τραγούδι της Εθνικής Αλληλεγγύης

Στους δρόμους θα κριθεί το δίκιο

στους δρόμους θα πνιγεί ο σατράπης

κι απ’ την σκλαβιά θε να φυτρώσει

το νέο βλαστάρι της αγάπης.

σε μια μοναδική εκτέλεση από τον εκπληκτικό Ηλία Λογοθέτη