Γαλλία: Και τώρα;;;

Η μεγάλη χαρά για την ήττα του φασιστικού δίδυμου Λεπέν-Μπαρντελά και την νίκη του Νέου Λαϊκού Μετώπου μπορεί να κρατήσει όσο και η χαρά μετά τον θρίαμβο της ομάδας μας μετά από ένα ντέρμπυ… Στα μέσα της εβδομάδας οι γιορτές καταλαγιάζουν, οι θριαμβολογίες κατακάθονται… Τα δύσκολα ξαναεμφανίζονται μπροστά μας…

Ας πάρουμε τα χειρότερα αλλά και πιθανότερα: στην περίπτωση της Γαλλίας η νίκη της αριστεράς μπορεί να αποδειχτεί κίνδυνος παρατεταμένης και διαλυτικής ήττας… Η ‘νομιμοφροσύνη’ πολλών από τους εταίρους, η ανταπόκρισή τους σε …’φωνές λογικής’ η ‘αποδοκιμασία’ των …ιδεοληψιών, των …φανατισμών και των … λαϊκισμών θα βομβαρδίσουν νυχθημερόν στελέχη, οπαδούς και φίλους του ΝΛΜ… Η απειλή αποστασιοποιήσεων και αποχωρήσεων έχει ήδη αρχίσει πριν κλείσει το α΄24ωρο μετά τις εκλογές…

Ας δούμε τα πράγματα πιο πρακτικά. Ο Γαλλικός καπιταλισμός βρίσκεται σε μία πολύ κρίσιμη καμπή… Η παγκόσμια κρίση συμβατή με την φύση του αλλά και η ειδική ενίσχυσή της μετά από τις τεράστιας σημασίας ήττες της Γαλλικής αστικής τάξης στην Αφρική και ειδικότερα στην ζώνη του Σαχέλ δημιουργούν προϋποθέσεις μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής όξυνσης.

Η εφαρμογή προγράμματος μερικών ανακουφίσεων θα πέσει και θα εξαφανισθεί μέσα στην μεγάλη τρύπα της φτωχοποίησης και του αδιέξοδου. Οι απαραίτητες πολιτικές και κοινωνικές ρήξεις απαιτούν ένα απόλυτα ριζοσπαστικό-επαναστατικό πρόγραμμα κοινωνικών μεταρρυθμίσεων…

Και τότε;;; Φοβόμαστε πως ο συσχετισμός των δυνάμεων σήμερα στην Γαλλία δεν επιτρέπει αισιοδοξία για τολμηρές πολιτικές…

Ασφαλώς, υπάρχουν μέσα στο ΝΛΜ δυνάμεις και προσωπικότητες, που συμμερίζονται την ανάγκη της ρήξης… Για όλους αυτούς -κατά την γνώμη μας πρωταρχικό καθήκον είναι η εκλαΐκευση της ιδεολογικο-πολιτικής τους θέσης… Με λόγο σύγχρονο, άμεσο, αποδεικτικό και όχι αξιωματικό, σεμνό και όχι επιτιμητικό, αναζητικό και χωρίς θέσφατα… Με άγχος και αγωνία για απαντήσεις ουσιαστικές και όχι για την ‘περιφρούρηση’ της καθαρότητας… Αυτό εξάλλου είναι παγκόσμιο ζήτημα για την αριστερά, που έχει γίνει πολύ φανερότερο μετά την πτώση του ‘υπαρκτού’.

Σήμερα, στο στάδιο εξέλιξης του καπιταλισμού σε μία μητροπολιτική χώρα, όπως η Γαλλία, ο αντιφασιστικός αγώνας πρέπει να είναι ταυτόχρονα αντικαπιταλιστικός… Και η Γαλλία -κοινωνικοπολιτικό ‘εργαστήριο’ του κόσμου- το κάνει πιο φανερό από κάθε άλλη χώρα.

Αυτό όμως δεν το έχουν αποδεχτεί και υιοθετήσει πλείστοι όσοι αντιφασίστες καλής προαίρεσης, χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι. Από αυτούς, που κατέβηκαν στους δρόμους επί μήνες και χρόνια… Που έχασαν τα χέρια τους, τα μάτια τους ή και τη ζωή τους από την ‘πρωτοποριακή’ στο κόσμο αγριότητα του γαλλικού κατασταλτικού μηχανισμού…

Είναι όμως πολύ ευεπίφοροι να το κατανοήσουν και η ίδια η ζωή είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Στην Γαλλία, όμως απουσιάζει από καιρό ένας μαζικός εργατικός πολιτικός φορέας, που να ζυμώνει, να ζυμώνεται και να διαπαιδαγωγεί στις ιδέες της τελικής ρήξης με τον καπιταλισμό…

Από αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα η αριστερά θα νικήσει αν στις τάξεις της μπολιαστεί και βλαστήσει το σπέρμα μιας συνολικά αντισυστημικής πολιτικής… Που αποβλέπει σταθερά στην ανατροπή και δεν βαυκαλίζεται με αδιέξοδες μεταρρυθμίσεις.

Οι μικροβελτιωτικές παρεμβάσεις -αν υπάρξουν- θα έχουν χαρακτήρα μόνον νομοθετικό. Στην πράξη καμία αλλαγή δεν πρόκειται να εφαρμοσθεί από τον σκληρό πυρήνα του γαλλικού καπιταλισμού, που τόσο καιρό στηρίζει τον Μακρόν και τώρα βλέπει με καλό μάτι την Λεπέν και το τεκνό της τον Μπαρντελά.

Σε μία τέτοια πιθανότατη περίπτωση, τα προβλήματα θα παραμείνουν και θα οξυνθούν… Η ζωή των εργαζόμενων θα διατηρείται στα όρια των σημερινών αδιεξόδων και φυσικά η χαρά για την νίκη του ΝΛΜ θα μετατραπεί σε μακρόχρονη θλίψη, απογοήτευση, πικρία και οργή, που θα δράσουν ως τροχιοδεικτικά προς τον φασισμό. Το ξαναζήσαμε στον μεσοπόλεμο στην γειτονική Γερμανία…

Εχουμε και εμείς πρόσφατη εμπειρία από την διάδοση και επικράτηση της απαισιοδοξίας μετά από ‘αριστερές’ νίκες και κωλοτούμπες.

Η αριστερά στην Γαλλία δεν έχει λόγο ύπαρξης αν δεν καταστεί το εκπαιδευτήριο και το εργαστήριο της ανατροπής…