Την Παρασκευή 11 Αυγούστου στις οκτώ το βράδυ θα γίνουν στη γκαλερί «Elpifos», στον Αρίλλα, εγκαίνια έκθεσης εικαστικών έργων του Κερκυραίου ζωγράφου και χαράκτη Δημήτρη Μηλιώτη.
Στην έκθεση, που φέρει την ονομασία «Δειλινές Αποχρώσεις ~ Shades of twilight», ο καλλιτέχνης για πρώτη φορά θα παρουσιάσει σειρά από ακουαρέλες του, εμπνευσμένες από το αέναα μεταβαλλόμενο φως και τα χρώματα του δειλινού, φιλοτεχνημένες στη διάρκεια της δεκαετίας 2013-2023.
Στις μικρών διαστάσεων και εκ φυσικού (επί τόπου) συνθέσεις του, ο χώρος συναντά το χρόνο, η φύση την ψυχή, και το φαινομενικά ίδιο είναι πάντα διαφορετικό, όπως εξηγεί.
Η έκθεση θα κρατήσει έως τις 18 Αυγούστου (ώρες λειτουργίας καθημερινά 19.00 – 23.00).
Αναφέρει ο Δημήτρης Μηλιώτης: «Το κατάφυτο κερκυραϊκό τοπίο, δεν ήταν δυνατό να μην γίνει κάποτε και για μένα ερέθισμα και αφορμή για μελέτη και αρχή μιας νέας εικαστικής αναζήτησης. Το μέσον μου αυτή τη φορά ήταν η ακουαρέλα. Μικρά κυρίως μπλοκ σε μέγεθος Α5, Α6, Α7, με συνόδευαν καθημερινά, μαζί με μία κασετίνα με ακουαρέλες, στο ψάξιμο εκείνου του τοπίου που θα μου προκαλούσε εικαστικό ενδιαφέρον. Δεν με αφορούσε κανένα περιγραφικό ή χαρακτηριστικό στοιχείο του τοπίου. Αρκούσε ένα φως στην άκρη του φύλλου μιας ελιάς. Μία αντανάκλαση στον ορίζοντα της θάλασσας που δεν ήξερα από πού ερχόταν. Εκείνο το φως που διαμορφώνει όλο το πέπλο των χρωμάτων που κινούνται και αλλάζουν μέσα στον χρόνο. Αυτό το φως που έρχεται τώρα μπροστά στα μάτια μας. Αυτό με συγκινεί και συν – κινεί τη σκέψη και την παλέτα μου. Πολλές φορές πήγαινα στο ίδιο σημείο, την ίδια ώρα, όχι για να συνεχίσω ή να επαναλάβω το ίδιο έργο, αλλά για να δω τι είχε αλλάξει· ήταν κάθε μέρα διαφορετικό. Ποτέ δεν είναι ίδια αυτά που βλέπω· αλλάζουν, όπως και εγώ δεν είμαι ίδιος μπροστά στο “ίδιο” τοπίο. Ο Σεζάν, που καθόταν μπροστά στο ίδιο βουνό, Σεν Βικτουάρ, τι αλλαγές να έβλεπε άραγε; Αποφάσισα να ζωγραφίζω μία ώρα πριν τη δύση του ήλιου, ώστε να έχω ακόμα περισσότερες αλλαγές στο φως και στο χρώμα. Η διαρκής αυτή αλλαγή του φωτός και του χρώματος με έκανε να δουλεύω πιο γρήγορα, να είμαι πιο παρατηρητικός και να παίρνω γρήγορες αποφάσεις για την επιλογή των χρωμάτων. Η ρευστότητα και η διαφάνεια της ακουαρέλας με βοηθούσαν στην απόδοση των δεκάδων αποχρώσεων αλλά και της υγρασίας που πύκνωνε με το πέρασμα της ώρας. Οι ακουαρέλες αυτές που γίνονταν πάντα εκ φυσικού (επί τόπου), άρχισαν να με γεμίζουν πρωτόγνωρες εμπειρίες. Ζωγράφιζα λίγο από το πριν και έφτασα να προβλέπω και το επόμενο χρώμα που θα εμφανιζόταν· το μετά. Ήμουν στο μεταίχμιο του πριν και του μετά. Τελικά ζωγράφιζα τον χώρο ή τον χρόνο; Όλα γίνονταν ένα. Στη ζωγραφική εκ φυσικού, συμμετέχουν όλες οι αισθήσεις, η ψυχή και η σκέψη· η φύση η ίδια. Γίνεται μια συμπαντική συνεργασία. Εκεί και τότε, αισθάνεσαι συνθέτης και όχι απλά εκτελεστής. Τις χρωματικές αυτές μελέτες και παρατηρήσεις τις έβλεπα σαν παγωμένες χρωματικές στιγμές, χωρίς να έχω σκοπό να τις παρουσιάσω. Εξάλλου αυτό που με χαρακτήριζε σαν εικαστικό ήταν η ζωγραφική με λάδι σε μεγάλες επιφάνειες και η χαρακτική με σύνθετες τεχνικές. Όταν όμως άνοιξα μετά από καιρό το συρτάρι με τις ακουαρέλες διαπίστωσα ότι ήταν έργα μιας δεκαετίας και στον αριθμό εκατοντάδες… Η απόσταση με έκανε να τα δω μ’ ένα διαφορετικό μάτι. Ήταν ολοκληρωμένα έργα. Αυτά τα μικρά έργα ένιωσα τότε πως έπρεπε να παρουσιαστούν σαν μία ολοκληρωμένη εικαστική πρόταση. Μια πρώτη επιλογή ήταν απαραίτητη. Μια δεύτερη, επίσης. Τα περισσότερα από αυτά τα έργα παρουσιάζω σε αυτήν την έκθεση για πρώτη φορά. Αποτελούν τις αποτυπωμένες εμπειρίες μου μιας δεκαετίας μπροστά σ’ ένα τοπίο που συνέχεια και πάντα θα μεταβάλλεται λίγο πριν πέσει το φως της μέρας».
* Το έργο της εισαγωγικής εικόνας τιτλοφορείται «Ο Αρίλλας από ψηλά».
Σπάθας Στέφανος στο Γκίκας: Οι δείκτες παραγωγικότητας του Νοσοκομείου είναι ιδιαίτερα αυξημένοι: “Πολλοί μιλούν γιά ένα ανεπαρκέστατο Νοσοκομείο μέ τεράστιες ελλείψεις σέ προσωπικό όλων τών ειδικοτήτων, εξοπλισμό, πεπαλαιωμένα μηχανήματα…ΟΜΩΣ τό Νοσοκομείο στέκει…” Αυγ 5, 11:48
