Ο ‘Σκάρπωνας’ περνάει στην συλλογική μας μνήμη

Είχαμε θετικές προσδοκίες από την χτεσινή ιστορικο-καλλιτεχνική βραδιά στο Νέο Φρούριο αλλά μας διέψευσε!!! Προς το πολύ και απρόσμενα καλύτερο!

Τελειώνοντας η ορθολογικά χρονομετρημένη εκδήλωση μας άφησε ένα συναίσθημα ικανοποίησης πιο ουσιαστικό και από το ίδιο το δρώμενο… Πιο επίκαιρο από τον διαχρονικό μήνυμα της πολιορκίας του 1716… Μπορούν σε αυτό τον τόπο να ετοιμάζονται και να γίνονται πράγματα αξιόλογα και σημαντικά, που να υπερβαίνουν τις μιζέριες και τα αδιέξοδα μίας καταθλιπτικής καθημερινότητας…

Ασχετα από την σκουπιδίλα και την διάχυτη οσμή βόθρου, άσχετα από την κακοποίηση του δημόσιου χώρου, το κυκλοφορικό, το άθλιας ποιότητας νερό και τόσες άλλες πληγές του Φαραώ, που μας βαρύνουν διαχρονικά και επίμονα, υπάρχουν μονάδες, παρέες, συλλογικότητες, που έχουν έμπνευση και τάλαντο για να υποστηρίξουν άλλες ποιότητες…

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
Φυσικά, εξαίρετη η επιλογή του χώρου… Δίπλα από τον τόπο της ιστορικής δράσης, ουσιαστικά μέσα σε αυτόν! Είναι ολόκληρο το επί δεκαετίες εγκαταλειμμένο Νέο Φρούριο ένα αριστούργημα οχυρωματικής τέχνης και τεχνολογίας… Και σήμερα, ένας τόπος ιδανικός για υποστήριξη καλλιτεχνικών εκδηλώσεων όλου του φάσματος της τέχνης και του λόγου… Δυστυχώς, μετά την μακαρία σύνοδο κορυφής του 1994 πέρασε από την φάση του νταμπαντουμπάδικου και προοδευτικά εγκαταλείφθηκε…

Η επαναλειτουργία του με μία τέτοια εκδήλωση είναι χαρμόσυνη… Μακάρι να έχει συνέχεια και εξέλιξη…

Η επιλογή του χώρου-μεταξύ άλλων προσέφερε την ευκαιρία σε αρκετούς συμπολίτες να επισκεφτούν το Νέο Φρούριο για πρώτη φορά (!) όσο και αν αυτό ακούγεται υπερβολικό…

Η επιλογή του θέματος δεν είναι μόνον ιστορικά επιβεβλημένη αλλά και ιδεολογικά επίκαιρη… Η πολιορκία του 1716 και η νικηφόρα κατάληξή της για τους πολιορκημένους αγωνιστές της Κέρκυρας αποτελεί έναν θρίαμβο του πνεύματος αντίστασης… Με ανάδειξη της στρατηγικής οργάνωσης και της λαϊκής συμμετοχής σε πρωταγωνιστικούς παράγοντες θετικών ιστορικών εξελίξεων…

Αυτό το πνεύμα μετέφερε θαυμάσια η σύνθεση των κειμένων, που αναγνώσθηκαν… Ιστορική συνέπεια, πολιτική φόρτιση, λεξικολογική ακρίβεια με υψηλή επιλεκτικότητα διέκριναν τα διαβάσματα της Ναταλίας Καποδίστρια και του Ξενοφώντα Ραράκου… Θα μπορούσαν -κατά την άποψή μας βέβαια- να λείψουν ορισμένοι πλατειασμοί στο τελικό-τελικό μέρος των κειμένων και ένας κάποιος ‘διδακτισμός’ στην ίδια ενότητα…

Με αυτό τον σχολιασμό καθόλου δεν υποτιμάμε την εξαιρετική συνολική εικόνα των επιλεγμένων κειμένων που μας ταξίδεψε ιδανικά, τρείς αιώνες πίσω…

Η επιλογή των κειμένων φέρει προφανώς την σφραγίδα του Θεόφιλου Τζίκα. Βαθύς γνώστης της Κερκυραϊκής ιστορίας κατάφερε να αναδείξει το γεωπολιτικό και ηθικο-κοινωνικό βάρος της νίκης του 1716… Κάτι, που ΔΕΝ το κάνει συστηματικά η Ελληνική πολιτεία…

Πολύ θετική η δουλειά της κ. Αλίκης Κατσαρού στην επιμέλεια των κειμένων, που προφανώς συνέβαλλε στην αρτιότητα της παρουσίασής τους.

Τί να πεις για τους ‘αναγνώστες’… Το πιο αυθόρμητο είναι: τους ήξερες, δεν τους ήξερες;;; Ηταν δυνατόν να μην είναι τόσο σπουδαίοι; Σίγουρα όχι… Αισθανόμαστε όμως την ανάγκη να υπογραμμίσουμε τον άριστο ηχητικά και αισθητικά συνδυασμό, που ανέδυαν η συναισθηματικά φορτισμένη αφήγηση της Ναταλίας με την δωρική ανάγνωση του Ξενοφώντα… Μεγάλο μπράβο και στους δύο…

Δίπλα τους, δύο μεγάλοι συντελεστές. Ο Νίκος Μεταλληνός, του οποίου την εγνωσμένη καλλιτεχνική ποιότητα είναι δύσκολο να αποτυπώσουν λεκτικές περιγραφές… Μακάριοι οι ακούσαντες!!! Αυτοί είχαν την ευκαιρία να καταλάβουν, πως οι ‘ξεροί’ ήχοι των κρουστών μπορούν να διηγηθούν έπη και δράματα… Από την αρχή, όταν τυμπανιστές προανάγγειλαν με ‘κρότους’ όπλων και πολυβόλων την πολιορκία ως το νικηφόρο και πανηγυρικό τέλος… Και μαζί με τα κρουστά ο ‘μονότονος’ βαθύς ήχος του βιολοντσέλου τόνιζε τις συναισθηματικές εξάρσεις, την αγωνία, το πόνο αλλά και την αγαλλίαση των πολιορκημένων νικητών…

Εξαιρετικό το παίξιμο του Ανδρέα Βιδάλη. Αναμενόμενο… Δεν έχει ανάγκη συστάσεων ο υπέροχος τσελίστας…
Ο φωτισμός, μία προφανώς δυσκολότατη υπόθεση σε αυτόν τον χώρο και γι’ αυτή την δράση, μας έδωσε υψηλή αισθητική ικανοποίηση. Φανταστικά εναρμονισμένος με το πνεύμα των στιγμών, υπογράμμιζε και απογείωνε… Χρωματισμοί, εντάσεις, εναλλαγές… Ολα σχολαστικά και ταιριαστά επιλεγμένα… Ο Αντώνης Χονδρογιάννης δικαιούται να σεμνύνεται για την συμβολή του στην επιτυχία της παράστασης.

Τέλειες οι διαφάνειες, -εικόνες και βίντεο- που προβλήθηκαν με μαγικό τρόπο στον μεγάλο κατακόρυφο τοίχο στο πίσω μέρος της δράσης… Προσβάσιμες για το σύνολο των θεατών συμπλήρωναν μαγικά την εξιστόρηση. Με την τεχνική του fade in-fade out μας τόνιζαν την ιστορική συνέχεια της αφήγησης… Με το παιγνίδισμα των χρωμάτων απέδιδαν την συναισθηματικές φορτίσεις των πρωταγωνιστικών στιγμών και προσώπων της ιστορίας … Αναγνωρίζει κανείς την σφραγίδα του Νίκου Κόκκαλη, που δεν χρειάζεται συστάσεις… Είναι ‘φορτωμένος’ με θαυμάσιες δουλειές συνδυασμού ήχου και εικόνας…

Σημαντικότατη η συμβολή του ιστορικού Σπύρου Γαούτση στην προμήθεια του ιστορικού υλικού, από το σπουδαίο υλικό που ο ίδιος έχει συγκεντρώσει και εμπλουτίζει

Αφήσαμε, ως είθισται τελευταίο τον ‘μαέστρο’, τον Στέφανο Κυπριώτη. Πριν ξεκινήσει η καλλιτεχνική δράση θυμηθήκαμε δύο εξαιρετικές -κατά τη γνώμη μας- παλιές σκηνοθετικές του καταθέσεις στα: Περιμένοντας τον Γκοντό και η Γυναίκα της Ζάκυνθος. Δεκαετίες πίσω, μας έχουν αφήσει την σφραγίδα μίας νεωτερικότητας, που γεννιέται από ένα ανήσυχο και ερευνητικό πνεύμα… Που διαθέτει νου και γνώση για να τα αναγάγει σε ‘κατευθυντήριες γραμμές’ και ταυτολογικό καλλιτεχνικό πλαίσιο… Το ίδιο νοιώσαμε και χτες. Δεκαετίες μετά… Μπράβο! Μπράβο, γιατί κρατάει ζωντανό το ενεργειακό του απόθεμα, που πρέπει να το καταθέτει πιο συχνά…

Και μία ευχή. Υπάρχουν, όπως είπαμε δυνάμεις στην Κέρκυρα, που μπορούν να εγγυηθούν άλλη ποιότητα και ασφαλώς δεν είναι μόνον αυτές που έδρασαν χτες. Τις ξέρουμε… Τις έχουμε επαινέσει πλειστάκις και ευχόμαστε τον ευρύτερο δυνατό συντονισμό και συνεργασία… Το χρειάζεται ο τόπος… Το χρειάζονται και οι ίδιοι… Και εμείς βέβαια… Για να παρηγοριόμαστε, μπροστά στα σκουπίδια και την βρώμα δρόμων και πεζοδρομίων, στις βρύσες με το καφετί νερό, στην ουρά αυτοκινήτων στου Σολάρι, που ελπίζουν κάποια στιγμή να φτάσει στο Σαρόκο-Βομβάη…