Ευτυχώς, έχουμε δημοκρατία…

Όταν κάνουμε ζάπιγκ στις οθόνες των μεγάλων καθιερωμένων καναλιών, θυμόμαστε το ρητό, που συχνά επαναλάμβανε ένας Γάλλος φίλος πριν από περίπου τριάντα χρόνια: πολλή πληροφόρηση, καθόλου πληροφόρηση…
Σωστό για την εποχή, που έμπαινε διστακτικά στην ηλεκτρονική πληροφόρηση. Οι Γάλλοι ήταν πρωτοπόροι σε αυτό τον τρόπο της επικοινωνίας με το σύστημα Minitel. Ηταν ουσιαστικά ένας πρόγονος του διαδικτύου, που παραγκωνίσθηκε μετά την διάδοση του τελευταίου…
Η ρήση ήταν γενικά σωστή για την εποχή αλλά έγινε ανεπαρκής έως στρεβλωτική με την πρόοδο του χρόνου… Γιατί η αύξηση των διαδιδόμενων πληροφοριών δεν συνδυάστηκε τόσο με αύξηση του όγκου πληροφοριών όσο με την επιλογή των κυκλοφορουσών ειδήσεων… Και το χειρότερο: με την παραποίησή τους ή την κατασκευή τους. Γεγονός που καθιερώθηκε με τον διεθνούς χρήσης όρο: fake news.
Τόσο η επιλογή του ειδησεογραφικού υλικού όσο και η ‘διόρθωσή΄ του είναι πλέον αντικείμενο της δουλειάς υψηλά εκπαιδευμένου προς τούτο προσωπικού σε όλα τα μεγάλα κέντρα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης στις καπιταλιστικές μητροπόλεις… Και όχι μόνο…
Στην Ελλάδα η σκουπιδο-τηλεόραση (trash-tv) εμφανίστηκε λίγο μετά την ‘απελευθέρωση’ του πλαισίου λειτουργίας των ραδιοτηλεοπτικών σταθμών, που στην ουσία σήμανε την νομιμοποίηση του δικαιώματος μεγάλων καπιταλιστικών κολοσσών της χώρας στην ανεξέλεγκτη και πανίσχυρη επιρροή στην πολιτική ζωή.
Σιγά-σιγά οι ακρότητες της σκουπιδοτηλεόρασης πέρασαν στην σφαίρα του αποδεκτού, του νόμιμου και κατάκλυσαν τις οθόνες των μεγάλων καναλιών… Ασήμαντοι καιροσκόποι και τυχοδιώκτες αναδείχτηκαν σε αστέρες πρώτου μεγέθους, λατρευτοί από το ευρύ κοινό των πρωινάδικων και μεσημεριανάδικων… Εγιναν ζηλευτά πρότυπα για μέγα πλήθος νέων ανθρώπων, που ζήλευαν και επιζητούσαν την είσοδό τους στον αστερόκοσμο της αμάθειας, της φτήνειας και της ρηχότητας…
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο τα συμβάντα του αστυνομικού δελτίου απέκτησαν αξία πρώτης είδησης, που βαθυστόχαστοι αναλυτές αναλάμβαναν να την αναλύσουν για λογαριασμό μας. Ασήμαντες, δευτερεύουσες ειδήσεις, πασπαλισμένες με μπόλικη εικονοπλασία φόβου, τρόμου, απέχθειας μαζί με ‘σωστή’ δοσολογία τηλελαγνείας και ικανοποίησης απωθημένων έγιναν συστηματική τροφή πνευματικής αποβλάκωσης…
Δέστε στις μέρες μας… Η υπόθεση των νεκρών παιδιών της Αμαλιάδας υπερακόντισε σε δημοφιλία την υπόθεση Πισπιρίγκου. Δεκάδες εκπομπές του ίδιας συχνότητας και ώρας, serials σε βάθος χρόνου, βομβάρδισαν τους θεατές τους με καταπληκτικά τρισδιάστατα πλάνα εικονικής πραγματικότητας και πραγματικής αποβλάκωσης.
Ατυχώς, το σήριαλ της Αμαλιάδας απέκτησε ισχυρό, ισχυρότατο ανταγωνιστή… Την υπόθεση του αστυνομικού ανθρωποειδούς της Βουλής των Ελλήνων… Κλείσαμε βδομάδα αλλά απ’ ότι φαίνεται ουκ έσται τέλος…
Ξαφνικά η ηρωίδα της Αμαλιάδας κατρακύλησε στα τάρταρα του δείκτη τηλεθέασης ενώ ο … λεβένταρος της ΕΛΑΣ και τα τερατώδη καμώματά του μπουκάρησαν για τα καλά…
Την ίδια ώρα, συμβαίνουν και άλλα πράγματα… Πολύ λιγότερο σημαντικά βεβαίως, βεβαίως. Εκατοντάδες δείγματα ακρίβειας, εργατικής αυθαιρεσίας, κατάργησης εργασιακών και άλλων δημοκρατικών δικαιωμάτων, αυθαιρεσίες των κατασταλτικών μηχανισμών, λαϊκές εκδηλώσεις αγωνιστικής μνήμης, πράξεις διεθνιστικής αλληλεγγύης εναντίον των σφαγών στην Παλαιστίνη χάνονται στα ψιλά των τηλεοπτικών δελτίων…
Με σύντομες -στην καλύτερη περίπτωση- αναφορές, διαβολικά ‘πειραγμένες’ ώστε να διασφαλίζουν την ομαλότερη ύπνωση των παρακολουθούντων.

Περιττό, βέβαια να υπογραμμίσουμε, πως η επιλογή, η εκφορά και η εικονική και λεκτική παρουσίαση της είδησης γίνεται σε κλίμα …απόλυτα δημοκρατικής ελεύθερης επιλογής των μεγάλων αφεντικών των καναλιών, των ιστότοπων, των εφημερίδων…
Εδώ έχουμε δημοκρατία…