Η γενοκτονία των Αρμενίων και η υποκρισία των Ιμπεριαλιστών

Στα μεγάλα κράτη της Δύσης γίνεται πολύς σαματάς για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων… Συνεδριάζουν κοινοβούλια, γερουσίες, περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια, που ‘απειλούν’ την Τουρκική ηγεσία με την αναγνώριση της σφαγής 1.5 εκατομμυρίων Αρμενίων στις αρχές του 20ου αιώνα…

Περίπου τον ίδιο καιρό, που την ίδια τύχη είχαν 500 περίπου χιλιάδες Ελληνοπόντιοι. Αλλά και άλλες εθνότητες, που κατοικούσαν και κατοικούν (;) στην πολυφυλετικότερη περιοχή του πλανήτη, την Μικρά Ασία, όπως π.χ. οι Ασσύριοι είχαν παρόμοια μεταχείριση από το νέο-Οθωμανικό κράτος …

Εξυπνα χειρίστηκαν το θέμα οι Νεότουρκοι εκμεταλλευόμενοι την ενδοϊμπεριαλιστική ρήξη του α’ παγκόσμιου πολέμου για να προλάβουν το καθαρισμό της περιοχής, που σήμαινε στην πράξη τις χωρίς προηγούμενο γενοκτονίες την 5ετία 1914-1919.

Όμως, τί θα μπορούσαν να κρατήσουν οι Νεότουρκοι χωρίς την αποφασιστική ενίσχυση και βοήθεια των μεγάλων δυνάμεων (Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία); Πώς θα είχε ‘κατοχυρωθεί’ όλο αυτό το τερατωδών διαστάσεων ‘μεγαλούργημα’ της εθνοκάθαρσης στην περιοχή, αν οι δύση δεν έρχονταν αρωγός στην απόπειρα δημιουργίας ισχυρού Τουρκικού κράτους – χωροφύλακα στην περιοχή…

Τα πετρέλαια της Μοσούλης και της ευρύτερης περιοχής είναι το ‘μυστικό’ της κατά 180ο στροφής των Ιμπεριαλιστών. Ολοι αυτοί, που σχεδίαζαν την πλήρη διάλυση των υπολειμμάτων της Οθωμανική Αυτοκρατορίας αποφάσισαν πως χρειάζονται έναν ισχυρό διαχρονικά φύλακα στην αναδυόμενη ως ενεργειακό κέντρο του πλανήτη περιοχή της βόρειας Μεσοποταμίας.

Αυτοί που επέβαλλαν την συνθήκη των Σεβρών του 1920, που σήμαινε την εισαγωγή στην διάλυση της Τουρκίας είναι οι ίδιοι, που ‘ανέχονται’ την εξόντωση των ‘αλλοφύλων’ της Μικράς Ασίας από τις ορδές και τις τσέτες του Κεμάλ.

Ετσι, στο τέλος του πρώτου τετάρτου του 20ου αιώνα η Μικρά Ασία έχει γίνει ένα ‘πεντακάθαρο’ εθνικά κράτος, με σύγχρονους αστικούς θεσμούς, στρατό, χωροφυλακή, αστυνομία. Απαλλαγμένο από μερικά περιττά εκατομμύρια, που εξ αντικειμένου θα ναρκοθετούσαν την πολιτικο-στρατιωτική του ισχύ.

Όταν, λοιπόν, σήμερα, οι πολιτικοί διάδοχοι των Ιμπεριαλιστικών δυνάμεων των αρχών του 20ου αιώνα υπόσχονται, ή ακόμη υλοποιούν σε χάρτινες αποφάσεις την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων υποκρίνονται τους ευαίσθητους δημοκράτες και καταγγελείς της βίαιης εξολόθρευσης λαών για την εξόντωση των οποίων φέρνουν την καίρια ευθύνη…

Αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων αλλά και των Ποντίων και των άλλων εθνοτήτων απαιτεί την ομολογία της πολιτικής υπεράσπισης των ιμπεριαλιστικών τους συμφερόντων στην περιοχή.

Το βλέπουμε …κομματάκι δύσκολο από κυβερνήσεις που συγχρονίζονται με τα συμφέροντα εθνικών και διεθνικών κεφαλαιοκρατικών δυνάμεων…