Ολοταχώς, προς τις Ευρωεκλογές!

Με τις μηχανές στο φουλ τα κόμματα όλων των πολιτικών και ιδεολογικών αποχρώσεων μπήκαν στην τελική ευθεία των Ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου, έχοντας το καθένα διαφορετικούς εκλογικούς στόχους, αλλά και διαφορετικό κοινό στο οποίο απευθύνονται. Ωστόσο, όλα φοβούνται έναν παράγοντα, που μπορεί να καθορίσει αποφασιστικά το εκλογικό αποτέλεσμα. Την αποχή.
Το διαφαινόμενο υψηλό ποσοστό αποχής έχει κτυπήσει κόκκινο στα επιτελεία των κομμάτων. Κυρίως όμως στη Ν.Δ. και στα δύο μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, διότι η αποχή δεν θα καθορίσει μόνο τα ποσοστά, αλλά και την ατζέντα της επομένης των εκλογών, που φαίνεται ότι θα πυροδοτήσει πολλές εκπλήξεις, για όλους!

Η ΑΠΟΧΗ και τα παρελκόμενά… της!

Η κυβερνητική παράταξη, υπό την πίεση, της ολοένα και διογκούμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας για την ακολουθούμενη πολιτική της σε μείζονες τομείς, βρίσκεται αντιμέτωπη με την ισχυρή κοινωνική αντιπολίτευση, που μεγάλο μέρος της, σύμφωνα με έγκριτους αναλυτές, θα εκφραστεί εκλογικά δια της αποχής! Ό,τι χειρότερο για τη Ν.Δ. που νοιώθει να τη λούζει κρύος ιδρώτας…
«Η αποχή ου γαρ έρχεται μόνη»! Συνοδεύεται από χαλαρή ψήφο και ψήφο διαμαρτυρίας. Με δεδομένο, δε ότι η οικονομία είναι το υπ αριθμόν ένα πρόβλημα για την ελληνική οικογένεια, τότε η κυβέρνηση έχει απέναντί της ένα «δηλητηριώδες»… κοκτέϊλ αμφισβήτησης, που θα αποδομήσει το αφήγημα περί ανάπτυξης, ευημερίας και ισχυρής οικονομίας και θα υπονομεύσει την πολιτική της ηγεμονία! Τα μηνύματα των δημοσκοπήσεων φωνάζουν… από καιρό. Οι πολίτες, κατά τη μέγιστη πλειοψηφία τους, εκφράζουν την απογοήτευσή τους για την οικονομική και κοινωνική κατάσταση που βιώνουν τα τρία τελευταία χρόνια, με αιχμή την ανεξέλεγκτη ακρίβεια. Το ίδιο συμβαίνει και για άλλους τομείς, όπως η υγεία, το κράτος δικαίου, η ασφάλεια και η εξωτερική πολιτική. Απέναντι σ αυτά τα προβλήματα, η κυβέρνηση, πότε επικαλείται τα «ψίχουλα» που μοιράζει με pass και καλάθια τρύπια…, και πότε με αυξήσεις κοροϊδίας… σε συντάξεις και μισθούς, ενώ δεν παραλείπει να επισείει το χαρτί της επενδυτικής βαθμίδας και των επενδύσεων!
Αλλά με αυτά, ούτε η ακρίβεια και η φτώχεια αντιμετωπίζονται, ούτε η αγοραστική δύναμη και το διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών ενισχύονται.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι, με κάθε ευκαιρία, εκδηλώνονται στο εσωτερικό της Ν.Δ. έριδες και αμφισβητήσεις επί μείζονων θεμάτων εφαρμοσμένης πολιτικής, που συνδέονται, από πολλούς, με ιδεολογική μετατόπιση της άλλοτε δεξιάς παράταξης! Όχι, άδικα. Η Ν.Δ. σήμερα, εμβολιασμένη… με «πολυδιάστατο Σημιτικό εκσυγχρονισμό» και Ευρωπαϊκό κοινωνικό κυνισμό, (της απείρου κάλους Μνημονιακής περιόδου), υλοποιεί μία άκρως αντιλαϊκή εκδοχή νεοφιλελευθερισμού. Συνειδητά, οι κρίσεις πληθωρισμού, ακρίβειας, ενέργειας, κ.ο.κ. χρησιμοποιούνται για μία νέα μορφή αναδιανομής – λεηλασίας εισοδημάτων από κάτω προς τα πάνω. Από τους πολλούς, στους λίγους. Παράλληλα, η διαχείριση των εθνικών θεμάτων χαρακτηρίζεται από ατολμία, υποχωρητικότητα, κατευνασμό και υποτέλεια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, φέρνοντας στο νου τα όσα επέφερε η κρίση των Ιμίων…
Και ενώ κατά τον πρωθυπουργό, το διακύβευμα των ευρωεκλογών είναι η σταθερότητα και η ευημερία του λαού, ήλθαν οι Financial Times, με πρόσφατο άρθρο τους, να καταρρίψουν με αδιάσειστα στοιχεία τα περί success story, αποκαλύπτοντας παράλληλα ότι επί της διακυβέρνησής του εφαρμόζεται απαρέγκλιτα η μνημονιακή «ρήτρα βουλγαροποίησης» των Ελλήνων. Το αποτέλεσμα; Το 2024, η Ελλάδα να είναι η δεύτερη φτωχότερη χώρα στην Ε.Ε. των 27 μετά τη Βουλγαρία και η φτωχότερη χώρα στην ευρωζώνη! Η ελληνική οικονομία είναι σήμερα 19% μικρότερη απ’ ό,τι το 2007, ενώ η οικονομία της Ε.Ε. στο σύνολό της έχει αυξηθεί κατά 17%. Δηλαδή, η οικονομική «ανάπτυξη» της Ελλάδας είναι 36% πίσω από τον μέσο όρο όλων των άλλων! «Αυτή είναι η Ελλάδα», όπως θα έλεγε ο Σημίτης!
Κατά τ΄ άλλα, ο Μητσοτάκης ζητάει την ψήφο του ελληνικού λαού, για να συνεχίσει το τεράστιο έργο του: «Ψηφίστε με, διότι αν η Ν.Δ. πάρει κάτω από 33% θα δημιουργηθεί πρόβλημα σταθερότητας! Δεν θα μπορέσουμε να υλοποιήσουμε τις τολμηρές μεταρρυθμίσεις, που έχει ανάγκη η χώρα! Να κάνουμε ένα βήμα στη σύγκλιση με την ΕΕ»!
Αλήθεια, για ποιες τολμηρές μεταρρυθμίσεις μιλάει; Και για ποια σύγκλιση;
Έχει ξεπουλήσει, λιμάνια, εθνικό οδικό δίκτυο, τράπεζες, έχει κλείσει τη ΛΑΡΚΟ, γέμισε τη χώρα αμερικανικές βάσεις, έχει τροφοδοτήσει τον Ζελένσκι με ανεξακρίβωτο σε είδος και ποσότητα πολεμικό υλικό, έχει διαλύσει το ΕΣΥ, τα εργασιακά δικαιώματα, έχει αφήσει τα Σχολεία, τα Πανεπιστήμια, τα Νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας να καταρρέουν κτιριακά και εξοπλιστικά.
Άραγε, τι άλλα χειρότερα έχει στο μυαλό του να κάνει, που ζητάει σταθερότητα;
Επί πέντε συναπτά έτη, εφαρμόζει πολιτικές οδυνηρής για το λαό απόκλισης, αντί προοδευτικής σύγκλισης με το μ.ο. της Ε.Ε., παρά τον πακτωλό ευρωπαϊκών κονδυλίων που έχει διαχειριστεί, χωρίς να ξέρει κανείς που έχουν πάει!

Για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ η αποχή έχει άλλη διάσταση, αφού πρόκειται για ένα πλήρως μεταλλαγμένο κόμμα, μετά τη διάσπασή του και την ανάληψη της ηγεσίας του από τον Κασσελάκη, για τον οποίο -κατά δήλωσή του- η ιδεολογία «δεν τρώγεται»…!
Η ιδεολογία δεν τρώγεται, παράγει όμως πολιτικές, του απαντούν, οι Συριζαίοι σύντροφοί… του, αλλά «πέρα βρέχει»…! Ο Κασσελάκης, έχοντας οδηγήσει το ΣΥΡΙΖΑ σε διαζύγιο από την αριστερά, ακροβατεί καθημερινά στο σκοινί της επικοινωνιακής ασυναρτησίας…στηριζόμενος στις προσωπικές του δυνατότητες στην life style εκδοχή της πολιτικής, στοχεύοντας σε ένα νέο εκλογικό κοινό, που δεν έχει καμία σχέση με αριστερή ιδεολογία. Πρόκειται για τις διάφορες φυλές των ΛΟΑΤΚΙ+, για ακομμάτιστους δικαιωματιστές και για νεαρούς αντισυστημικούς, που δεν μπαίνουν σε κομματικά και ιδεολογικά καλούπια. Αυτό το κοινό όμως δεν φαίνεται, προς το παρόν, να το έχει «δέσει». Άλλωστε, δεν πρόκειται για κοινό γειωμένο -όπως λέγεται- στην κοινωνία, στα κινήματα, στην αυτοδιοίκηση και στους συνδικαλιστικούς φορείς, ώστε να εκφράζεται πολιτικά στην κάλπη. Αν θα το πείσει παρά τα «θάματα… και πράματα» στα οποία τσαλαβουτάει κάθε τρεις και λίγο, και παρά τις αντιφάσεις και τις ιδιομορφίες τού προεκλογικού του λόγου, μένει να φανεί. Αυτό, πάντως που έχει καταφέρει, είναι να εξυπηρετεί επικοινωνιακά τη Ν.Δ. εκτρέποντας τον δημόσιο διάλογο από τα πραγματικά προβλήματα της χώρας και λαού, ασχολούμενος πότε με τις βίλλες του και πότε με τη «μη» δήλωση της περιουσιακής του κατάστασης!

Για το ΠΑΣΟΚ η αποχή είναι επίσης πρόβλημα, παρότι είναι το μόνο κόμμα που παρουσιάζει αναλογικά τη μεγαλύτερη αύξηση ποσοστών σε σχέση τόσο με τις ευρωεκλογές του 2019, όσο και με τις εθνικές του 2023. Ωστόσο, συνδέεται περισσότερο από τους άλλους, με το επίσης μεγάλο πρόβλημα, που διατρέχει -γενικά- την κοινωνία. Την αδιαφορία. Μία αδιαφορία που καταγράφεται στις ισχνές σε συμμετοχή προεκλογικές εκδηλώσεις στελεχών και υποψηφίων του, ανά τη χώρα, στις οποίες υπερτερούν τα μεγάλης ηλικίας μέλη και οι παρατρεχάμενοι. Στις εκδηλώσεις αυτές απουσιάζει -ηχηρά- η νεολαίοι, οι νέοι άνθρωποι. Απουσιάζουν στελέχη που εντρυφούν στην αυτοδιοίκηση και άλλους φορείς, όπως και οι διαχρονικά ευεργετημένοι από το ΠΑΣΟΚ ποικιλοτρόπως…! Παλιές και νέες νομενκλατούρες δείχνουν ασύνδετες, ενώ απουσιάζει η διάθεση και η αποφασιστικότητα για αγώνα, η οποία όμως αναζητείται σε εκλογικές διαδικασίες διαφόρων φορέων -αυτοδιοικητικών και άλλων- όπου αφού εξασφαλιστούν θέσεις και οφίτσια… ξεχνιέται την επομένη!
Υπάρχουν, επίσης, θέματα, με τα τραύματα, -μικρά ή μεγάλα, δεν έχει σημασία-, από τις αποχωρήσεις στελεχών, (αμφιβόλου πολιτικής και κομματικής οντότητας, είναι αλήθεια), αλλά και την εμπλοκή μικρομεσαίων στελεχών του Κινήματος σε δεξιά ψηφοδέλτια στις αυτοδιοικητικές εκλογές, που δημιούργησαν μία θολούρα, όχι ως στελέχη ειδικού βάρους, αλλά μηνύματος και παραδείγματος στις τοπικές κοινωνίες. Αν όλα παίζονται σ ένα παζάρι προσωπικών φιλοδοξιών πώς θα κινητοποιηθεί η κοινωνία, την κρίσιμη ώρα;
Κατά συνέπεια, ο Ανδρουλάκης, παρότι διακρίνεται για τη σοβαρότητα του λόγου του και τις τεκμηριωμένες θέσεις του κόμματος, επί των μείζονων θεμάτων και προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία, ασκώντας ουσιώδη αντιπολίτευση απέναντι στον Μητσοτάκη και τη Ν.Δ., εντούτοις φαίνεται -δημοσκοπικά, προς ώρας τουλάχιστον- να μην κερδίζει τα αναμενόμενα. Ο κόσμος, βέβαια, παρά τα όσα πληρώνει… επί πέντε χρόνια διακυβέρνησης της Ν.Δ., «ξεχνάει τι σημαίνει δεξιά» και μάλιστα Μητσοτακική…, και θυμάται μόνο το ΠΑΣΟΚ της οδυνηρής για το λαό περιόδου των Μνημονίων, της κυβέρνησης Παπαδήμου και της συγκυβέρνησης Βενιζέλου – Σαμαρά! Αν αυτό συνδυαστεί με τα παραπάνω, αλλά και με λανθασμένες επιλογές προσώπων στις εθνικές και αυτοδιοικητικές εκλογές, με την απουσία οργανωτικού δυναμισμού, με το έλλειμα ικανών επικοινωνιακά εκπροσώπων του στον δημόσιο διάλογο, (κεντρικά και περιφερειακά), αλλά και με την άθλια μεταχείρισή του από τα συστημικά ΜΜΕ, ίσως δίνει την απάντηση στη δυσκολία να περάσει τις θέσεις του στην κοινωνία και να ενεργοποιήσει, έστω, ένα μέρος της άλλοτε κραταιής εκλογικής του βάσης!
Και επειδή, «οι καιροί ου μενετοί», πρέπει να αφυπνιστούν όλοι, ηγεσία και στελέχη, μέλη και φίλοι, έστω και την ύστατη ώρα!

Η κρισιμότητα των ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ!

Την Κυριακή θα ψηφίσουμε τους ευρωβουλευτές που θα μας εκπροσωπήσουν στον κορυφαίο θεσμό της Ε.Ε. το Ευρωκοινοβούλιο. Όμως, σε μία Ευρώπη που ταλανίζεται από κρίσιμα για τη ζωή των ευρωπαίων πολιτών προβλήματα, και η διεθνής συγκυρία σε γεωπολιτικό και γεωοικονομικό επίπεδο, είναι εξόχως ρευστή και άκρως ανησυχητική, η χώρα μας θα φτάσει στην κάλπη της 9ης Ιουνίου, χωρίς καμία ουσιαστική και σε βάθος συζήτηση για την Ευρώπη και το μέλλον της! Για την Ευρώπη του αύριο! Για την ανταγωνιστική Ευρώπη, απέναντι σε ΗΠΑ και Κίνα! Για την Ευρώπη, που παρεκκλίνει από τις ταυτοτικές αρχές της! Για την Ευρώπη που ευνοεί… την άνοδο της ακροδεξιάς!
Ο δημόσιος διάλογος με ευθύνη της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει επικεντρωθεί, για μικροκομματικούς λόγους, στη μεταξύ τους τοξική αντιπαλότητα. Τα δύο αυτά κόμματα μεταλλαγμένα σε προσωπικούς κομματικούς οργανισμούς των αρχηγών τους και μιας στενής κλίκας που τους ακολουθεί, συντηρούν στην επικαιρότητα τις ό,ποιες διαφορές τους, αποπροσανατολίζοντας το ενδιαφέρον για τις εκλογές και τη σημασία τους για τους λαούς της Ευρώπης, παρασύροντας και τα άλλα κόμματα σ ένα δημόσιο διάλογο που δεν ενδιαφέρει τον μέσο πολίτη και ιδιαίτερα τον αδύναμο και ευάλωτο. Σήμερα, δεν είναι υπερβολή να μιλάμε για «Μητσοτακική Ν.Δ.», ούτε για «Κασσελικό ΣΥΡΙΖΑ», που διαγωνίζονται καθημερινά σε τοξικότητα και επικοινωνιακές πομφόλυγες! Ο ένας, ο πρωθυπουργός, πουλάει παραμύθια της Χαλιμάς και ο έτερος, ό,τι τούρθει στο μυαλό…!
Και αντί, τα κόμματα να ασχολούνται με τις εθνικού επιπέδου θέσεις και προτάσεις τους σε κρίσιμα ευρωπαϊκά θέματα, μέρα – νύχτα τυρβάζουν… για τα εσωτερικά ζητήματα και την εκτός ορίων αντιπαλότητα Μητσοτάκη – Κασσελάκη!
Προσεγγίσεις και απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα, δεν ακούμε. Π.χ. , γιατί η ακροδεξιά φουντώνει στην Ε.Ε; Τι φταίει γι αυτό; Μόνο ο καταγγελλόμενος από την ευρωπαϊκή νομενκλατούρα, λαϊκισμός των ακροδεξιών; Μήπως τροφοδοτείται από λανθασμένες, έως εσκεμμένες ευρωπαϊκές πολιτικές, που περιθωριοποιούν μεγάλα κοινωνικά στρώματα, την ώρα που οι διάφορες ελίτ λυμαίνονται όλο και περισσότερο πλούτο; Μήπως οι ανισότητες διευρύνονται μεταξύ των λαών, αλλά και μεταξύ των κρατών μελών; Μήπως το κοινωνικό κράτος υποχωρεί, πλήττοντας τις ασθενέστερες κοινωνικές και οικονομικές τάξεις; Μήπως ο λεγόμενος δικαιωματισμός επιβάλλεται προκλητικά στις κοινωνικές πλειοψηφίες, φτάνοντας στα όρια του φασισμού; Μήπως η όλη στάση της Ευρώπης στον Ουκρανικό πόλεμο και η υποταγή της στα αμερικανικά κελεύσματα και συμφέροντα, αποδείχτηκε τραγική για τη ζωή και την καθημερινότητα των ευρωπαίων πολιτών, και την ενεργειακή της επάρκεια; Ποιον ευνοεί η διαχείριση της λαθρομετανάστευσης, έτσι όπως έχει σχεδιαστεί, προκαλώντας ρήγματα στην κοινή ευρωπαϊκή συνείδηση από την έλλειψη ουσιαστικής αλληλεγγύης προς τον ευρωπαϊκό νότο;
Το θέμα της αποβιομηχάνισης, με την πτώση του βιοτικού επιπέδου των Ευρωπαίων πολιτών, και ιδιαιτέρως της άλλοτε ισχυρής μεσαίας τάξης, που οφείλεται και στη μεταφορά μιας τεράστιας οικονομικής – βιομηχανικής δραστηριότητας σε χώρες της ανατολής, όπως στην Κίνα, την Τουρκία, και άλλες χαμηλού εργασιακού κόστους, με οδυνηρές αναπτυξιακές συνέπειες, μπορεί να ανατραπεί και πώς, όντας συνδυασμένο σήμερα με το μείζον πρόβλημα της υπογεννητικότητας , αλλά και του ανηλεούς διεθνούς ανταγωνισμού;
Επί όλων αυτών και πολλών άλλων δεν ακούστηκαν θέσεις και προτάσεις των κομμάτων. Ούτε καν προβληματισμός. Ακούσαμε μόνο σε ποια ευρωομάδα εντάσσονται οι ευρωβουλευτές τους ή ότι οι Σοσιαλδημοκράτες, κάνουν αγώνα να βγουν πρώτη δύναμη, την ίδια ώρα που τα ακροδεξιά κόμματα έχουν ήδη πλειοψηφική δυναμική και η Ούρσουλα κλίνει το μάτι στη Μελόνι! Όμως, με δεδομένο ότι στη Ευρώπη κυρίαρχη δύναμη είναι η Γερμανία, ποιος εγγυάται ότι θα αλλάξει κάτι στην Ευρώπη αν πλειοψηφήσει η Σοσιαλδημοκρατία; Η χώρα μας είδε κάτι διαφορετικό από τον Γερμανό καγκελάριο κ. Σόλτς σε σχέση με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει π.χ. με τη γείτονα Τουρκία, η την Αλβανία; Ή τώρα τελευταία με τα Σκόπια;
Ο Γαλλογερμανικός άξονας ποιο ρόλο θα παίξει στις αυριανές εξελίξεις της Ευρώπης και προς ποια κατεύθυνση;
Τεράστια ζητήματα, που δεν φωτίστηκαν και που δυστυχώς αφορούν τη ζωή τετρακοσίων εκατομμυρίων πολιτών και μια ένωση που η σημερινή της εικόνα είναι άκρως απογοητευτική στην προοπτική της εμβάθυνσης και ολοκλήρωσής της.
Άρα, ναι στη Ευρώπη, αλλά σε μία Ευρώπη, που προωθεί τη σύγκλιση των λαών της σε βιοτικό επίπεδο, που αναβαθμίζει το κοινωνικό της κράτος και το κράτος πρόνοιας, που εγγυάται την ασφάλεια των κρατών μελών της, που ενισχύει τη θέση της στο διεθνές περιβάλλον, που αντιμετωπίζει την κλιματική αλλαγή και τη λεγόμενη πράσινη μετάβαση με κοινωνικούς όρους και όχι με όρους εκμετάλλευσης και προώθησης συμφερόντων, που υπερασπίζεται και ευνοεί τη δική της παραγωγική διαδικασία σε όλους τους τομείς και ιδιαιτέρως στον πρωτογενή, που προωθεί την ενεργειακή της αυτονομία και διασφαλίζει την ειρήνη στα σύνορά της! Μία τέτοια Ευρώπη είναι που θα περιορίσει τον ευρωσκεπτικισμό και θα βάλει φρένο στην καλπάζουσα ακροδεξιά! Η αίσθηση που κυριαρχεί σήμερα στους Ευρωπαίους πολίτες είναι ότι η Ευρώπη παραμένει μία ατελής ένωση που ευνοεί τα συμφέροντα των ισχυρών και υπονομεύει την ίδια την ύπαρξή της καθώς δεν διαθέτει ούτε τα αυτονόητα. Δηλαδή μια κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας, μία κοινή φορολογική πολιτική, μία κοινή αναπτυξιακή πολιτική, που θα προωθεί τη σύγκλιση των λαών. Μια ισχυρή Ευρώπη με δικό της λόγο και ρόλο στη παγκόσμια σκακιέρα και όχι φερέφωνο των ΗΠΑ και των συμφερόντων τους.
Είναι εύκολα, όλα τούτα;
Καθόλου, αν αναλογιστούμε σε τι χέρια ηγετών βρίσκεται η Ευρώπη σήμερα.
Παρά ταύτα, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι στην Ευρώπη, με τις αδυναμίες και το ηγετικό της έλλειμα, υπάρχει δημοκρατία, ελευθερία, σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, ισονομία.
Την Κυριακή ψηφίζουμε γι αυτή την Ευρώπη!
Την Κυριακή πάμε όλοι στην κάλπη!