Οι σπόροι της ελευθερίας

Είναι κοινός τόπος ότι η βιοποικιλότητα χάνεται. Η βιοποικιλότητα είναι απαραίτητη για την συντήρηση των οικοσυστημάτων από όπου παίρνει ζωή και τροφή ο άνθρωπος. Λίγοι άνθρωποι έχουν συλλάβει για ποιο λόγο η παρακμιακή κατάσταση της βιοποικιλότητας αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο. Λίγοι συλλαμβάνουν ότι η καταστροφή των οικοσυστημάτων φέρνει αρρώστιες και πείνα. Λίγοι έχουν κατανοήσει ότι ο έλεγχος της συνείδησης του ανθρώπου ξεκινάει από το πιάτο του ή το χωράφι του. Λίγοι έχουν κατανοήσει ότι δέκα εταιρείες όλες και όλες ελέγχουν την διατροφή του. Ελέγχουν τους σπόρους, την πλειοψηφία των οποίων, θεωρούν ιδιοκτησία τους, με πατέντα και απαγορεύουν στους αγρότες να τους φυλάξουν όπως έκαναν πάντα. Έτσι και αλλιώς οι πατενταρισμένοι σπόροι ή είναι στείροι, ή η παραγωγή τους γίνεται εξαιρετικά προβληματική. Μαζί με τους σπόρους βέβαια πουλάνε και τα ανάλογα ζιζανιοκτόνα και λιπάσματα. Οι παραδοσιακοί σπόροι έχοντας περάσει χιλιάδες χρόνια από κάθε είδους αντιξοότητες ήταν ανθεκτικοί στις αρρώστιες τα ζιζάνια και προσαρμοσμένοι στις εκάστοτε κλιματολογικές και εδαφικές συνθήκες.

Υπήρχαν ποικιλίες σπόρων που καλλιεργούνταν πάνω από 9.000 χρόνια μέχρι την δεκαετία του 60. Αυτοί είτε χάθηκαν, είτε κινδυνεύουν να χαθούν, μειώνοντας έτσι την ποικιλία των καλλιεργούμενων σπόρων, έναντι των μονοκαλλιεργειών και της υποτιθέμενης οικονομικής ανάπτυξης. Από την δεκαετία του 60 λοιπόν, η κατάσταση άλλαξε άρδην, με βάση την σύμβαση UPOV, η οποία τυποποίησε τα δικαιώματα των σποροπαραγωγών, χωρίς όμως να αποκτηθεί ολοκληρωτικός έλεγχος πάνω στους σπόρους, και από την ολοκληρωτική αναθεώρησή της το 1991, προς όφελος των σποροπαραγωγικών εταιρειών, και με παρεμβάσεις των εταιρειών αυτών στα εσωτερικά των κρατών της ΕΕ και της Αμερικής. Τότε, άρχισαν να δίνονται σωρηδόν προνόμια στις εταιρείες και καταστολή για τους καλλιεργητές. Μέχρι τότε, οι σπόροι ήταν στα χέρια του καλλιεργητή, έχοντας κατακτήσει ασυνείδητα σε μεγάλο ποσοστό την αυτάρκειά του σε τρόφιμα και ταυτόχρονα την ελευθερία να παράγει. Τους σπόρους τους αντάλλασαν μεταξύ τους οι αγρότες, χωρίς χρήματα. O οικονομικός ανταγωνισμός και το κέρδος των εταιρειών, εκτός από τους γνωστούς υβρίδιους ή στείρους σπόρους δημιούργησε ποικιλίες ανθεκτικές στα ζιζανιοκτόνα, έτσι ό,τι τρώμε, είναι διαποτισμένο με ζιζανιοκτόνα και άλλες χημικές ουσίες.

Έχει κατατεθεί πρόσφατα πρόταση της ΕΕ, που καταργεί τις νομικές δεσμεύσεις, οι οποίες αφορούν τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα (αρχή της προφύλαξης) και εισάγει νέες, μη ανιχνεύσιμες γονιδιακές τροποποιήσεις (ψαλίδια), ώστε ο καταναλωτής να μην μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε ένα μη γονιδιακά τροποποιημένα και ένα τροποποιημένο

Για να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, είναι απαραίτητο να οδηγηθούμε: Στην αύξηση της συνειδητότητας και στην ολιγάρκεια με στόχο την αυτάρκεια.

Ευτυχώς υπάρχουν ομάδες διατήρησης και ανταλλαγής παραδοσιακών σπόρων και στην Ελλάδα. Όπως το Πελίτι, ο Αιγίλοπας, οι Σπορίτες, το Σιτώ και άλλες μικρότερες.

Βιβλιογραφία.: Ο Νόμος του Σπόρου, Μετάφραση επιμέλεια ΠΕΛΙΤΙ- Ηλιόσποροι- Biotech watch.