ΕΛΜΕ: Για το νόμο του Υπ. Παιδείας σε σχέση με την αντιμετώπιση της σχολικής βίας

Ανακοίνωση της ΕΛΜΕ “για το νόμο του Υπουργείου Παιδείας σε σχέση με την  «αντιμετώπιση» της σχολικής βίας!”

Η ανακοίνωση
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
Το νομοσχέδιο που κατέθεσε το Υπουργείο Παιδείας τιτλοφορείται, υποκριτικά, «ζούμε αρμονικά Μαζί – Σπάμε τη Σιωπή». Αλήθεια σιωπούμε;
Οι σύλλογοι των εκπαιδευτικών, μαζί με τους γονείς και τους μαθητές μας, έχουμε, προ πολλού, σπάσει τη σιωπή μας – ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΣΑΚΟΥΣΤΕΙ, γι’ αυτό και παλεύουμε όλοι μας, εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές, να ζήσουμε αρμονικά, μέσα και έξω από τα σχολεία μας!
Τα φαινόμενα αυτά, χωρίς να υπερβάλουμε ως προς τις διαστάσεις τους, έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, γεγονός που μας ανησυχεί έντονα, σημάδι πως «κάτι τρέχει» έξω από το σχολείο, στην κοινωνία και εκφράζεται μέσα σε αυτό. Το σχολείο δεν είναι ούτε «κάψουλα», ούτε εκτός της κοινωνίας. Σε μια κοινωνία ταξικά διαχωρισμένη, σε μια κοινωνία, όπου οι ανισότητες δεν είναι ουδέτερες, σε μια κοινωνία που πλήττεται από την ακρίβεια και τον αυταρχισμό, η βία στο σχολείο είναι προφανές ότι θα οξυνθεί ακόμα περισσότερο, ειδικά μετά από μια περίοδο εγκλεισμού και ισχυροποίησης των κατασταλτικών μέτρων. Παρόλες τις διαμαρτυρίες των εκπαιδευτικών για άμεση ανάγκη ψυχοσυναισθηματικής στήριξης των μαθητών μας, το Υπουργείο έρχεται με ένα νομοσχέδιο, το οποίο συμπεριλαμβάνει και την ποινικοποίηση και την υποτιθέμενη ανώνυμη καταγγελία μέσω κωδικών taxis net. Πουθενά δεν υπάρχει η παιδαγωγική διάσταση αλλά μόνο η τιμωρητική.
Δεν είναι, όμως, νέο φαινόμενο, παρά την όξυνσή του, γι’ αυτό και απέναντι σε όλες τις κυβερνήσεις απαιτούσαμε και απαιτούμε να καλυφθούν οι σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες των μαθητών μας, ως κάτι βασικό και αναγκαίο για να αναβλύζει το όμορφο, το συγκλονιστικό που υπάρχει μέσα τους κι αυτό αποτελεί πραγματική πρόληψη και αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων δυστυχώς, ανεκπλήρωτη, από όλες τις κυβερνήσεις. Αντ’ αυτού, οι μαθητές μας βρίσκονται σε ένα σχολείο γεμάτο εξετάσεις, ανασφάλεια, εντατικοποίηση και δεν υπάρχει καμιά πρόβλεψη για τους ευάλωτους μαθητές μας.
Μερικά από τα αιτήματα που, αν υλοποιούσε κάποια από αυτές, θα “εξανθρώπιζαν” κατάτι παραπάνω το σχολείο, για να νιώθουν ευτυχισμένοι οι μαθητές μας, εμείς οι εκπαιδευτικοί, είναι:
• η μείωση των μαθητών ανά τάξη για να μπορούμε να συναναστρεφόμαστε με ουσιαστικό τρόπο, να αναπτύσσουμε ποιοτικές σχέσεις και να μας εμπιστεύονται οι μαθητές μας.
• η απόρριψη του ανταγωνιστικού, εξετασιοκεντρικού, εξοντωτικού σχολείου που εξουθενώνει και “κουρδίζει” τους μαθητές μας, με προγράμματα που έπρεπε να έχουν την τέχνη, τον αθλητισμό στο επίκεντρο, για να νιώθουν καλά, να πλάθονται ολόπλευρα.
• η ύπαρξη μόνιμων επιστημονικών ειδικοτήτων, ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών, ώστε να εκπονούν ατομικά, ομαδικά, συλλογικά προγράμματα πρόληψης και αντιμετώπισης στην πηγή, εντοπίζοντάς τα στην αρχή τους, για να είναι πιο αποτελεσματικά.
• σύγχρονα κτίρια, όχι ρημαγμένα, ετοιμόρροπα, που δεν έχουν χώρους να φιλοξενήσουν κάτι παραπάνω από την μαθησιακή διαδικασία και είναι ξένα στο ωραίο.
Τα αιτήματα αυτά, όχι μόνο δεν ικανοποιήθηκαν αλλά διαδοχικά, με σειρά νόμων όλων των κυβερνήσεων, έκαναν ακόμα πιο αβίωτη την εκπαιδευτική πραγματικότητα. Άρα το φιτίλι αυτών των φαινομένων, ανάβει και πυροδοτείται, όταν χτίζουν ένα σχολείο που φαντάζει και είναι εχθρικό, ψυχοφθόρο, ανταγωνιστικό στους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς και πολύ ακριβό για τους γονείς.
Τα παραπάνω φυσικά, είναι κάποιες από τις αιτίες που γεννούν, οξύνουν, διατηρούν ένα, έτσι κι αλλιώς, σύνθετο κοινωνικό φαινόμενο. Μπορούν όλοι όσοι με τις πολιτικές τους το προκαλούν, να το προλάβουν και να το αντιμετωπίσουν; Αναμφίβολα όχι!
Φέρνουν, λοιπόν, ένα νομοσχέδιο για να το διαχειριστούν. Κινείται σε σωστή κατεύθυνση;
Από την αρχή του νομοσχεδίου, δίνοντας τον ορισμό της, αναφέρεται ότι «βία θεωρείται κάθε μορφή βίας και παραβατικής συμπεριφοράς που πλήττει και διαταράσσει την εκπαιδευτική διαδικασία». Σίγουρα δεν αποτελεί επιστημονικό ορισμό και μας θυμίζει μάλιστα τη διάταξη για την τηλεκπαίδευση κατά τη διάρκεια των καταλήψεων. Αλήθεια το υπουργείο θεωρεί τους αγώνες των μαθητών – οι οποίοι κάποιες φορές εκφράζεται με την κατάληψη, ενώ κάποιες, όπως η εντυπωσιακή παρουσία των μαθητών στην απεργιακή συγκέντρωση της 8ης Μαρτίου, με αποχή και συντεταγμένη παρουσία τους εκεί – ως βία την οποία πρέπει να αντιμετωπίσει; Αν το μεταφράζαμε πολιτικά μπορούμε να πούμε ότι οι πρώτοι που διαταράσσουν την εκπαιδευτική διαδικασία και ασκούν μαζικά τη «βία» είναι οι πολιτικές τους, οι εκάστοτε κυβερνήσεις, με τα υπουργεία παιδείας που:
• κάθε χρόνο αφήνουν χιλιάδες ακάλυπτα κενά,
• που τα σχολεία κλείνουν με την πρώτη καταιγίδα ή τον χιονιά,
• που το 30% και πλέον των εκπαιδευτικών αναπληρώνουν τον εαυτό τους, με αποτέλεσμα τον Σεπτέμβρη τα σχολεία να μην είναι συμπληρωμένα στην ώρα τους,
• στο πρόσφατο παράδειγμα της διαχείρισης της πανδημίας, αφού δεν πήραν μέτρα γιατί κοστίζανε, για να μη διαταραχθεί η εκπαιδευτική διαδικασία, μας «κρέμασαν» μήνες μπροστά από μία οθόνη,
• στα υπερπληθή τμήματα των 25 μαθητών είναι πραγματικά άθλος να προσφέρουμε το αναγκαίο στους μαθητές μας,
• στερούν από τους μαθητές μας την ειδική εκπαιδευτική στήριξη, γιατί δε γίνονται οι αναγκαίες προσλήψεις.
Παρακάτω, θεσπίζεται, η ειδική πλατφόρμα ανώνυμων και επώνυμων καταγγελιών γιατί, όπως ισχυρίζονται, έχει χαθεί η παιδαγωγική εμπιστοσύνη και πρέπει να αποκατασταθεί.
Καταρχάς οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί που αγωνιούμε για τους μαθητές μας, παλεύουμε, ώρα την ώρα, μέσα σε αυτές τις συνθήκες να αφουγκραστούμε τις ανησυχίες των μαθητών μας, γιατί πολλές φορές είναι κοινές με τις δικές μας.
Η καλλιέργεια κλίματος γενικής καταγγελίας ψηφιακής ή μη, δεν αποκαθιστά την παιδαγωγική σχέση απεναντίας, «δηλητηριάζει» τις σχέσεις, δημιουργεί κλίμα γενικευμένης καχυποψίας και την εντύπωση ότι η καταγγελία μπορεί να λύσει κάτι που, έτσι κι αλλιώς, μπορεί να αντιμετωπιστεί με παιδαγωγικό τρόπο, σε συνέργεια όλων εκπαιδευτικών, μαθητών και γονιών:
Γι’ αυτό και απαιτούμε:
• Μαζικούς μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών, ώστε να χτίζεται σταθερή παιδαγωγική σχέση μαθητή- εκπαιδευτικού.
• Σύγχρονα ασφαλή σχολικά κτίρια.
• Ενίσχυση των “συλλογικών δραστηριοτήτων” σε κάθε σχολείο με ομάδες θεατρικές, αθλητικές, μουσικές, περιβαλλοντικές, που θα ενισχύουν τις σχέσεις μέσα στη σχολική κοινότητα.
• Αναβάθμιση στο σχολικό πρόγραμμα όλων των καλλιτεχνικών μαθημάτων και της φυσικής αγωγής σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης.
• Πρόληψη αποκλειστικά από κοινωνικούς επιστήμονες των Κέντρων Πρόληψης και των Δήμων. Καμία εμπλοκή ΜΚΟ και ιδιωτών σε προγράμματα πρόληψης στα σχολεία.
• Μαζικούς μόνιμους διορισμούς κοινωνικών επιστημόνων για να στηρίζουν τη σχολική ζωή.
• Κανένας μαθητής αποκλεισμένος από “παράλληλη στήριξη” και σχολικό νοσηλευτή.
• Σχολεία προσβάσιμα για κάθε μαθητή – εκπαιδευτικό- γονιό που είναι ΑμΕΑ.
• Δημιουργία Σχολών Γονέων σε κάθε περιοχή.
Παλεύουμε για το σχολείο των δικών μας αναγκών, της δημιουργίας, της γνώσης
και της αλληλεγγύης!