Τριπλό αφιέρωμα, ένα μήνυμα!

Η ανάδειξη της Ιστορικής Μνήμης και η διεκδίκηση της Ελευθερίας, δεν είναι υπόθεση ενός προσώπου.

Τρεις πολιτιστικοί σύλλογοι της Βόρειας Κέρκυρας ένωσαν τις δυνάμεις τους για μια σειρά εκδηλώσεων αφιερωμένη στα 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου (1973 Αθήνα), στα 53 χρόνια από την αυτοθυσία του Κώστα Γεωργάκη (1970 Γένοβα) και στα 60 χρόνια από την δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη (1960 Θεσσαλονίκη).
Πρόκειται για τους πολιτιστικούς συλλόγους ΝΥΜΦΩΝ – ΠΕΡΙΘΕΙΑΣ – ΣΦΑΚΕΡΩΝ σε συνεργασία με τον ερευνητή, συγγραφέα Κώστα Παπούτση διοργανώνουν την εκδήλωση αυτή, ενάντια στη ΛΗΘΗ και με σαφές μήνυμα για ΕΙΡΗΝΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Η εκδήλωση και η έκθεση πραγματοποιήθηκαν στο Πολιτιστικό Κέντρο Νυμφών με μεγάλη έκθεση φωτογραφικού και έντυπου υλικού εποχής και προβολή βίντεο ντοκουμέντων για κάθε ένα από τα τρία Ιστορικά γεγονότα.
Μάλιστα, την Παρασκευή το Γυμνάσιο Αμφιπαγιτών πραγματοποίησε επίσκεψη στο χώρο όπου τα παιδιά με μεγάλο ενδιαφέρον έμαθαν και συζήτησαν για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, την αυτοθυσια του Κώστα Γεωργάκη και το Γρηγόρη Λαμπράκη και την κληρονομιά του.
Η κεντρική εκδήλωση ΄θα γίνει σήμερα, Σάββατο, με ομιλητές:
Για την υπόθεση ΛΑΜΠΡΑΚΗ, το γιο του, επίσης, Γρηγόρη Λαμπράκη και την χήρα του .
Για την υπόθεση ΓΕΩΡΓΑΚΗ η αδελφή του Κατερίνα Γεωργάκη και ο ερευνητής και συγγραφέα της υπόθεσης Γεωργάκη, Κώστας Παπούτσης
Για το Πολυτεχνείο ο εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου, Δημήτρης Παπαχρήστος.

Κώστας Παπούτσης

Ο διοργανωτής της εκδήλωσης, συγγραφέας και ερευνητής Κώστας Παπούτσης, δήλωσε στο CorfuPress.com: “60 χρόνια πριν, οι συλλογικότητα ήταν κάτι που διέκρινε την εποχή. Σήμερα δυστυχώς δεν υπάρχει όραμα, δεν υπάρχει κάτι συλλογικό και για αυτό συγκινούμαι που τρεις σύλλογοι και όλα τα σχολεία ήρθαν στο δήμο του βορρά για να παρακολουθήσουν αυτό αφιέρωμα σε αυτά τα τρία γεγονότα. Τα 60 χρόνια από τη δολοφονία Λαμπράκη, όπου βλέπουμε τη βία και την ανελευθερία που υπήρχε, μετά βλέπουμε τον Κώστα Γεωργάκη να δίνει τη δική του μάχη με το κατεστημένο της εποχής και βεβαίως βλέπουμε τους φοιτητές του Πολυτεχνείου που όλοι μαζί προσπάθησαν να κάνουν κοινωνό τον κόσμο την ανελευθερία που υπήρχε και τον καταναγκασμό που κάθε δικτατορία για να υφίσταται υπάρχει. Σήμερα είναι κάτι τραγικό από βορρά σε νότο και ανατολή σε δύση και νιώθει κάποιος πως πρέπει να ξαναγυρίσουμε πίσω και να ξαναξεκινήσουμε αυτό τον αγώνα ενάντια στη βία, στην ανελευθερία, στη λήθη”.

Η εκπαιδευτικός Μαρία Αγιώτη

Η εκπαιδευτικός του Γυμνασίου Αμφιπαγιτών, το οποίο επισκέφθηκε την έκθεση, υπογράμμισε ότι τα παιδιά σήμερα δε γνωρίζουν τα γεγονότα όσο η προηγούμενη γενιά: “Την αντιλαμβάνονται σαν κάτι μακρινό μεν, αλλά με τη δική μας βοήθεια αλλά και των δασκάλων από το δημοτικό, σιγά σιγά αποκτούν μια επαφή. Νομίζω ότι αν δεν το συντηρήσουμε εμείς, και αν δεν μάθουμε τα παιδιά τι συνέβη τότε και τι αντίκρισμα έχει στο σήμερα τότε θα ξεχαστεί. Σε μας ανήκει η ευθύνη και μετά βεβαίως η νεολαία πρέπει να αποτελούν το πιο επαναστατικό, το πιο ζωντανό κομμάτι μιας κοινωνίας. Όταν μαθαίνουν περί τίνος πρόκειται, ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα και μάλιστα αναζητούν επαφές. Ο ένας λέει “ο παππούς μου είχε ένα φίλο που τότε σπούδαζε και ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο”. Εγώ τους λέω ότι “η καθηγήτριά μου ήταν αδερφή του Κώστα Γεωργάκη”. Και αποκτούν έτσι μια πιο κοντινή σχέση. Τους φαίνεται αδιανόητο ότι ένα τανκς και ο στρατός κατέβηκαν να χτυπήσουν φοιτητές. Βέβαια τους απαντούμε, όπως λέει και ο Παπαχρήστος, ότι κανείς τότε δεν περίμενε να κατέβει ο στρατός και τα τανκς. Πίστευαν ότι θα πέσουν κάτι ψιλές με την αστυνομία και αυτό είναι όλο. Αλλά όπως φάνηκε ήταν κάτι πολύ πιο σοβαρό και σημαντικό”.

Η γρ. του Συλλόγου Νυμφών

Η γραμματέας του Πολιτιστικού Συλλόγου Νυμφών Μαρία Ξάνθου τόνισε από την πλευρά της ότι τα γεγονότα του ‘60 και του ‘70 εξακολουθούν και είναι επίκαιρα στις μέρες μας: “Δεν συγκινούν όσο συγκινούσαν τα προηγούμενα χρόνια. Είμαι εκπαιδευτικός και το βλέπω στα παιδιά, στους μαθητές. Τα πρώτα χρόνια όταν ετοιμάζαμε τη γιορτή για το Πολυτεχνείο υπήρχε πολύ μεγάλος ενθουσιασμός, όμως μέσα στο πέρασμα του χρόνου, αυτός εξασθενεί. Ίσως και σκόπιμα, όμως, εμείς οφείλουμε τα γεγονότα αυτά πρέπει να τα κρατάμε ζωντανά γιατί αφορούν την πρόσφατη ιστορία μας”.