Η ανάγκη και η οργή

Οι κυρίαρχοι της πολιτικής, τα ΜΜΕ και κάθε φορέας που σέβεται το αφεντικό του, μπροστά στις νέες εκλογές ανέβηκαν στον άμβωνα, τετραγώνισαν τον κύκλο, κοστολόγησαν τις ζωές μας και κουνάνε αυστηρά το δάχτυλο ώστε να μπούμε στην ουρά και να αποφασίσουμε όπως προστάζουν.
Όμως όλοι εμείς εξοργιζόμαστε. Άνθρωποι του μόχθου, της δουλειάς και της ανεργίας, της καθημερινής αγωνίας, εξοργιζόμαστε σφόδρα απέναντι σε μία χούφτα παράσιτα που, αλλάζοντας ρόλους, απομυζούν το αίμα του λαού και του ζητούν να κάτσει «στ’ αυγά του», να μη διεκδικεί, να σκύβει το κεφάλι και να αλλάζει προστάτη κάθε τέσσερα χρόνια.
Ναι οργιζόμαστε! Γιατί όλες οι κυβερνήσεις έκαναν τη χώρα απέραντο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο, το Αιγαίο νεκροταφείο και το δημόσιο κορβανά ένα ταμείο για να αγοράζει αντί για τρακτέρ αεροπλάνα, αντί για μηχανολογικό εξοπλισμό για τη βιομηχανία φρεγάτες, γιατί χτίζουν φράχτες αντί για γέφυρες φιλίας και στέλνουν μηχανήματα πολέμου στην Ουκρανία φέρνοντας τη χώρα κοντύτερα στη λάβα του πολέμου.
Ναι, θυμώνουμε! Γιατί τα παιδιά μας αφού περάσουν «40 κύματα» της τράπεζας θυμάτων, αναγκάζονται να πάρουν των ομματιών τους και να φύγουν στο εξωτερικό, αφού η πατρίδα τους, σαν άλλος Κρόνος, καταπίνει τη ζωή τους προσφέροντας ψίχουλα για την εργασία τους και συνθήκες γαλέρας.
Ναι θυμώνουμε! Γιατί μία χούφτα ντόπιων καπιταλιστών (το 5%) καρπώνεται το 50% του παραγόμενου πλούτου, οι έμμεσοι φόροι βρίσκονται στο 70% των προϊόντων και ο μισθός-μεροκάματο μόλις φτάνει για ένα ισχνό δεκαπενθήμερο.
Ναι, θυμώνουμε! Γιατί τα κοινοβουλευτικά κόμματα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ κλπ) αποφάσισαν να μοιραστούν μεταξύ τους 15 εκατομμύρια για τις ανάγκες τους, χώρια τις άλλες διευκολύνσεις (ρουσφέτια, διορισμοί) χωρίς να ρωτήσουν τον κυρίαρχο λαό, περιφρονώντας τη ρήση: «Πολιτική Δημοκρατία χωρίς οικονομική ισότητα είναι ψέμα».
Ναι, οργιζόμαστε! Γιατί η περίφημη αστική δημοκρατία τους συνίσταται στο να ψηφίζουμε μυστικά κάθε τέσσερα χρόνια, κυριολεκτικά «δημοκρατία του ενός λεπτού» και τον υπόλοιπο χρόνο να δεχόμαστε αγόγγυστα επί των κεφαλών μας τις 7 πληγές του Φαραώ.
Ναι, οργιζόμαστε! Γιατί η κυβέρνηση ξοφλάει γραμμάτια δίνοντας bonus στα σώματα ασφαλείας και γιατί το ΚΚΕ το ψήφισε με τα δύο χέρια και ύστερα σφυράει αδιάφορα.
Ναι, οργιζόμαστε. Γιατί από το λεξιλόγιο των κομμάτων έφυγαν ολωσδιόλου λέξεις όπως Τέμπη, συλλογικές συμβάσεις, οκτάωρο και αντικαταστάθηκαν από άλλες κακόηχες όπως κυβερνησιμότητα, μετρήσεις, Ελεγκτικά συνέδρια, αντιστοιχίσεις κλπ.
Ναι είμαστε έξω φρενών! Γιατί θυμόμαστε πως τον καιρό της πανδημίας μας έκλεισαν την πόρτα του σπιτιού, θησαύρισαν οι φαρμακοεταιρείες και τώρα λόγω τουρισμού μας λευτερώνουν για να βρουν γκαρσόνια. Γιατί τότε ξυλοφόρτωναν και φόβιζαν όποιον διαδήλωνε και δυστυχώς πολλοί φωνακλάδες έριξαν -σαν τον Χατζηχρήστο- το σύνθημα «θα λογαριαστούμε μετά».
Έχουμε δεκάδες λόγους να οργιζόμαστε και να σκεφτόμαστε ανάλογα και έχουμε εκατοντάδες λόγους να υπολογίζουμε το μπόι μας και να περιφρονούμε το στρατό τους. Ξέρουμε καλά ότι η ηγεσία των συνδικάτων είναι μαγεμένη από την «ανάπτυξη» και την Ευρώπη και η ηγεσία της ψευτοαριστεράς πέφτει από Βάρκιζα σε Βάρκιζα. Εδώ, ο γραμματέας του ΚΚΕ φώναζε πώς νίκησε, όταν παράταξε το κόμμα του σε γυμναστικές επιδείξεις την περίοδο της πανδημίας.
Το τσουνάμι είναι αντιδραστικό, αναμφίβολα, αλλά κρινόμαστε στα δύσκολα και ανηφορικά μονοπάτια και όχι σε στρωμένες λεωφόρους. Το παιχνίδι είναι στημένο, αλλά δεν θ’ αναχωρήσουμε, δε θα λακίσουμε σαν αποκεφαλισμένα κοτόπουλα. Στον επελαύνοντα πολυκέφαλο νεοφιλελευθερισμό θα αντισταθούμε και στο σκοτάδι που έρχεται θα πούμε στους αγωνιστές «Ρίξε κόκκινο στη νύχτα», Μ-Λ ΚΚΕ παντού!