Η κοινωνία αναζητεί αντιπολίτευση!

«Σε μια χώρα που κυβερνάται καλά, η φτώχεια είναι ντροπή. Σε μια χώρα που κυβερνάται άσχημα, ο πλούτος είναι ντροπή» : Κομφούκιος – Κινέζος φιλόσοφος (551-479 π.X.).!

Η πλούσια Ελλάδα

Η Ελλάδα μας, η πατρίδα μας, δεν είναι απλά μια ωραία χώρα της Μεσογείου, με ωραίο κλίμα και όμορφες ακρογιαλιές. Είναι και μια ιστορική χώρα, με μακρά παράδοση στα γράμματα, τις τέχνες, τον πολιτισμό και με φιλόσοφους που διδάσκουν ακόμα ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ποιος τάχα, θα αμφισβητήσει ή δεν θα έχει διδαχθεί κάτι από τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη, τον Αριστοτέλη, τον Ιπποκράτη, τον Θουκυδίδη, τον Ηρόδοτο, τον Όμηρο και πολλούς άλλους της Αρχαίας Ελλάδας, όπως και πολλούς σύγχρονους όπως ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Θεοδωράκης, ο Χατζηδάκης, ο Καστοριάδης.!

Ταυτόχρονα, η Ελλάδα είναι μια πάμπλουτη χώρα, που εκτός από τις φυσικές ομορφιές και την πλούσια πολιτισμική κληρονομιά σε μνημεία και παραδόσεις, διαθέτει και ορυκτό πλούτο, ενώ ουδείς θα αμφισβητήσει την εξαιρετικά σημαντική γεωπολιτική της θέση, στην λίαν ευαίσθητη γωνιά της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Με όλα τούτα, η Ελλάδα θα μπορούσε να ήταν «παίχτης» αξιοπρόσεκτος στο διεθνές γεωπολιτικό – γεωστρατηγικό – γεωοικονομικό πόκερ.!

Η σκληρή οικονομική πραγματικότητα

Παρά ταύτα, η Ελλάδα, έχει χρεοκοπήσει αρκετές φορές, από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους, με πιο νωπή την χρεοκοπία και την υπαγωγή στα οικονομικά και κοινωνικά επώδυνα μνημόνια του 2010 κι εντεύθεν, που αναδιάταξαν εκ βάθρων το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό.

Επί μνημονίων, η οικονομική πολιτική λιτότητας, που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, επέφερε μειώσεις μισθών, συντάξεων και λοιπών αμοιβών, καθώς και σε παροχές υγείας, παιδείας, κοινωνικής πρόνοιας. Στις μέρες μας, το συνεχώς αυξανόμενο κόστος ζωής είναι η μεγαλύτερη ανησυχία της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων. Οι αυξανόμενες τιμές, στην ενέργεια και τα τρόφιμα, γίνονται αισθητές σε όλες τις κοινωνικές και δημογραφικές κατηγορίες, ανεξαρτήτως φύλου ή ηλικίας, ή εκπαιδευτικού και κοινωνικού-επαγγελματικού προφίλ.

Πέραν των όποιων αισιόδοξων επικοινωνιακών μηνυμάτων της κυβέρνησης, ο Έλληνας πολίτης είναι φτωχός στο παρόν του και προβληματισμένος για το μέλλον του. Πως θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, όταν υπάρχει μια τεράστια διαφορά των μισθών της Ελλάδας από τους μέσους μισθούς της Ευρωζώνης, τόσο των ονομαστικών, με τον πληθωρισμό δηλαδή, όσο και των πραγματικών (αφαιρουμένου του πληθωρισμού).! Επί τούτου, η απλή ανάγνωση των αριθμών αναδεικνύει την σκληρή οικονομική πραγματικότητα. Τα έτη 2021 και 2022, η μεταβολή των πραγματικών μισθών στην Ελλάδα ήταν σωρευτικά στο -10,8% που σημαίνει πως χάθηκε αντίστοιχη αγοραστική αξία – ενώ στην Ευρωζώνη ήταν στο +0,78 οπότε κερδήθηκε αγοραστική αξία. Το 2022 ο μέσος πραγματικός μισθός των Ελλήνων κατά την Oxford Economics ήταν στα 12.522 ευρώ, ενώ ο μέσος της Ευρωζώνης στα 41.381 ευρώ, δηλαδή 3,3 φορές υψηλότερος. !

Πέραν όλων αυτών των μισθολογικών ανισοτήτων, μεταξύ Ευρωπαίων και Ελλήνων πολιτών, η κυβέρνηση αυξάνει συνεχώς του φόρους, (χωρίς ανάλογη αύξηση του ΑΕΠ, καθώς η όποια αύξηση αυτού θεωρείται πλασματική ως προερχόμενη από την επιβολή έμμεσων ή άμεσων φόρων. Διόλου τυχαία η αύξηση κρατικών εσόδων κατά 40% από τον ΦΠΑ), με τη διατήρηση των ίδιων συντελεστών στις αυξημένες τιμές, Σε όλα τούτα, προστίθενται τα υψηλά επιτόκια δανεισμού, οι αυξημένες τιμές ενέργειας, η στέρηση μεγάλου ποσοστού Νομικών και Φυσικών προσώπων της δυνατότητας τραπεζικού δανεισμού εξαιτίας των κόκκινων δανείων, καθώς οι συνεχιζόμενοι πλειστηρισμοί μηδέ της πρώτης κατοικίας εξαιρουμένης.

Η γαλάζια πολιτική κυριαρχία

Μέσα στο παραπάνω περιγραφέν οικονομικό και κοινωνικό κλίμα, προηγήθηκε ένα αποκαλυπτικό καλοκαίρι με απέραντες καμένες εκτάσεις και περιουσίες και με νεκρούς στη Δαδιά. Ακολούθησε ένα θλιβερό Φθινόπωρο με καταστροφικές πλημμύρες σε Θεσσαλία, Μαγνησία και Εύβοια. Οι προφανείς αστοχίες, τα λίαν διακριτά λάθη και οι εμφανείς ελλείψεις προγραμματισμού, από την πλευρά της κεντρικής κυβέρνησης, δημιούργησαν τις πρώτες πληγές ή και πολιτικές ρωγμές στο πολυδιαφημισμένο «επιτελικό κράτος» του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Παρά ταύτα, όλως παραδόξως, έξι μήνες μετά τον εκλογικό θρίαμβο της Νέας Δημοκρατίας και την πρωθυπουργική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη, στις δίδυμες εκλογές Μαΐου και Ιουνίου, η γαλάζια παράταξη «παίζει μόνη της» στο πολιτικό σκηνικό, σύμφωνα με τις μετρήσεις των τάσεων της κοινής γνώμης και ανεξάρτητα από την εταιρεία των δημοσκοπήσεων που διενεργεί την έρευνα. Σύμφωνα με αυτές τις μετρήσεις, η κυβερνώσα γαλάζια παράταξη, προηγείται με «αέρα» ακόμα και 20 εκατοστιαίων μονάδων, ενώ οι βασικοί της αντίπαλοι, – ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ – , κινούνται μακράν και σε «ρηχά νερά», (όπως εύγλωττα εξηγούν οι επικοινωνιολόγοι), ασχολούνται κύρια και αποκλειστικά με το ποιος θα καταταγεί δεύτερος στο πλατό του πολιτικού μας σκηνικού, δηλαδή αντιμάχονται για την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Με μια ανεξήγητη πολιτική και κοινωνιολογική «παραδοξότητα», οι υψηλά ιστάμενοι επιτελείς της Κουμουνδούρου και της Χαριλάου Τρικούπη, πολιτεύονται ωσάν να αγνοούν ότι, αξιωματική αντιπολίτευση σημαίνει κυρίως αριθμητική και πολιτική δυνατότητα κατάκτησης της εξουσίας από την εκάστοτε κυβέρνηση και όχι απλά δεύτερη θέση στο πολιτική σκηνικό. Κι αυτό, καθώς έχει διαφορά η δεύτερη θέση στο πολιτικό σκηνικό όταν είσαι πίσω 20 και πλέον μονάδες από την κυβερνώσα παράταξη ή όταν ακολουθείς με λιγότερες από10 μονάδες.!

Αναζητείται Αντιπολίτευση

Τούτων, όλων των ανωτέρω δοθέντων, στην παρούσα πολιτική περίοδο, η Ελλάδα κυβερνάται από μια κυβέρνηση χωρίς τον απαιτούμενο για τις Δημοκρατίες έλεγχο της αντιπολίτευσης. Σ αυτήν την πολιτική πραγματικότητα, εύκολα, η όποια κυβέρνηση, μπορεί να ρέπει σε αλαζονικές συμπεριφορές και πρακτικές ή ακόμα και σε καθεστωτικές αντιλήψεις. Ακριβώς, προς αποφυγήν των ανωτέρω, στις Δημοκρατίες ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι πολιτικά ουσιαστικός, συνταγματικά κατοχυρωμένος και διπλός :

• Να ελέγχει την κυβέρνηση, και
• Να προτείνει ένα διαφορετικό είδος εφικτής, πειστικής, διακυβέρνησης καλύτερο από το όποιο υπάρχον, σύμφωνα με τη δική της πολιτική και ιδεολογική φιλοσοφία και προσέγγιση.

Ωστόσο, η όποια αντιπολίτευση για να ανταποκριθεί στον πολιτικό της ρόλο, οφείλει :

• Να είναι αριθμητικά ισχυρή,
• Να είναι πολιτικά συμπαγής,
• Να διαθέτει συγκεκριμένο, σαφές, πειστικό και ρεαλιστικό πρόγραμμα διακυβέρνησης,
• Να διαθέτει κοινωνικά αποδεκτή πολιτική ηγεσία, μαζί και ικανό, επαρκές, πολιτικά έμπειρο και τεχνοκρατικά καταξιωμένο στελεχικό δυναμικό.!

Πάντα ταύτα, θεωρούνται απαραίτητα για την όποια αντιπολίτευση, αφενός μεν για να πείσει την κοινωνία εκλογικά και για να κυβερνήσει πολιτικά παραγωγικά, όταν η λαϊκή βούληση την καλέσει μέσα από δημοκρατικά αδιάβλητες εκλογές.

Εάν λείπει έστω και ένας από τους παραπάνω παράγοντες, η όποια αντιπολίτευση δεν μπορεί να λειτουργήσει.., ούτε ως αντιπολίτευση διεκδικούσα την διακυβέρνηση…, άρα δεν θα καταστεί κυβερνώσα.!

ΔΥΣΤΥΧΩΣ για την Ελλάδα, αντιπολίτευση με τα παραπάνω αναφερθέντα χαρακτηριστικά δεν υπάρχει , είτε ως ελάσσονα, είτε ως μείζονα, είτε ως συνεργαζόμενη…

Σ αυτό το διόλου εύκρατο πολιτικό κλίμα και με πολιτικό σκηνικό χωρίς τους κύριους πολιτικούς πρωταγωνιστές, η Δημοκρατία μας υπολειτουργεί.

Κομβικός σταθμός οι Ευρωεκλογές

Όλα τα κόμματα θεωρούν μεγίστης πολιτικής σημασίας τις Ευρωεκλογές του προσεχούς Ιουνίου :

• Η κυβερνώσα παράταξη για να δει πόσο κόστος θα εισπράξει από την ακολουθούμενη πολιτική της.!
• ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, Νέα Αριστερά και ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, για το ποιο στασίδι θα τους δώσει η κάλπη…., και ποιες προοπτικές θα αναδειχθούν για μια ενδεχόμενη συνεργασία στην ευρύτερη κεντροαριστερά.!
• Τα μικρά κόμματα στη δεξιά όχθη της Νέας Δημοκρατίας και στην αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, διεκδικούν έναν ιδιαίτερο πολιτικό – κοινοβουλευτικό ρόλο.!

Για όλα τούτα, «Οψόμεθα εις Φιλίππους».!