Πάντα με τάραζε άσχημα εκείνο το «μας γέρασαν προώρως Γιώργο, το κατάλαβες;» από το Επιτύμβιον του Μ. Αναγνωστάκη κι ας ήμουνα πολύ νέος όταν το πρωτοδιάβασα. Και κάθε φορά μέσα στη σχολική τάξη η ίδια ταραχή, που δεν μπορείς να τη μοιραστείς με εφήβους βουτηγμένους στο σήμερα. Πονούσα, όταν διάβαζα για τους Μανόληδες που ξαφνικά ένιωθαν να τους πετάει στην άκρη μαζί με τις αξίες, τις ιδέες τους και τα ιδανικά τους η εξουσία των Λαυρέντηδων, των αντιπροέδρων, των πανηγυρικών, των επικήδειων, των καθαρμάτων, η εξουσία της πατριδοκαπηλίας, της θρησκειοκαπηλίας, του Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών. Ο Αναγνωστάκης γρήγορα σώπασε ποιητικά. Παρόλα αυτά τον βρήκα μπροστά μου στο ευρωψηφοδέλτιο του ΚΚΕεσωτερικού το 1984, καθώς σκάλιζα τα παλιά κιτάπια. Τι ψηφοδέλτιο κι αυτό! Να μην το χορταίνεις. Αποτέλεσμα; 3,42%. Εκλέχτηκε μόνο ο Λεωνίδας Κύρκος. ΠΑΣΟΚ 41,58%, Ν.Δ. 38,05% ΚΚΕ 11,64%. Ωραία χρόνια.
Με ένα μυστηριώδη τρόπο οι Λαυρέντηδες στην εποχή μας βαφτίστηκαν Παντελήδες. Η καπηλεία του Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια συνεχίζεται εμπλουτισμένη με μεταμοντερνισμό, κυριαρχία των γιάπηδων, που τους λένε πια τεχνοκράτες, κοσμοπολιτισμό της δεκαετίας του 1960, όταν μεσουρανούσαν οι Ωνάσηδες και οι Νιάρχοι, και η Αγία Οικογένεια δικαιώνεται στις εξορμήσεις του πρωθυπουργού στις Αμερικές και τις Βοστώνες (αμφιβάλλει κανείς ότι θα χάσουν το πρωτάθλημα και οι Σέλτικς και οι Χιτς; Τρίβουν τα χέρια τους οι Γουόριορς). Ό τι δημοκρατικό μας κληροδότησε η Μεταπολίτευση χλευάζεται από τους προοδευτικούληδες του Κέντρου, μαζί με τον μισό Διαφωτισμό, τα μισά ανθρώπινα δικαιώματα και τα δύο τρίτα των εργατικών κατακτήσεων του 20ου αιώνα. Κι αυτό βαφτίζεται πρόοδος. Το αντίθετο, λαϊκισμός. «Για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και τη σημασία των λέξεων» έγραφε κάποτε ο Θουκυδίδης στα Κερκυραϊκά.
Δεν μας γέρασαν, κι ας μην είμαστε πια στην ηλικία της ορμής και του ενθουσιασμού που κάνεις τον κόσμο μια χαψιά. Μας θύμωσαν. Προσπάθησαν να μας ματαιώσουν και να μας ακυρώσουν, άνθρωποι χωρίς κουλτούρα, χωρίς έρμα, άνθρωποι με ιλουστρασιόν χαμόγελα βγαλμένοι από διαφήμιση, άνθρωποι που βλέπουν ολιστικά τον κόσμο να διαλύεται και σηκώνουν τους ώμους αδιάφορα. Άνθρωποι που τολμάνε κι απαγγέλλουν στίχους που δεν τους ανήκαν ποτέ, που για αυτούς και εναντίον τους είναι γραμμένοι. Στίχους που δεν κατανοούν και τους οποίους χλευάζουν – είναι βέβαιο – στις ιδιωτικές τους συνευρέσεις. Έτσι πάνε να εμπεδώσουν την ηγεμονία τους στην κοινωνία. Να φέρουν τα πάνω κάτω. Έρχεται η στιγμή να αποφασίσει η κοινωνία για την ηγεμονία των πάνω ή των κάτω.
Υ.Γ Στον πρωθυπουργό που αγαπάει τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου αφιερώνω, από τα τελευταία τραγούδια του, το Αγρίμι σε στίχους της Λίνας Δημοπούλου «Σιωπή παντού και ψάχνω, ψάχνω μοναχός μου Να λύσω το χρησμό αυτού του κόσμου Που αντέχει μία χούφτα, μια χούφτα συμμορία Να του αδειάζει της ζωής την αρτηρία.»
Αφιερώνω επίσης την ερμηνεία της Μποφίλιου, που δεν ξέρω αν την αγαπάει κι αυτήν, στους στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου στο «Εκατοστό» «Να ‘στε καλά κι ευχαριστώ Μα δε θα σκύψω εκατοστό.»
Κερκυραιος πολιτης στο Δεν πάει άλλο, δεν τραβούσε η ομάδα από καιρό*: “Εκτος απο την αλλαγη στην “ομαδα” που ειναι βασικη κινηση για να παει μπροστα, οσο μπορει φυσικα. Να πω κι…” Ιούλ 5, 14:02
