Από την Αίγυπτο, στην Κέρκυρα των προγόνων του με… νότες!

Τι κι αν ο Αντώνης Μώρος δεν έχει σπουδάσει μουσική, αλλά έμαθε πιάνο ουσιαστικά μόνος του; Καταθέτοντας την ψυχή του, διηγήθηκε την προσωπική του ιστορία μέσα από δεκάδες συνθέσεις οι οποίες εντυπωσίασαν τόσο τον καθηγητή του τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου Σπύρο Δεληγιαννόπουλο που ανέλαβε να αποτυπώσει τις συνθέσεις από ήχο σε παρτιτούρες, όσο και δύο διακεκριμένους πιανίστες, τον Έλληνα σολίστ Νίκο Ζαφρανά και το διεθνούς φήμης σπουδαίο δεξιοτέχνη Ουάελ Φαρούκ, οι οποίοι και εκτέλεσαν 26 έργα του κύκλου «Φυλακτό» σε ένα μαγευτικό χώρο στην Κέρκυρα, μέσα σε ελαιώνα!

Ο Αντώνης Μώρος γεννήθηκε και ζει στην Αίγυπτο. Τις τελευταίες δεκαετίες έχει αναλάβει τη λειτουργία της βιομηχανίας που διατηρεί η οικογένειά του, με τον παππού του να έχει καταγωγή από την Κέρκυρα. Μετά και το θάνατο του αδελφού του και αφού είχε χάσει τους γονείς του, αφοσιώθηκε στην οικογενειακή επιχείρηση, αλλά ο καημός του, το πιάνο και η μουσική, τον συντρόφευαν πάντα – έστω και χωρίς θεωρητική κατάρτιση.

Ούτε χρόνος

Σε ηλικία 16 ετών επιχείρησε να ξεκινήσει σπουδές πιάνου, οι οποίες όμως διακόπηκαν σε λιγότερο από ένα χρόνο χωρίς δυνατότητα να τις συνεχίσει, παρά τη μεγάλη του επιθυμία. Δεν τα παράτησε όμως, αγόρασε ένα παλιό πιάνο και για δεκαετίες, τόσο το παίξιμό του όσο και οι ικανότητές του εξελισσόντουσαν, μαζί με τις συνθέσεις που ο ίδιος, με ένα κασσετοφωνάκι που τις ηχογραφούσε, άρχισε να σκαρώνει.

Νότες δεν έμαθε ποτέ. Συνθέτει χωρίς να γνωρίζει ούτε καν τα βασικά του κτισίματος μίας μελωδίας. Κι όμως, όπως υπογραμμίζει χαρακτηριστικά ο καθηγητής σύνθεσης και πιάνου του Ιονίου Πανεπιστημίου, δεξιοτέχνης και ο ίδιος, Σπύρος Δεληγιαννόπουλος, ίσως αυτή η έλλειψη θεωρητικής κατάρτισης οδηγεί τις μελωδίες αυτές σε εντυπωσιακά μονοπάτια και καταλήγει σε ένα περισσότερο από άρτιο αποτέλεσμα.

“Το Φυλακτό”

Για το συνθέτη Αντώνη Μώρο, η μουσική αποτελεί έναν αναγκαίο, πλέον, τρόπος έκφρασης που τον οδήγησε στη σύνθεση 46 κομματιών τα οποία αποτελούν και το»Φυλακτό». Ένα έργο που κινείται στις γραμμές του ρομαντισμού αλλά και της κλασσικής περιόδου της μουσικής, διαθέτοντας παράλληλα σύγχρονα στοιχεία με επιρροές από τη τζαζ.

Τη βραδιά συντόνισε η παρουσιάστρια της εκπομπής της ΕΡΤ «η ζωή αλλιώς» Ίνα Ταράντου, μπροστά στο μαγεμένο κοινό της Κέρκυρας, μέσα στον ελαιώνα του νησιού των Φαιάκων.

Μια άλλη απίστευτη ιστορία!

Ο ίδιος ο προσκεκλημένος πιανίστας, Ουάελ Φαρούκ, αποτελεί μία από τις πλέον εντυπωσιακές περιπτώσεις δεξιοτεχνών αφού ξεπέρασε την προκατάληψη αλλά και την απόρριψη λόγω της διάπλασης του σώματός του και κυρίως των χεριών του.

Όταν άρχισε τη μουσική του εκπαίδευση, τον έδιωξαν από το Ωδείο λέγοντάς του ότι δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ πιανίστας, γιατί είχε μικρά χέρια! Μερικά χρόνια αργότερα, αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους δεξιοτέχνες του πιάνου με διθυραμβικές κριτικές για την απόδοση των εξαιρετικά δύσκολων έργων του Ραχμάνινοφ.

Εζησε τους διωγμούς λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων στην πατρίδα του, την Αίγυπτο, αλλά και τον ρατσισμό εξαιτίας των φυσικών περιορισμών του. Διώχθηκε από το ωδείο στο οποίο οι δάσκαλοί του φρόντιζαν καθημερινά να του υπενθυμίζουν ότι ποτέ δεν πρόκειται να γίνει πιανίστας. Τώρα βλέπουν τον Ουάελ Φαρούκ να θριαμβεύει στις μεγαλύτερες σκηνές του και να αποθεώνεται για τις ερμηνείες του από τον Τύπο.

Σε συνέντευξή του Στα “Νέα”, σε ερώτηση για το αν μπορεί να θυμηθεί ένα περιστατικό το οποίο θα μπορούσε να περιγράψει τον αγώνα που έχετε δώσει, ο Φαρούκ απάντησε:

“Είναι δύσκολο να θυμηθώ μόνο ένα – ξέρετε, η ζωή είναι μια σειρά αγώνων και θριάμβων και η έκβασή της εξαρτάται από τη στάση και τη νοοτροπία του καθενός. Ωστόσο, αν επέλεγα το ισχυρότερο και ίσως το πιο σημαντικό, θα στεκόμουν στο τώρα. Το να έρθω στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μια ευκαιρία για μένα να ξεκινήσω από την αρχή να γνωρίζω ότι θα εξομολογούμαι για τη δουλειά μου και για τον χαρακτήρα μου, όχι για τις θρησκευτικές μου πεποιθήσεις ή την αναπηρία μου. Οι περισσότεροι άνθρωποι που γνώρισα ήταν απίστευτα υποστηρικτικοί. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχω βιώσει όλο και περισσότερες παρόμοιες διακρίσεις αδικίας και άνιση μεταχείριση. Μίλησα εναντίον εκείνων που κάνουν κατάχρηση της εξουσίας τους για να υποστηρίξω αυτούς που έχουν αδικηθεί ή που οι φωνές τους δεν ακούγονται. Με έχουν τραμπουκίσει, προσπάθησαν να εκτροχιάσουν τη δουλειά μου και να συκοφαντήσουν τον χαρακτήρα μου. Θα επιμείνω όμως, ακόμη κι αν αυτό είναι πιο δύσκολο και από το ν’ ανέβω στο Εβερεστ. Θα θυμάμαι πάντα ότι ο ακρογωνιαίος λίθος αυτής της μεγάλης χώρας την οποία αποκαλώ δεύτερη πατρίδα μου είναι η αρχή και το φως που δείχνει όλους εκείνους οι οποίοι έχουν αδικηθεί, έχουν υποστεί διακρίσεις, διώξεις και καταπίεση. Αυτό αντιπροσωπεύουν πάντα οι Ηνωμένες Πολιτείες για μένα, την οικογένειά μου και εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο”.