Είναι σπάνια η περίοδος της ζωής, να συγκλίνουν, να συνευρίσκονται και να εξελίσσονται πάνω σου δυνάμεις και φαινόμενα που γκρεμίζουν τους δρόμους της πορείας σου. Σου σκοτεινιάζουν τον ορίζοντα και σου τεντώνουν την σκέψη σαν την σφεντόνα πριν το “ρίξιμο”. Η μοναξιά σου ξεκοιλιαζει τα αισθήματα και η συνομωσία του σύμπαντος σου ψιθυρίζει στα αυτιά πόσο λίγος, μικρός κι αδύναμος είσαι. Ο σεισμός γκρεμίζει τις δομές σου και η ανασφάλεια του άστεγου ξεπηδά αυθόρμητα.
Η πανδημία ξεκίνησε ως ιός μεγάλης απειλής και συνεχίζει ως συνείδηση μικρής και ταπεινής ύπαρξης. Η ανθρώπινη κοινωνία έψαξε τις δυνάμεις και την αλήθεια της και βρέθηκε μπροστά στην αστειοτητα να ορίζει τις εξελίξεις.
Τα πολιτικά και οικονομικά συστήματα που κυβερνούν τις κοινωνίες στέκονται ανάξια να διασφαλίσουν μια ήρεμη και ειρηνική πορεία των κεκτημένων. Φαντάζει σαν την αρχή μιας ταινίας θρίλερ που στο τέλος δεν γνωρίζεις αν θα υπάρξει καλό ή κακό. Αυτήν την ώρα της μεγάλης ταραχης αναζητάς την αισιοδοξία, την αλληλεγγύη και το θεμελιώδες ξεπέρασμα της τραγικής αυτής στιγμής. Αντ’ αυτού ζούμε και παρατηρούμε τις πιο προκλητικές συγκρούσεις σε όλες τις εκφάνσεις της παγκόσμιας ζωής. Γεωπολιτικές, οικονομικές, πολιτικές και φιλοσοφικές συγκρούσεις που σε καθιστούν ανήμπορο παρατηρητή των όποιων εξέλιξεων. Αντί να δημιουργούνται συνθήκες κοινωνικών συνευρέσεων, αποτελεσματικών κοινής αντιμετώπισης, βρισκόμαστε μπροστά στις πιο αισχρες πολιτικές όξυνσης μικρών και μεγάλων διαφορών σ’όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας. Απ’την εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων, ταξικών διακρίσεων, μέχρι την προάσπιση ταπεινών και φθηνών κρατικών και εθνικών συμφερόντων.
Όταν η ζωή κραυγάζει για σύμπνοια και συμπλευση στα τεράστια κύματα της φουρτούνας, κάποιοι νομίζουν ότι είναι η καλύτερη ευκαιρία να επικρατήσουν και να διασφαλίσουν την κυριαρχία τους.
Αυτό που απουσιάζει είναι η σκέψη η λειτουργική. Αυτή που πηγάζει απ’την γνώση και την μόρφωση που δεν σμιλευτηκε ποτέ. Είναι βαθειά η πεποίθηση ότι ο άνθρωπος θα πληρώσει ακριβά τον βιασμό του περιβάλλοντος. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η κλιματική αλλαγή και η άγνωστη πορεία του πλανήτη με οδηγό τα απερίσκεπτα και τραγικά συμφέροντα, διαμόρφωσαν κοινωνίες ένοχες, απαίδευτες και συρόμενες σαν τα σακιά με τις πατάτες. Η γνώση του εαυτού μας και η συνείδηση ότι τίποτα δεν χαρίζεται αλλά όλα κατακτώνται πρέπει να γίνει οδηγός της ασφαλούς επιβίωσης.
Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα εμφανίζεται αδύναμο και εξαρτημένο. Η ζωή των Ελλήνων άγεται και φέρεται από μια δήθεν δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία συντηρεί με κάθε τρόπο την “υποδούλωση” μας σε δρόμους εθνικής εξαφάνισης. Μια προσεκτική μελέτη των μεταδικτατορικων εποχών και την δημιουργία του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος αναδεικνύει την πιο αισιόδοξη περίοδο της ελληνικής πολιτείας. Η διακήρυξη της ανεξαρτησίας των Ελλήνων και οι αγώνες για την κατοχύρωση της φθάνει μέχρι το 1986 αφού και ο ιστορικός συμβιβασμός δολοφονείται και η πρωτοβουλία που τον ακολουθεί των έξι μεγάλων ηγετών, του Ανδρέα Παπανδρέου συμπεριλαμβανομένου, δολοφονείται επίσης και εξαφανίζεται. Έκτοτε κυβερνήσεις και κόμματα διαχειρίζονται την μιζέρια της ελληνικής κοινωνίας, το κλείσιμο της στις ενοχές της, και σήμερα στην πλήρη οικονομική εξαθλίωση περιμένοντας τις ευρωπαϊκές πιστώσεις να παραμείνουμε ζωντανοί, ένοχοι και εξαρτημένοι.
Η ανάγκη ενός αποφασιστικού λαϊκού κινήματος που να ξεκαθαρίζει την πραγματικότητα αλλά προπαντός να θέτει τις προϋποθέσεις μιας ελεύθερης και ανεξάρτητης πορείας του ελληνισμού είναι βασικό καθήκον όλων μας. Παρ’ όλες τις δυσκολίες και τις αβεβαιότητες είναι μοναδική η ιστορική στιγμή να σκεφτούμε και να λειτουργήσουμε ως ελεύθεροι άνθρωποι. Μελετηστε ξανά την διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη του’74, ας την επικαιροποιησουμε στις σημερινές τραγικές συνθήκες και ας πάρουμε τον δρόμο που θα φέρει τους ορίζοντες της ελευθερίας και της ευημερίας μας. Οι καιροί είναι χαλεποί, για αυτό η απόφαση μας πρέπει να είναι συντριπτική. Μπορούμε!
Ανώνυμος στο Περίπατος στα ερείπια της Κέρκυράς «μας»: Το εμβληματικό κτίριο του 6ου Δημοτικού Γαρίτσας…: “Πολύ συγκινήθηκα κύριε Νίκο Ασωνίτη μέ τό σχόλιο σσς. Σάς ευχαριστώ πολύ. Η Λολίτα Μεταξά ήταν η μεγάλη μου σδελφή…” Σεπ 23, 00:40
