Οι δολοφονίες, η σεξουαλική κακοποίηση και οι βιασμοί είναι αποτέλεσμα κι όχι η αιτία της ανισότιμης θέσης της γυναίκας

Σχετικάθέματα

20 Νοέμβρη – Διεθνής ημέρα δικαιωμάτων του παιδιού

Παρασκευή, 20/11/2020

75 χρόνια από το διπλό ιμπεριαλιστικό έγκλημα των ΗΠΑ

Δευτέρα, 10/08/2020

Το νερό… νεράκι, λένε πολλά χωριά της Βόρειας Κέρκυρας

Σάββατο, 30/05/2020

Με αφορμή την ένταση της βίας, της κακοποίησης, της σεξουαλικής εκμετάλλευσης, των δολοφονιών γυναικών η συζήτηση στα ΜΜΕ και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης μονοπωλείται γύρω από τη νομοθετική αντιμετώπιση εγκλημάτων και τον προβληματισμό για ατομικές συμπεριφορές-νοοτροπίες των δραστών, αφήνοντας στο απυρόβλητο την κοινωνία που γεννά και αναπαράγει τέτοια φαινόμενα.

Όσο και να συσκοτίζονται τα αίτια, όσο και να συγκαλύπτονται οι αιτίες, όσο και να προβάλλονται οι ιδιαίτερες συνθήκες κάθε περίπτωσης, τα ερωτήματα είναι αδυσώπητα:

 Σε ποιο έδαφος εμφανίζεται και καλλιεργείται η υποτίμηση του άλλου ή της άλλης; Σε ποια βάση ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται όχι σαν μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα με ανάγκες, ικανότητες, ταλέντα, ιδιαίτερα ενδιαφέροντα, αλλά σαν χρηστικό αντικείμενο;

 Ποιο υπόβαθρο θέτει τον άνθρωπο στη θέση του αντικείμενου προς εκμετάλλευση, είτε αυτή είναι οικονομική, είτε σεξουαλική είτε ακόμη ψυχολογική εκμετάλλευση;

 Ποιος βλέπει τον άνθρωπο ως εμπόρευμα προς αγοραπωλησία; Ποιος έχει τελικά συμφέρον από την υποτίμηση του ανθρώπου-εμπορεύματος, ώστε να το αγοράζει φτηνά και να το εκμεταλλεύεται όσο το δυνατόν περισσότερο, με ακραία μορφή την πορνεία;

Στον καπιταλισμό, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της οικονομίας και συνεπώς και του πολιτιστικού εποικοδομήματος.

Στην εκμεταλλευτική κοινωνία που ζούμε η καπιταλιστική ιδιοκτησία είναι ιερή, προστατεύεται από το κράτος, τους νόμους και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς.

Όχι όμως και η ανθρώπινη ζωή που ‘ναι έρμαιο στις επιδημίες, στα εργατικά ατυχήματα και τις επαγγελματικές ασθένειες, στις φυσικές καταστροφές, στην εγκληματικότητα κτλ.

 Ο άνθρωπος του λαού μαθαίνει ότι η ζωή του αξίζει όσο υπηρετεί το κεφάλαιο, όχι μόνο ως εργαζόμενος, αλλά κι ως επιστήμονας ή καλλιτέχνης που πρέπει να αναπαράγει τις κυρίαρχες απόψεις, ακόμα ως καταναλωτής κι ως ψηφοφόρος.

 Μαθαίνει ακόμα να δέχεται την υποτίμηση από αφεντικά και προϊστάμενους και με τη σειρά του να υποτιμά τον συνάδελφο του, τον-την σύντροφο, τον φίλο του.

 Ο εργαζόμενος και η εργαζόμενη μαθαίνει να δέχεται την απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, την υποτίμηση της ίδιας της υγείας και της ανθρώπινης ζωής δουλεύοντας σε βλαβερές ή επικίνδυνες συνθήκες.

 Στο έδαφος της ανεργίας και της εκμετάλλευσης αναπτύσσονται συμπεριφορές ανταγωνιστικές, επιθετικές και εχθρικές ακόμα και μεταξύ ανθρώπων που έχουν αντικειμενικά τις ίδιες έγνοιες, τα ίδια προβλήματα, τα ίδια συμφέροντα.

 Η δολοφονία, η σεξουαλική κακοποίηση και ο βιασμός, πηγή τους έχουν τις αξίες που εκπορεύονται από την σημερινή εκμεταλλευτική κοινωνία, από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τον ανελέητο ανταγωνισμό, τον ατομισμό, τον εγωιστικό τρόπο ζωής και σκέψης.

Δε μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για μεμονωμένα περιστατικά που οφείλονται απλά στην προβληματική προσωπικότητα του κάθε δράστη. Αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα που η ρίζα του φτάνει πιο βαθιά, στην ανισοτιμία διάφορων κοινωνικών ομάδων ώστε να είναι πιο φτηνά εργατικά χέρια, πιο ευάλωτοι στην υπερεκμετάλλευση, πιο χειραγωγημένοι.

Τέτοιο φαινόμενο είναι και η ανισότιμη θέση της γυναίκας. Η ανισότιμη αυτή θέση φέρνει την πρωτιά στις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, την τηλεργασία, την υποαπασχόληση, την χαμηλότερη αμοιβή κτλ που εντείνουν την εκμετάλλευση των γυναικών κι εκτοξεύουν τα κέρδη των επιχειρήσεων. Οι γυναίκες καταδικάζονται να ζουν με πολύ χειρότερους όρους, γεγονός που εντείνει την ανισοτιμία τους.

Οι δολοφονίες, η σεξουαλική κακοποίηση και οι βιασμοί είναι συνεπώς το αποτέλεσμα και όχι η αιτία της ανισότιμης θέσης της γυναίκας στην εκμεταλλευτική κοινωνία, η οποία συνεχώς οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες. Είτε οι δολοφονίες των γυναικών χαρακτηριστούν ως γυναικοκτονίες είτε όχι, η ουσία του προβλήματος δεν αλλάζει.

Διέξοδος δεν μπορεί να είναι η κάλπικη ατομική επιτυχία, τα στρεβλά στερεότυπα στις διαπροσωπικές σχέσεις, η οικονομική, κοινωνική και ψυχολογική εξάρτηση ενός ανθρώπου από έναν άλλο στο πλαίσιο της σχέσης ή της συμβίωσης. Όσο οι όροι ζωής και δουλειάς επιδεινώνονται, τόσο περισσότερο οι γυναίκες δυσκολεύονται να σηκώσουν κεφάλι, να καταγγείλουν, να αντιπαλέψουν κάθε μορφής βία, αλλά και να απεγκλωβιστούν από παθογόνες οικογενειακές και διαπροσωπικές σχέσεις.

Η εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών προϋποθέτει εξάλειψη οικονομικών και κοινωνικών αιτιών ανισοτιμίας, όπως:

 Πρώτα από όλα την κατάργηση της εκμετάλλευσης

 Την εξασφάλιση καθολικού δικαιώματος στην εργασία για να ικανοποιούν οι γυναίκες τις σύγχρονες ανάγκες τους σε όλους τους τομείς της ζωής τους, να στέκονται στα πόδια τους, να είναι χειραφετημένες οικονομικά, ψυχικά, συναισθηματικά

 Κανένας ταξικός φραγμός στη μόρφωση

 Ολόπλευρη στήριξη της μητρότητας

 Ελεύθερος χρόνος για την ανάπτυξη της προσωπικότητας και των ενδιαφερόντων

 Πρόσβαση στον πολιτισμό, τον αθλητισμό και την κοινωνική ζωή

Δεν φτάνει να απαιτούμε μόνο την αυτονόητη τιμωρία των δραστών από τη δικαιοσύνη!

Πρέπει να δυναμώσουμε το συλλογικό αγώνα για να διεκδικήσουμε:

 Άμεση επαναλειτουργία του ξενώνα κακοποιημένων γυναικών στην Κέρκυρα

 Δουλειά με δικαιώματα για όλες και όλους

 Τη ζωή που έχουμε ανάγκη σήμερα, τον 21ο αιώνα

 Τις κοινωνικές προϋποθέσεις που θα μας εξασφαλίζουν όχι μόνο αξιοπρεπή ζωή με δικαιώματα αλλά και ισότιμες σχέσεις φιλίας και συντροφικότητας.

Οι Ομάδες και οι Σύλλογοι Γυναικών της ΟΓΕ αγωνίζονται για την κατάργηση της ανισοτιμίας και της εκμετάλλευσης και συσπειρώνουν γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Με συλλογικό αγώνα, μαζί με τους άντρες, παλεύουμε και θα κερδίσουμε το μέλλον που μας αξίζει.