Ας κάνουμε πολιτική

Η πολιτική, λέγεται, ότι είναι η τέχνη του εφικτού!
Ποιου εφικτού όμως; Αυτό είναι το ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε.
Διότι αν σαν αξίωμα δεχθούμε, ότι οι πολιτικοί υπηρετούν το δημόσιο και κοινό
συμφέρον, εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται, ότι η πολιτική είναι η τέχνη του
ανέφικτου! Κι αυτό γιατί ο <<πολιτικαντισμός>> καλά κρατεί! Έχει θετικά και όμορφα
χαρακτηριστικά. Είναι γοητευτικός, σαγηνευτικός, ελκυστικός! Στηρίζεται στην αδυναμία,
στην ανασφάλεια, στην άγνοια αυτών που απευθύνεται. Δημιουργεί υψηλές προσδοκίες
( λαϊκισμός) με τρόπο τέτοιο, ώστε να μην αναρωτιέσαι πως και με ποιο κόστος θα υλοποιηθούν.
Δείχνει δηλαδή το τυρί και κρύβει το δόκανο.
Μήπως, λοιπόν, το πέρασμα του πολιτευτή σε πολιτικό είναι το ανέφικτο;
Και αν αυτό συμβαίνει, μήπως θα έπρεπε να το λάβουμε υπόψη;
Μήπως θα έπρεπε να αναλύσουμε και να δούμε με άλλο βλέμμα την πραγματικότητα που
μας περιστοιχίζει, τόσο σαν άτομα πολύ περισσότερο όμως σαν κοινωνία;
Να υποψιαστούμε βρε αδελφέ, για τις δήθεν μοναδικές ικανότητες κάποιων και για τους από μηχανής θεούς!
Να αντιληφθούμε, ότι εμείς είμαστε το εργαλείο του όποιου εφικτού.
Να κατανοήσουμε, ότι το εφικτό των πολλών δεν συνάδει με το εφικτό των <<μοναδικών>>!
Γιατί εν τέλει ναι, ίσως, η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού!!!
Δεν αμφιβάλλω για την ικανότητά σου…
Δεν αμφιβάλλω για την επιδεξιότητά σου…
Δεν αμφιβάλλω για την ρητορεία σου…
Δεν αμφιβάλλω για το εφικτό σου….
Αμφιβάλλω, όταν το εφικτό σου δεν είναι το κοινό εφικτό!