Κάποιες «καινούριες» σκέψεις για τις συνέπειες του κορονοϊού

Σήμερα το πρωί ακούσαμε σε ραδιοφωνικό σταθμό, πως η Κομισιόν υποβιβάζει την επικινδυνότητα του ιού (και ας μετράει ήδη η Ευρώπη πάνω από εκατό χιλιάδες νεκρούς…)
Φυσικά η θέση αυτή αλλάζει συνεπακόλουθα και όλο το σκηνικό προστασίας της υγείας και της ζωής στους εργασιακούς χώρους… Οπερ έδει δείξαι, που λέγανε στο τέλος της αποδεικτικής διαδικασίας τα λυσάρια των μαθηματικών…

Καμία έκπληξη…
Στην αρχή και για λίγο μας φάνηκε κάπως “περίεργη” η πρεμούρα της πολυχρονεμένης μας για την λήψη αυστηρών μέτρων πασπαλισμένη με μαυρογιαλούρικες διακηρύξεις περί προτεραιότητας των ανθρώπων σε βάρος των αριθμών κ.λ.π. Πού πήγαν οι απειλές για χιλιάδες απολύσεις των τεμπέληδων περισσευούμενων υγειονομικών τους εθνικού συστήματος υγείας; αντικαταστάθηκαν από θερμά βραδινά χειροκροτήματα…

Στην ουσία, η έγνοια αφορούσε την αντοχή του ξεχαρβαλωμένου συστήματος Υγείας και ειδικότερα της εντατικής νοσηλείας… Αυτό όμως δεν ήταν σε βάρος μας… Σε βάρος δηλαδή της προστασίας της υγείας και της ζωής των πολιτών…

Συντομότατα, όμως, όχι μόνον η πολυχρονεμένη μας αλλά και όλες οι δυτικές φιλελέ κυβερνήσεις (γνήσιες και ιμιτασιόν) θυμήθηκαν την ανάγκη να πάρει μπροστά η οικονομία και άλλα …αναπτυξιακά… Οι δικοί μας, τώρα καλούνται να εξομαλύνουν την …κωλοτούμπα… Και αυτό κάνουν ανοίγοντας κάθε δραστηριότητα, μιλώντας ταυτόχρονα για αποστάσεις, που απαιτούν για την τήρησή τους …επιδέξιες πιρουέτες χορευτών υψηλής κατάρτισης και θα καταστρατηγηθούν με μαθηματική βεβαιότητα.. Ηδη καταστρατηγούνται…
Πάμε παρακάτω: Η ντιρεκτίβα της κομισιόν για μειωμένο κίνδυνο δεν είναι δεσμευτική (!!!) για τις εθνικές κυβερνήσεις, που μπορούν να …διαμορφώσουν «ανεξάρτητες» το εθνικό πλαίσιο προάσπισης των υγιεινής της εργασίας… Ασφαλώς, όμως αποτελεί δεδομένο πολιτικό, επιστημονικό και κοινωνικό για την διαμόρφωσή τους… Καθόλου τυχαίο δεν είναι πως τα Ευρωπαϊκά Συνδικάτα εξέφρασαν άμεσα την διαμαρτυρία τους για τον υποβιβασμό του κινδύνου και καλούν τις εθνικές κυβερνήσεις να αγνοήσουν την οδηγία και να τηρήσουν τις αυστηρές προδιαγραφές προστασίας για τους χώρους εργασίας…

Δυστυχώς, η στατική λογική «καλείται» να διαλέξει ανάμεσα στην καταστολή και την προστασία… Εδώ και καιρό έχουμε γράψει και ανεβάσαμε και σχετικό επιγραμματικό κείμενο του φίλτατου Γιώργου Ρούση, πως η τήρηση των μέτρων προστασίας πρέπει να αποτελεί λαϊκό αίτημα… (βλέπε Περί αστυνομοκρατίας και αριστερής ενίσχυσης της) . Ρίξτε μία ματιά τώρα, μία εβδομάδα μετά την ανάρτησή του.

Φαίνεται, δυστυχώς, πως για μας τους …προοδευτικούς και τα δύο μαζί μοιάζουν αντιφατικά… Αλλά δεν είναι -κατά την λογική μας, βέβαια–. Και τα δύο πηγάζουν από την αγάπη και την ανάγκη για ζωή και ελευθερία… Και όπως είναι φυσικό, ανάλογα με την εξέλιξη της κοινωνικής πραγματικότητας υπάρχουν κάποιες στιγμές, που η α ή η β επιλογή έχει προτεραιότητα, χωρίς φυσικά η α επιλογή να σημαίνει εγκατάλειψη της β. Θα λέγαμε μάλιστα, πως είναι προφανής η αλληλοεξυπηρέτησή τους…

Και εν προκειμένω: η υποτίμηση ή/και περιφρόνηση των κινδύνων για την υγεία και τη ζωή ασφαλώς δεν κατοχυρώνει το όραμα και τους αγώνες για ελευθερία… Απλά εξασφαλίζει υψηλότερο αριθμό νοσούντων και ..αποχωρούντων. Υπό συνθήκες καπιταλιστικής παραγωγής, δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε περίπτωση, που η φροντίδα για την υγεία των εργαζόμενων έβλαψε τα συμφέροντά τους… Η προσχηματική τήρηση των αναγκαίων μέτρων με όρους καταστολής από μεριάς των εξουσιαζόντων είναι αυτονόητη αλλά σίγουρα δεν είναι η μοναδική, που το σύστημα θα χρησιμοποιήσει, θα προπονήσει και θα επιδείξει προς τρομοκράτηση τον κατασταλτικό του μηχανισμό. Αυτό ακριβώς εννοούμε όταν μιλάμε για εκλεκτικιστική και μονόπλευρη λογική… Το να γενικεύεις και να ερμηνεύεις με βάση προεγκαταστημένα «θέσφατα» και να αρνείσαι να δεις όλες τις συνιστώσες της συγκεκριμένης πραγματικότητας… Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο, πως η «προοδευτική» άποψη στην «αριστερότερη» έκφρασή της τείνει να αμφισβητήσει το σύνολο ή το μεγαλύτερο μέρος της σκοπιμότητας των προφυλακτικών μέτρων…
Το αφήγημα «ενάντια» στην καταστολή συνοδεύεται με «αντικαπιταλιστικές» κορώνες και στην προοπτική του έρχεται να συναντηθεί με τα σενάρια της ανοιχτής συνωμοσιολογίας…
Και ακόμη πρακτικότερα…

Αναφερόμενοι σε δεδομένα της καθημερινότητάς μας (επίσκεψη στο Σούπερ Μάρκετ, σε κατάστημα ρουχισμού, σε συνεργείο αυτοκινήτων) επιβεβαιώσαμε, πως τουλάχιστον στη χώρα μας (και απ’ ότι φάνηκε στην αρνητική του εκδοχή και σε πλείστες άλλες χώρες) ο κίνδυνος δεν είναι η … «υπερβολική» εφαρμογή «υπερβολικών» μέτρων… Αυτά είχαμε στο νου όταν μιλάγαμε εδώ και πολύ καιρό για την δεύτερη φάση σαν την ασυγκρίτως δυσκολότερη και κρισιμότερη… Συναντήσαμε κατά συντριπτική πλειοψηφία περιφρόνηση στην τήρηση αποστάσεων ή/και την εφαρμογή μάσκας. Αρκετοί ήταν εκείνοι, που μας «ερμήνευαν» την στάση τους ακόμη και με αμφισβήτηση ύπαρξης του ιού ή/και των θυμάτων του… Μας ψεκάζουν, από ό,τι φαίνεται… Σας θυμίζουμε εικόνες από πάρκα, πλατείες και παραλίες που θα έχετε ασφαλώς δει μέσα στο Σαββατοκύριακο.

Τελειώνοντας… Πιστεύουμε, πως δεν χρειάζεται στην ΦΑΙΑΚΙΑ να επαναλάβουμε την βαθύτατη επιθυμία μας να διαψευστούν ή όποιοι φόβοι μας… Αν αυτό συμβεί, που ολόψυχα ευχόμαστε, κάποιοι από τους στατικά σκεπτόμενους θα μας ψέξουν για υπερβολή, δειλία κ.λ.π. Δεν πειράζει… Απλά θα μας αποδείξουν πως δεν κατανοούν πως το αναγκαίο και δυνατό μέγεθος της προστασίας της ανθρώπινης ζωής στον 21ο αιώνα θα πρέπει να είναι ανάλογο και αντίστοιχο του μεγέθους του κινδύνου. Στην προκείμενη περίπτωση, όπως το ορίζει η επιστήμη… Τότε η προστασία δικαιώνεται: όταν τα αποτελέσματα της συνεπούς εφαρμογής της καταφέρνουν να διαψεύσουν τους κινδύνους που καιροφυλακτούν…