Γεωπολιτικές ανακατατάξεις μετά την νίκη Μπάϊντεν…

Η ήττα του Τραμπ δημιούργησε κλίμα πανηγυρισμών τόσο μέσα στις ΗΠΑ όσο και εκτός… Για τις ΗΠΑ το κατανοούμε και το συμμεριζόμαστε… Δεν είναι η εκλογή Μπάϊντεν, που πανηγυρίζεται αλλά η ήττα του Τραμπ και του κλίματος, που τον χαρακτηρίζει και τον συνοδεύει. Η παρουσία στο προεδρικό τιμόνι ενός ακραία φιλελεύθερου, ρατσιστή ημιπαράφρονα συνδυάστηκε με την όξυνση της κρατικής φυλετικής τρομοκρατίας, την επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των κατώτερων στρωμάτων, την συλλογική ανασφάλεια… Είναι σαφές, πως οι πανηγυρισμοί εκφράζουν αυτό το αίσθημα απαλλαγής…

Ο Τραμπ “ηττήθηκε”, ο Τραμπισμός παραμένει… Ολος ο ακροδεξιός συρφετός, που τα τελευταία χρόνια γνώρισε μεγάλη άνθιση σε πλάτος και σε βάθος είναι εδώ… Ορισμένες από αυτές τις οργανώσεις κάνουν…την Κου Κλουξ Κλαν να μοιάζει …κεντροαριστερή… Ακονίζουν τα μαχαίρια τους και ετοιμάζονται για σύγκρουση… Ισως, για πρώτη φορά, φαίνεται πως και η άλλη πλευρά δεν ετοιμάζεται στο πνεύμα του …σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω…

Από την άλλη, ο Μπάϊντεν είναι μία πολιτικά γνωστή προσωπικότητα, που μεταπηδώντας από τον προεκλογικό αγώνα στα προεδρικά ηνία, ασφαλώς και θα συντηρητικοποιηθεί πολύ περισσότερο. Ακόμη και οι διακηρύξεις του για αναλογική φορολογία, κοινωνική διεύρυνση του συστήματος υγείας και παροχές κρατικής παιδείας περισσότερο προσπελάσιμης στους πολλούς παραμένουν τα μεγάλα ερωτηματικά ως προς την υλοποίησή τους… Είναι λογικό, η προεδρική του θητεία να είναι ακόμη συμβιβαστικότερη από την ίδια την επιλογή του για την υποψηφιότητα…

Στην χώρα μας, η εκλογή Μπάϊντεν δημιούργησε κλίμα ευφορίας σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα. Οι μέχρι πρότινος, δηλαδή προεκλογικές, “φιλλεληνικές” και “αντιερντογκανικές” θέσεις και δηλώσεις του νέου προέδρου δημιουργούν αίσθημα ανακούφισης και ελπίδας στην πολιτική ελίτ του τόπου. Οι του ΣΥΡΙΖΑ νοσταλγούν την εξαιρετικά φιλική στάση των δημοκρατικών προς αυτούς στην περίοδο Ομπάμα (και Μπάϊντεν) ενώ οι κυβερνώντες προσβλέπουν στην προστασία του έναντι της Τουρκικής επιθετικότητας…

Η λογική αυτή μας επαναφέρει στην μνήμη την επένδυση ελπίδων, που γίνονταν σε Ελλάδα και Κύπρο από το 1974 και μετά, κάθε παραμονή Αμερικάνικων εκλογών. Συστηματικά διαψευδόμενων από την επομένη… Από εποχής Κάρτερ…

Εχοντας υπόψη, τα γεωπολιτικά δεδομένα της εποχής μας και τις μέχρι τώρα θέσεις για την εξωτερική πολιτική των δημοκρατικών και ειδικότερα του ίδιου του Μπάϊντεν, θα πρέπει να φανταστούμε ένα αρκετά διαφορετικό σκηνικό από εκείνο του Τραμπ. Οι ΗΠΑ, την εποχή του, βίωσαν την μεγαλύτερη εσωστρέφεια, τυπικά “ασύμβατη” προς την φυσική επεκτασιμότητα του Ιμπεριαλισμού… Ζήσαμε την σταδιακή στρατιωτική απεμπλοκή των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν, το Ιράκ, την Συρία και την Λιβύη. Οι Αμερικανο-Ρωσικές και οι Αμερικανο-Κινεζικές σχέσεις δεν πέρασαν περίοδο ερώτων, χωρίς όμως ιδιαίτερες και επικίνδυνες οξύτητες. Τόσο οι άμεσες όσο και οι έμμεσες (μέσω τρίτων χωρών και περιοχών) διακρατικές σχέσεις κυμάνθηκαν σε …λογικά επίπεδα. Ο αναχωρητισμός των ΗΠΑ από σημαντικές περιοχές της εγγύς και της Μέσης Ανατολής έγινε σημαία για τον Τραμπ, ο οποίος εκτόνωνε την επιθετικότητά του σε ολόκληρη την Λατινική Αμερική με αιχμές την Κούβα, Βενεζουέλα, Βολιβία, Βραζιλία και Αργεντινή… Την Λατινική Αμερική, ο Τραμπ την αντιλαμβάνονταν ως αυλή του σπιτιού του…

Αντίθετα, οι Δημοκρατικοί θεωρούν την Μέση Ανατολή ως ζωτικό τους χώρο… Δικές τους δημιουργίες είναι οι σταυροφοριακής έμπνευσης Αραβικές “ανοίξεις”, ενώ η Συρία υπήρξε προσφιλέστατος χώρος άμεσης και έμμεσης στρατιωτικής παρέμβασης για …την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Ωριμα τέκνα αυτής της πολιτικής είναι ο ISIS και οι απανταχού ντζιχαντιστές και ισλαμοφασίστες, των οποίων οι ΗΠΑ υπήρξαν κρυφοί αλλά πλουσιοπάροχοι υποστηρικτές, τουλάχιστον μέχρι του σημείου, που οι τελευταίοι αυτονομήθηκαν (εν μέρει)… Αλλά και τα γειτονικά μας Βαλκάνια έχουν ανοιχτά ζητήματα, που οι Δημοκρατικοί ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο για την άμεση επίλυσή τους (διάβαζε Κόσσοβο, ένταξη Σερβίας, Αλβανίας και Β.Μακεδονίας στην ΕΕ). Φαίνεται, πως θα είναι φυσική η επιδίωξή τους για γενική ΝΑΤΟποίηση της περιοχής με τον αυστηρότερο δυνατό αποκλεισμό της Ρωσίας και της Κίνας σε γεωστρατηγικό σε γεωπολιτικό επίπεδο…

Σε ένα τέτοιο κλίμα, ο ρόλος της Ελλάδας ασφαλώς αναβαθμίζεται αλλά το ίδιο και περισσότερο ισχύει για τον ρόλο της Τουρκίας… Μία ειρηνική, λοιπόν επίλυση των Ελληνοτουρκικών αντιθέσεων με …αμοιβαίο όφελος (αυτό διακηρύσσει και ο Ερντογκάν) θα βρεθεί ψηλά στην λίστα των προτεραιοτήτων της Αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής… Ο,τι δηλαδή συμβαίνει διαχρονικά, τουλάχιστον τα τελευταία 80 χρόνια με μικροδιακυμάνσεις που δεν ανατρέπουν αυτό το κλίμα… Διαχρονικές ενδείξεις η στάση των ΗΠΑ στα γεγονότα στην Κων/πολη το 55, στην Κύπρο, στα Ιμια κ.λ.π.

Ισως, μάλιστα, στην παρούσα φάση, η ισχυρή Τουρκία στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, με κομβική τοποθέτηση στην Κινέζικη διαδρομή προς την Ευρώπη αλλά και ως εποπτεύουσα δύναμη στην Συρία, Ιράκ, Ιράν, Λιβύη, Σουδάν, Σομαλία κ.λ.π. να επιβάλλει “φιλικότερη” προσέγγισή της από την υπεραντλαντική δύναμη…

Ιδωμεν…