Ανακοίνωση του Συλλόγου για την Ανάδειξη και την Προστασία του Βίδο με αφορμή το θέμα των τελευταίων ημερών που αφορά το πρώην club med.
H ANAKOIΝΩΣΗ
Ως Σύλλογος για την Ανάδειξη και την Προστασία του Βίδο περιλάβαμε στο καταστατικό μας τη φροντίδα και προστασία των απέναντι και πλησίον του Βίδο ακτών, καθώς έχουμε την πεποίθηση ότι οι ακτές και οι νησίδες μιας περιοχής αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο.
Παρακολουθούμε με ανησυχία τις εξελίξεις στη Δασιά. Μια περιοχή που, πέρα από τόπος καταγωγής και κατοικίας των ανθρώπων των γύρω χωριών, αποτέλεσε επί δεκαετίες μία από τις κοντινές παραλίες που προσέλκυαν τους κατοίκους της πόλης της Κέρκυρας και των περιαστικών περιοχών για κολύμπι και αναψυχή. Στη συνείδηση κάθε Κερκυραίου η Δασιά, παρότι ήταν από τις πρώτες περιοχές που αναπτύχθηκαν τουριστικά, παρέμενε ένας δημοφιλής, εύκολα προσβάσιμος και λαϊκός προορισμός. Σε αυτό συνέβαλε η συχνή σύνδεση της περιοχής με λεωφορεία του ΚΤΕΛ, οι πολλές δίοδοι προς την θάλασσα, τα αρκετά παραθαλάσσια μαγαζιά για κάθε βαλάντιο αλλά ακόμη και η φιλοσοφία ανεμπόδιστης πρόσβασης στις εγκαταστάσεις που υιοθετήθηκε από τους ιδιοκτήτες του πρώην ξενοδοχείου «Χανδρής» και όσων τουριστικών μονάδων έχουν αναπτυχθεί στην περιοχή.
Ύστερα ήρθε το IKOS και η εικόνα στην περιοχή άρχισε να αλλάζει με τρόπους που έχουν αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης και προβληματισμού. Εκτός όμως από την περιοχή της Δασιάς, το IKOS σύντομα έδειξε τις επεκτατικές του διαθέσεις επιχειρώντας να μετατρέψει το Βίδο σε private island και επέκταση του all inclusive ξενοδοχείου, με την αμήχανη αδράνεια και ανοχή της εκάστοτε δημοτικής αρχής. Η δυναμική αντίδραση των κατοίκων, που οδήγησε και στη δημιουργία του συλλόγου μας, είχε ως αποτέλεσμα η εικόνα που έδωσε φέτος το IKOS στο νησί να είναι λιγότερο εχθρική προς τους ντόπιους, οι οποίοι βέβαια αποτέλεσαν τους μόνους πελάτες του αφού το ξενοδοχείο δεν λειτούργησε.
Μετά από όλα αυτά, δεν περιμέναμε ποτέ ότι ένα δημοτικό συμβούλιο με τη θετική εισήγηση της δημάρχου, θα αποφάσιζε να αποποιηθεί μια τεράστια έκταση 70 στρεμμάτων στην περιοχή της Δασιάς έναντι χρηματικού ανταλλάγματος, με το τραγικό επιχείρημα ότι δεν θα ήξερε τι να την κάνει! Η συγκεκριμένη παραχώρηση γης δεν αποτελεί μια υπερβολική και χωρίς ερείσματα απαίτηση των κατοίκων αλλά μια πραγματική ανάγκη για τη διατήρηση ζωτικού κοινόχρηστου χώρου, γι’ αυτό άλλωστε υπάρχει η πρόβλεψη από το νομοθέτη. Αυτό αποτυπώνεται με ακρίβεια και στη θέση του τοπικού ΤΕΕ (του οποίου η γνώμη δεν ζητήθηκε πριν την κρίσιμη εισήγηση και ψηφοφορία) :
«Στην περίπτωση της Δασιάς και της επένδυσης στον χώρο του πρώην Club Meditérranée, οι επενδυτές έκαναν χρήση της δυνατότητας που τους παρέχεται (ΦΕΚ 61/Δ/28-10-1988) προκειμένου να υπερβούν το ανώτατο όριο εκμετάλλευσης των 4.000 τ.μ. δόμησης και να κατασκευάσουν 38.500 τ.μ., με την υποχρέωση της παραχώρησης έκτασης, ανάλογης της υπέρβασης του ορίου εκμετάλλευσης, με συμβολαιογραφική πράξη, στον οικείο δήμο, πριν την έκδοση της οικοδομικής άδειας. Το τμήμα της έκτασης αυτό πρέπει να είναι εύκολα προσπελάσιμο από κοινόχρηστο χώρο και όπως ρητά προβλέπεται από το παραπάνω ΦΕΚ, έχει έκταση 69.750,00 τ.μ. (διπλάσια της έκτασης του πάρκου της Γαρίτσας). Ορίζεται, επίσης, ρητά ότι δεν μπορεί να ανοικοδομηθεί, ενώ οι επιτρεπόμενες χρήσεις είναι οι συναφείς με την συλλογική αναψυχή όπως τουριστικά περίπτερα, αθλοπαιδιές, λουτρικές εγκαταστάσεις και άλλες μη οχλούσες την τουριστική εγκατάσταση. Με αυτές τις διατάξεις σαφώς ο νομοθέτης θέλει να αντισταθμίσει αφενός το περιβαλλοντικό αποτύπωμα που προκαλεί η υπέρβαση της μέγιστης εκμετάλλευσης στην περιοχή, αφετέρου την αύξηση των αναγκών σε υποδομές που προκαλεί αυτή η υπερεκμετάλλευση. Επομένως το ιδιοκτησιακό καθεστώς της εν λόγω έκτασης, με δεδομένη νομοθετικά τη χρήση της, καθορίζει και τους χρήστες αυτής και συγκεκριμένα αν θα είναι οι ένοικοι της επένδυσης ή κάτοικοι και επισκέπτες, στην περίπτωση όπου η έκταση αποδοθεί στον Δήμο.»
Αρχίζει να δημιουργείται η αίσθηση ότι απώτερος στόχος της τουριστικής ανάπτυξης είναι η δημιουργία ενός ενιαίου παραλιακού μετώπου , απροσπέλαστου στους κατοίκους, με τις νησίδες ως πολυτελές προσάρτημα. Δυστυχώς, η αδικαιολόγητη και αβάσιμη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου φαίνεται να ενισχύει τις ανησυχίες όσων θεωρούν ότι η τοπικές αρχές, αντί να επενδύουν στην αειφόρο ανάπτυξη, επιλέγουν μια κοντόφθαλμη πολιτική παραχωρώντας «γη και ύδωρ» στις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες αγνοώντας τη γνώμη της τοπικής κοινωνίας και του Τοπικού Συμβουλίου.
Ακόμη και την ύστατη ώρα, καλούμε την περιφερειάρχη ως υπεύθυνη για την τελική έγκριση, να αφουγκραστεί τη θέληση του λαού που εκπροσωπεί και να αρνηθεί να γίνει συνένοχος σε αυτό το έγκλημα.
Ο Σύλλογος Προστασίας και Ανάδειξης του Βίδο, θα συνταχθεί και συντονιστεί με όλους τους φορείς και άτομα που εναντιώνονται σε αυτή την παραχώρηση.
Ο συγκεκριμένος ξενοδοχειακός οίκος είναι ότι χειρότερο για το νησί, στην περιοχή της Χαλκιδικής πού είναι έκλεισαν οι μικρές επιχειρήσεις των περιοχών αυτών, διότι δεν άντεξαν με το all inclusive, δυστυχώς η περιοχή της Δασιάς υποφέρει, πού είναι τα ξενοδοχεία Χανδρή ???????????????? όπου υπήρχε ένας αξιοπρεπής μισθός !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ενώ τώρα με το ΙΚΟS οι μισθοί είναι σε επίπεδο ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΈΣ, τα μαγαζιά της Δασιάς. Μίνι Μάρκετ, Εστιατόρεια, Σνάκ Μπάρς, Τουριστικά κ.λ.π που δούλευαν με τους τουρίστες του Χανδρή, τώρα απο τους τουρίστες του ΙΚΟΣ δεν πατάει ψυχή.
Τα 70 στρέμματα της έκτασης του πρώην Κλαμπ Μεντιτερανέ , εφόσον αυτά παραχωρούνταν στην δημοτική αρχή και με δεδομένο οτι όπως αναγράφεται είναι ως έκταση διπλάσια του πάρκου της Γαρίτσας, θεωρώ οτι ασφαλώς και αυτό το κομμάτι γης θα είχε την ίδια ακριβώς τύχη που έχει και σήμερα το πάρκο της Γαρίτσας , με την σημερινή δηλαδή απαράδεκτη και ντροπιαστική εικόνα που παρουσιάζει και για την οποία ασφαλώς ευθύνεται διαχρονικά η εκάστοτε δημοτική αρχή. Οι θιασώτες της παραχώρησης γης, οφείλουν όμως να μας πουν τι έκαναν και ποια αξιοποίηση είχε στα χέρια της δημοτικής αρχής, ευτυχώς μέχρι πρότινος , το μοναδικό και πανέμορφο κτήμα του Καστέλο Μπιμπέλι ….
ΠΛΗΡΗ ΑΠΑΞΙΩΣΗ και με το Καστέλο υπό κατάρρευση !!. Μήπως θα πρέπει όμως να αναζητηθούν ευθύνες έστω και αργά ;