Άρκεσαν μερικές εβδομάδες καταστροφικής πανδημίας για να μπουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στη τελευταία φάση της παρατεταμένης κρίσης τους, που θα μπορούσε όμως να αποδειχτεί και η τελική τους. Παρόλο που η πανδημία δεν έχει ακόμα κορυφωθεί, και μια κατανοητή και αναμενόμενη σύγχυση εξακολουθεί να κυριαρχεί στη τρομοκρατημένη και αιφνιδιασμένη αμερικανική κοινωνία, τα πρώτα προδρομικά σημάδια αυτής της τελικής κρίσης αρχίζουν ήδη να είναι ορατά: Η οικονομία βρίσκεται σε κώμα και οι άνεργοι ανέρχονται ήδη σε δεκάδες εκατομμύρια, ενώ ο Τραμπ και οι υποστηρικτές του δίνουν την εντύπωση ότι ετοιμάζονται για την αποφασιστική αναμέτρηση όχι τόσο στις κάλπες αλλά μάλλον στους δρόμους…
Και έτσι λοιπόν ο Τραμπ δεν διστάζει να παραβιάσει κάθε νομιμότητα μπαίνοντας επικεφαλής μιας αληθινής σταυροφορίας ενάντια στους κυβερνήτες των ομόσπονδων Πολιτειών που προτιμούν να συμβουλεύουν τους συμπολίτες τους να μένουν σπίτι αντί να τους σπρώχνουν πρόωρα πίσω στις εργασίες τους, με τίμημα την υγεία και τη ζωή τους. Και ο Τραμπ δεν περιορίζεται να αμφισβητεί στους κυβερνήτες το εντελώς συνταγματικό δικαίωμά τους να είναι οι μόνοι αρμόδιοι να αποφασίζουν στις Πολιτείες τους. Περνάει στη δράση καλώντας δημόσια τους πιστούς του να “απελευθερώσουν” αυτές τις ομόσπονδες Πολιτείες και κινητοποιώντας στους δρόμους τους -συχνά πάνοπλους- ακροδεξιούς υποστηρικτές του!
Απλός παραλογισμός ενός κυκλοθυμικού προέδρου, όπως ισχυρίζονται συνήθως τα διεθνή ΜΜΕ και οι καγκελαρίες σε όλο το κόσμο, ή μάλλον μια καλά υπολογισμένη και εξαιρετικά επίφοβη προεδρική πρωτοβουλία; Η απάντησή μας είναι κατηγορηματική: Ανεξάρτητα από την τελική έκβαση αυτής της αναμέτρησης του Τραμπ με τους (Δημοκρατικούς αλλά και Ρεπουμπλικάνους) κυβερνήτες, βρισκόμαστε εδώ μπροστά σε ένα πολύ επικίνδυνο γεγονός που κατασκευάστηκε για να εξυπηρετήσει ένα διπλό σκοπό: Προφανώς, να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του κυνικού και χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς αμερικανικού καπιταλισμού που δεν δίνει δεκάρα για τις ζωές των μισθωτών όταν το ζητούμενο είναι να υπερασπιστεί τα κέρδη του. Αλλά επίσης και ίσως κυρίως, να εξυπηρετήσει την πορεία του Τραμπ και των δικών του προς μια εξουσία όλο και πιο αντιδημοκρατική και αυταρχική ή ακόμα και δικτατορική. (1) Και δεν είναι διόλου τυχαίο το ότι πολλοί από τους φίλους και θαυμαστές του Τραμπ σε όλο το κόσμο (από το βραζιλιάνο Μπολσονάρου μέχρι τους νεοναζί της ελληνικής Χρυσής Αυγής) κηρύσσουν ταυτόχρονα με αυτόν τον πόλεμο στο “μένουμε στο σπίτι”, φτάνοντας να ισχυρίζονται πως η πανδημία δεν είναι παρά μια απλή “γριππούλα”…
Ωστόσο, η επίθεση του Τραμπ ενάντια στους κυβερνήτες εμπεριέχει πολλούς κινδύνους και για τον ίδιο. Καταρχήν, εξαναγκάζει όλο αυτό το κόσμο που δέχεται την προεδρική επίθεση, να συσπειρωθεί και να κάνει μέτωπο καθώς αυτό που διακυβεύεται είναι η επιβίωσή του, δηλαδή η επιβίωση του ίδιου του βόρειο-αμερικανικού ομόσπονδου Κράτους! Αυτό εξάλλου εξηγεί γιατί αυτοί που αντιστέκονται στην επίθεση του Τραμπ δεν είναι πια μόνο οι Δημοκρατικοί κυβερνήτες, αλλά είναι και μερικοί κυβερνήτες από το ίδιο το Ρεπουμπλικανικό του κόμμα, γεγονός που δεν έχει ξανασυμβεί και δεν έχει προηγούμενο κατά τη προεδρία του Τραμπ. Όμως, το χειρότερο είναι ακόμα μπροστά μας αν ο Τραμπ επιμείνει να αμφισβητεί τα συνταγματικά δικαιώματα των κυβερνητών, πράγμα που, κάτω και από την πίεση της μεγάλης πλειοψηφίας των συμπολιτών τους που απορρίπτουν ριζικά τον όλο και πιο αντιδημοκρατικό και αυταρχικό Τραμπ. θα ανάγκαζε τουλάχιστον μερικούς από αυτούς να “οχυρωθούν” μέσα στις Πολιτείες τους, και να ζητήσουν τη σωτηρία στην αναδίπλωση στο περιθώριο ή ακόμα και έξω από το ομόσπονδο Κράτος.
Ας μην σπεύσουν κάποιοι να πούν ότι ένα τέτοιο σενάριο είναι καθαρή επιστημονική φαντασία. Και αυτό όχι μόνο επειδή, στους καιρούς που ζούμε, έχουμε δει αναρίθμητα « αδιανόητα » σενάρια να γίνονται πραγματικότητα. Η προοπτική να δούμε π.χ. την πέμπτη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, την Καλιφόρνια, να αποσπάται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και κηρύσσει την ανεξαρτησία της, θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα αν η κρίση, ο αυταρχισμός του Τραμπ ή η απειλή ενός γενικευμένου εμφυλίου έκαναν αδύνατη την παραμονή μέσα στην Ομοσπονδία αυτής της Πολιτείας, που ψηφίζει εξάλλου στη μεγάλη πλειοψηφία της ενάντια στον Τραμπ. Και όλα αυτά σε μια περίοδο που βλέπουμε να ενισχύονται στην Καλιφόρνια οι παλιές ανεξαρτησιακές τάσεις, ενώ την ίδια ώρα χιλιάδες συντηρητικοί Ρεπουμπλικάνοι κάτοικοί της πουλάνε τα σπίτια τους και επιλέγουν να πάνε να ζήσουν αλλού (π.χ. στο Τέξας) μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες…
Είναι όμως, σε αυτήν ακριβώς την τρομακτικά κρίσιμη στιγμή της ιστορίας της χώρας, την ώρα που ο Τραμπ και όλη η καπιταλιστική και σκοταδιστική αντίδραση εξαπολύουν μια χωρίς προηγούμενο επίθεση ενάντια στους από κάτω, που ο Μπέρνι Σάντερς πετάει λευκή πετσέτα και κηρύσσει το τέλος της καμπάνιας του. Και σαν να μην έφτανε αυτό, δηλώνει ότι θα στηρίξει τον μη παρουσιάσιμο και ακραιφνή νεοφιλελεύθερο Τζο Μπάϊντεν. Φυσικά, ο Μπέρνι δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο από τη στιγμή που είχε δώσει προ πολλού το λόγο του -μόνον αυτός ανάμεσα σε όλους τους Δημοκρατικούε υποψηφίους !- ότι θα υποστήριζε εκείνον που το Δημοκρατικό κόμμα θα επέλεγε να αντιπαρατάξει σε αυτό τον Τραμπ που ο ίδιος παρουσίαζε πάντα ως « τον πιο επικίνδυνο πρόεδρο στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών ». Ωστόσο, είναι επίσης γεγονός ότι αυτός ο άδοξος τερματισμός της καμπάνιας του έσπειρε την αποθάρρυνση σε αρκετούς από τους νεαρούς υποστηρικτές του εντείνοντας τον αποπροσανατολισμό τους που ήδη ήταν ορατός από την αρχή αυτής της πανδημίας που τόσο επηρεάζει τους κανόνες της πολιτικής αναμέτρησης. Και αυτό παρόλο που ο Μπέρνι εξακολουθεί να υποστηρίζεται ομόφωνα στο προοδευτικό και αριστερό στρατόπεδο, που κανένας δεν αμφισβητεί την καθοριστικής σημασίας συμβολή του στην αφύπνιση της βόρειο-αμερικανικής εργατικής τάξης και κυρίως, στη δημιουργία του μεγαλύτερου και πολλά υποσχόμενου μαζικού αντισυστημικού κινήματος στη σύγχρονη ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. (2)
Συμπερασματικά, αυτό που φαίνεται να κυριαρχεί σήμερα στην αριστερά και στη προοδευτική νεολαία της χώρας είναι η βεβαιότητα ότι το μεγάλο κίνημα που στήριξε τον Μπέρνι δεν έχει πει ακόμα την τελευταία λέξη του, μαζί με την -απολύτως κατανοητή- αγχώδη αμηχανία που προκαλούν τόσο τα γιγάντια και παντελώς πρωτόγνωρα προβλήματα που δημιουργεί η πανδημία του κοροναϊού, όσο και η απουσία ενός οργανωτικού πόλου ανεξάρτητου, αξιόμαχου και αξιόπιστου. Ενός πόλου προς τον οποίο θα μπορούσαν να στραφούν όλοι εκείνοι και όλες εκείνες που θέλουν όχι μόνο να αντισταθούν στον Τραμπ αλλά και να παλέψουν για τον ριζικά διαφορετικό κόσμο που σκιαγράφησε το πολιτικό πρόγραμμα του Μπέρνι Σάντερς. Με άλλα λόγια, αυτό που λείπει σήμερα απελπιστικά είναι ο περίφημο “τρίτο κόμμα”, το μαζικό αμερικανικό Σοσιαλιστικό κόμμα που θα είναι ικανό να ενοποιήσει, να συντονίσει και να δώσει πολιτική προοπτική στους (υπαρκτούς) αγώνες των (υπαρκτότατων) κοινωνικών κινημάτων που ήδη συσπειρώνουν εκατομμύρια βόρειο-Αμερικανών πολιτών!
Χάρη στην ιστορικής σημασίας δουλειά που έκανε ο Μπέρνι Σάντερς σε αυτά τα 4-5 τελευταία χρόνια, και χάρη στο μαζικό κίνημα που ενέπνευσε, υπάρχουν σήμερα οι προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες για να δημιουργηθεί στις ΗΠΑ ένα αληθινά ταξικό και αξιόπιστο σοσιαλιστικό κόμμα. Ένα σοσιαλιστικό κόμμα ικανό να κλονίσει σοβαρά τον βόρειο-αμερικανικό δικομματισμό, να εξασφαλίσει -επιτέλους- την ταξική ανεξαρτησία των από κάτω, και κυρίως, να είναι σε θέση να ενοποιήσει τις αντιστάσεις στη τρομακτικά επικίνδυνη αντιδημοκρατική και αντεργατική επίθεση του Τραμπ…
Ανώνυμος στο Ρεκόρ κρουσμάτων σε Κέρκυρα και Ελλάδα: “Σε Κέρκυρα και Ελλάδα!!! Απο ποτε η ΚΕΡΚΥΡΑ δεν ειναι ΕΛΛΑΔΑ;” Οκτ 28, 20:48
