Τοπικός κιτρινισμός και δημοσιογραφική δεοντολογία

Όπως όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες έτσι και οι εκφάνσεις της κίτρινης δημοσιογραφίας έχουν άμεση σχέση με τις επικρατούσες κοινωνικές συνθήκες και την πολιτικοοικονομική συγκυρία. Σε μια εποχή λιτότητας, ύφεσης και φτώχειας έχουν ιδιαίτερη απήχηση οι αποπροσανατολιστικές αναφορές με οικονομίστικο περιεχόμενο.

Ο κακός δημοσιογράφος που στοχεύει όχι στην ενημέρωση του τηλεθεατή ή αναγνώστη αλλά στη δημιουργία αρνητικών εντυπώσεων για κάποιο πολιτικό πρόσωπο, επιτίθεται αναφερόμενος σε θέματα με οικονομικές πτυχές. Έτσι είτε επιχειρεί να εμφανίσει κάποιο δήθεν οικονομικό σκάνδαλο, είτε κατηγορεί αιρετούς ότι δεν οδηγούν τα πράγματα στο σωστό δρόμο, που αυτός θα ήθελε, ενώ αμείβονται.

Ήδη διανύουμε την προεκλογική περίοδο για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του ερχόμενου Μάη. Η τοπική δημοσιογραφία ασχολείται ενεργά με παρατάξεις και υποψηφίους επιχειρώντας, όπως πάντα, να επηρεάσει το πολιτικό σκηνικό. Ένα τμήμα της όμως κατά τρόπο δημοσιογραφικά αντιδεοντολογικό επιχειρεί να πλήξει πολιτικά πρόσωπα προκειμένου για ευνόητους λόγους να ευνοήσει άλλα.

Οι πολίτες του νησιού γίνονται σε καθημερινή βάση μάρτυρες αναφορών, ειδήσεων, φωτογραφιών, στιγμιότυπων και σχολίων σχετικών με τοπικά προβλήματα. Τελευταία μερικοί, ευτυχώς λίγοι, δημοσιογραφούντες με φόντο τις δυσκολίες αλλά και τις αστοχίες που πάντα υπάρχουν , τονίζουν και επαναλαμβάνουν συστηματικά την πρωτάκουστη φράση ότι οι διαχειριστές των τοπικών ζητημάτων ‘’ καλά εισπράττουν τις αντιμισθίες τους… ενώ έπρεπε να παραιτηθούν… ή ότι παραμένουν στη θέση τους χωρίς να λύνουν τα προβλήματά μας, μόνο και μόνο για να παίρνουν την αντιμισθία τους…’’ Με την παραπειστική και καταχθόνια αυτή πρακτική, η οποία χρησιμοποιείται και από τοπικούς εκφραστές του πολιτικού τσαρλατανισμού, επιδιώκεται να πληγεί η προσωπικότητα αιρετών εκπροσώπων του κερκυραϊκού λαού.

Αποβλέπουν να προκαλέσουν σε πολίτες που υποφέρουν από την οικονομική δυσπραγία, ευτελή συναισθηματισμό αντιπάθειας ακόμη και μίσους σε βάρος εκλεγμένων συμπολιτών τους που υπηρετούν σε θέσεις ευθύνης. Εκτοξεύουν αρνητικά σχόλια ( όχι ειδήσεις) χωρίς προηγούμενα να έχουν ερευνήσει, ως έχουν υποχρέωση, υπό ποιες συνθήκες ένας αιρετός εκπρόσωπος λαμβάνει κάποια αντιμισθία, πού την δαπανά και ποιά οικονομική ζημία έχει ταυτόχρονα υποστεί γι αυτή την ενασχόλησή του. Δεν ερευνά λ.χ. αν κάποιος αιρετός στον οποίο επώνυμα αναφέρεται ο δημοσιογραφών, έχει παρατήσει τη δουλειά του χάνοντας περισσότερα, ή αν δαπανά την υποτιθέμενη αντιμισθία για να καλύψει ελλείψεις και αδυναμίες του χώρου ευθύνης του.

Εκτός κι αν πιστεύουν ότι πρέπει να καταργηθούν ακόμη και τα έξοδα κίνησης των αιρετών εκπροσώπων και σε θέσεις ευθύνης να επιλέγονται μόνο πλούσιοι. Ας το πουν ευθέως.
Με αυτά ωστόσο και με ανάλογα φαινόμενα η εμπιστοσύνη των πολιτών στα ΜΜΕ, όπως δείχνουν οι μετρήσεις της κοινής γνώμης, έχει φθάσει στο ναδίρ.

Η δουλειά όμως του υπεύθυνου δημοσιογράφου είναι ν’ αναζητεί την αλήθεια πίσω από την επιφάνεια κι αυτήν να παρουσιάζει στους αναγνώστες, ακροατές ή θεατές του.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο Αριστείδης Μανωλάκος πρώην Πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ στην εισαγωγή του πρόσφατου βιβλίου του Γιάννη Παντελάκη Η ΧΑΜΕΝΗ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ( Εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ) ‘’ Οφείλουμε να μην ξεχνάμε ότι η δημοσιογραφία δεν είναι κάποιου είδους διαμεσολάβηση εξουσίας και κοινωνίας, αλλά άσκηση κοινωνικού καθήκοντος’’.