Ο εκδοτικός οίκος ΚΕΙΜΕΝΑ ιδρύθηκε το 1969 από τον Φίλιππο Βλάχο και έγραψε μία 20ετή ιστορική πορεία στο χώρο του βιβλίου, με συνεργάτιδα τη Γεωργία Παπαγεωργίου, αφήνοντας την ανεξίτηλη σφραγίδα της ποιότητας και της καλαίσθητης τυπογραφίας.
Σταμάτησε τη δραστηριότητά του απότομα με το θάνατο του Φίλιππου Βλάχου το 1989.
Μετά από τριάντα χρόνια, οι εκδόσεις ΚΕΙΜΕΝΑ επανέρχονται στη ζωή, από τον γιο του, Φοίβο Βλάχο, με νέες εκδοτικές προτάσεις και σύγχρονη ματιά, αλλά και με την πρόθεση να διατηρηθεί το στίγμα που άφησε ο κύκλος της παλιάς εκδοτικής πορείας: το μεράκι και η εμμονή στη λεπτομέρεια.
Οι πρώτοι δύο τίτλοι, που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΚΕΙΜΕΝΑ, είναι το πεζογράφημα Κόρκυρα, της Κατερίνας Χανδρινού και το καινούργιο μυθιστόρημα του Θοδωρή Καλλιφατίδη Αγάπη και ξενιτιά.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΝΔΡΙΝΟΥ
Κόρκυρα
πεζογράφημα
Tιμή αγοράς με ΦΠΑ: 9.54 ευρώ
Σελ. 104
1η έκδοση
Το νέο βιβλίο της Κατερίνας Χανδρινού, Κόρκυρα, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΚΕΙΜΕΝΑ παρακολουθεί μια
πορεία αναζήτησης στις μνήμες και τις καταβολές. Επιχειρεί ένα ανάπτυγμα σε ελεύθερη πρόζα του Sins of my father του Tom Waits, με την ελπίδα και την πίστη οι κληρονομημένες αμαρτίες των γονέων να παιδεύουν τα τέκνα, όπως παιδεύει -ωσότου βρεθεί- ένας χαμένος, καλά κρυμμένος θησαυρός. Και μια σημείωση: Η ανάγκη για επιστροφή και επανείσοδο στο πατρικό, που σε πρώτη ανάγνωση πραγματεύεται το βιβλίο, ας εκληφθεί κι ως μια βασική δυσκολία, αλλά και επιμονή, της συγγραφέως να συναντήσει ουσιαστικά και βαθιά τα κύματα των αντίθετα κινούμενων ανθρώπων, αυτών που αρχετυπικά και πάντα θα αναχωρούν από το σπίτι αυτό, για να βρεθούν στο «κέντρο» του κόσμου.
Η Κόρκυρα είναι ο πρώτος τίτλος της επανέναρξης των εκδόσεων ΚΕΙΜΕΝΑ.
Βιογραφικό:
Η Κατερίνα Χανδρινού γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει, εργάζεται, φαντάζεται, διαβάζει, υποκύπτει, γράφει, σβήνει. Η Κόρκυρα είναι το τρίτο της βιβλίο. Προηγήθηκαν το Συμπαθές αγρίμι (εκδ. Ενδυμίων, 2013) και το γιατί δεν οδηγούν οι ποιητές (εκδ. Sestina, 2018).
Απόσπασμα:
«Προσπαθώ να σκεφτώ. Το μυοσκελετικό σύστημα του σπιτιού. Να καταλάβω τη ζωή μου.
Να με πείσω πως η αναστήλωση αυτή στο τέλος θα ολοκληρωθεί και θα με ανακουφίσει. Ότι αξίζει τον κόπο. Ότι υπάρχει λόγος. Ότι θα ταξινομήσει τα γεγονότα.
Θα ιεραρχήσει τα καλοκαίρια.
Θα ελαφρύνει τη συνείδηση μου».
Ανώνυμος στο Το τετραώροφο εγκαταλελειμμένο κτίριο του Ψυχιατρείου…: “Είναι πραγματικά ένα κόσμημα όπως φαντάζει έτσι… σιδηροφασκιωμένο και μετά από πολλά χρόνια που στέκει έτσι ενσωματώθηκε πλέον και με…” Οκτ 25, 08:18
