Οι “8 λέξεις” δίχασαν λόγω… Δήμου!

 

Κυπριώτης: Κοντόφθαλμος πολιτιστικός επαρχιωτισμός. – Αυλωνίτης: Και εγώ θα πήγαινα!

Διχασμένες δείχνουν οι γνώμες σχετικά με την εκδήλωση παρουσία της ηγεσίας του Δήμου Κέρκυρας λόγω της συμμετοχής της Καποδίστριας στο τηλεοπτικό σήριαλ, τουλάχιστον στο facebook!

Αλιεύσαμε τις απόψεις δύο επώνυμων Κερκυραίων προσώπων που έχουν αποτελέσει στελέχη αυτοδιοικητικών αρχών, του βουλευτή Κέρκυρας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκου Αυλωνίτη και του πρώην προέδρου του ΔΗΠΕΘΕ Στέφανου Κυπριώτη, σε σχόλια που ανήρτησαν στους λογαριασμούς τους στο κοινωνικό δίκτυο.

---

Με κριτήριο έναν κοντόφθαλμο πολιτιστικό επαρχιωτισμό…

Στέφανος Κυπριώτης

Σκηνοθέτης, πρώην πρόεδρος ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας

Μια εικόνα μπορεί να σώσει. Αλλά μπορεί επίσης και να απειλήσει, να υποσκάψει και να σκοτώσει όχι μόνο συμβολικά, αλλά κάποτε και κυριολεκτικά. Αλλά μακάρι να ήταν μόνο η εικόνα.

Επί του θέματος. Μια από τις φιλαρμονικές μας συμμετείχε σε ένα γύρισμα ελληνικού σήριαλ και αυτό θεωρήθηκε ύψιστο γεγονός, τόσο, ώστε να οργανωθεί δημόσια προβολή της πρεμιέρας του και να παρευρεθούν ο Πρόεδρος και μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου αλλά και η ίδια η Δήμαρχος της πόλης!!! Δηλαδή όταν έλθει ένα σημαντικό πρόσωπο, ποιος θα τον υποδεχθεί; Τέτοια ιεράρχηση!

Έχω σκεφτεί πολλές φορές το πώς αντιμετωπίζονται και πως προβάλλονται τα τεκταινόμενα σ’ αυτόν εδώ τον τόπο. Και σχεδόν πάντα, καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. Το τι είναι σημαντικό και τι όχι, συχνά καθορίζεται από κριτήρια, που αποπνέουν έναν κοντόφθαλμο πολιτιστικό επαρχιωτισμό.

Επαρχιωτισμός είναι, να θεωρείς ότι ο τόπος σου είναι ο πιο όμορφος στον κόσμο, ότι οι συμπατριώτες σου είναι οι πιο έξυπνοι και οι πιο ταλαντούχοι, ενώ οι άλλοι είναι απλά μέτριοι.

Επαρχιωτισμός είναι, όταν οι λιτανείες , οι παρελάσεις τα πανηγύρια θεωρούνται ύψιστες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Επαρχιωτισμός είναι, όταν η μετριότητα μετατρέπεται σε ύψιστη αξία.

Επαρχιωτισμός είναι, να κατασκευάζεις “θύματα” ή “ήρωες”. Μια σύγχρονη κοινωνία δεν έχει ανάγκη ούτε από θύματα που πρέπει να αποκατασταθούν, ούτε από ήρωες που πρέπει να δοξαστούν. Έχει ανάγκη από ενεργούς και ικανούς πολίτες που θα «πράττουν» και θα κρίνονται γι’ αυτό.

Επαρχιωτισμός είναι, να μη δίνεις ευκαιρίες σε τόσους νέους καλλιτέχνες, με λαμπρές σπουδές και μάλιστα όταν διαθέτεις δύο σχετικές Πανεπιστημιακές σχολές.

Επαρχιωτισμός είναι, όταν η λέξη παράδοση χρησιμοποιείται ως “άλλοθι” ακόμα και για τις μεγαλύτερες ανοησίες. Αν θέλουμε να αλλάξουμε και να προχωρήσουμε μπροστά, τότε πρέπει να βάλουμε αυτούς τους συναισθηματισμούς στην άκρη.

“Παράδοση είναι ο εγωισμός των απελθόντων και η ενοχή, ο συμβιβασμός των επιζώντων” έλεγε ο Μάνος Χατζηδάκης. “Είναι η πνευματική και η ψυχική δουλεία, που αναστέλλει και απονεκρώνει τελικά τις φυσιολογικές μας λειτουργίες.”

Είναι , λοιπόν, ζητούμενο το πώς ο τόπος θα απεμπλακεί από αυτήν την κυρίαρχη τοπικιστική-επαρχιώτικη αντίληψη, που τον κρατά δεσμευμένο και επομένως μακριά από οτιδήποτε έχει να κάνει με τον σύγχρονο άνθρωπο και τις ανησυχίες του.

Γιατί ο πολιτισμός δεν κληρονομείται ούτε αναπαράγεται.

Κάθε γενιά οφείλει να “δημιουργήσει” και να φτιάξει τον δικό της πολιτισμό από την αρχή.

Προσπάθειες γίνονται και πολλές και καλές και μάλιστα με πολύ καλά αποτελέσματα. Χρειάζεται όμως χρόνος και πολιτική στρατηγική.

Και εδώ είναι το μεγάλο θέμα!!!

---

Και εγώ θα πήγαινα αν ήμουν δήμαρχος

Αλέκος Αυλωνίτης

Βουλευτής Κέρκυρας ΣΥΡΙΖΑ

Αν ο πολιτισμός είχε όρια τότε θα ψηφίζαμε νόμους που θα τα προσδιόριζαν. Η όποια πολιτιστική δραστηριότητα και η αξιολόγηση της, τολμώ να πω ότι ειναι, έν πολλοίς υποκειμενική. Ποιος θέτει τα όρια , αν η εκδήλωση χθες βράδυ έξω από το δημαρχείο Σαν Τζιάκομο , με την παρουσία της κ Δημάρχου, ήταν πολιτιστικά «σωστή», συγκρινόμενη με άλλες του παρελθόντος η του παρόντος;

Η εντελώς προσωπική μου άποψη είναι ότι από τη στιγμή που βάζεις όρια στη σκέψη σου για να προσδιορίσεις την έννοια του πολιτισμού και ειδικά να ορίζεις το καλό η το κακό, το ηθικό η το ανήθικο μιας πολιτιστικής δραστηριότητας, τότε περιορίζεις την ελευθερία της έκφρασης τόσο του δημιουργού όσο και του εαυτού σου. Εγώ προσωπικά δεν έχω την ικανότητα αλλά ούτε την επιθυμία να το κάνω.

Μου αρέσει να βλέπω την όποια πολιτιστική δημιουργία και να διαπιστώνω ΜΕΤΑ αν ήταν καλή , αν ήταν κακή , αν ήταν μέτρια η αν ήταν προσβλητική κατά το πως νιώθω εγώ και πως ορίζω εγώ τι είναι πολιτιστικά κακό η καλό.

Τα όρια του πολιτισμού είναι χαώδη, όπως και τα όρια της ανθρώπινης δημιουργίας.

Και εγώ θα πήγαινα αν ήμουν δήμαρχος, και ας με κατσάδιαζαν δικαίως ή αδίκως, για να δω την πρεμιέρα ενός σίριαλ του οποίου εκ των προτέρων την ποιότητα του δεν ξέρω αλλά που «γυρίζεται» στη πόλη μου και ίσως την διαφημίσει κιόλας.