[su_dropcap style=”simple”]Ο[/su_dropcap]ύτε μαχαίρι τελικά ο Ζακ, ούτε υπό την επήρεια ουσιών! Προσωπικά δεν ήξερα ούτε τον Ζακ, ούτε τον Φύσσα ούτε το Γρηγορόπουλο, ούτε το τσιγγανάκι που δολοφόνησε ο κρεοπώλης στον καταυλισμό, ούτε τον Κύπριο φοιτητή με τη ζαρντινιέρα, ούτε την Ηριαννα ούτε τον Θεοφίλου που σάπισε 5 χρόνια στη φυλακή ενώ ήταν αθώος! Παρ΄ όλα αυτά, έχω πάντα μια ανάγκη να γραφω και να ξαναγράφω γ αυτούς..
“Ναι αλλά για τη Μυρτώ δε λες τίποτα” θα μου πει ο “φασιστάκος” που διαβάζει τις παραπάνω γραμμές. Η αλήθεια είναι ότι δεν έγραψα πότε ούτε για τη Μυρτώ ούτε για το παλικάρι που σκότωσαν οι Πακιστανοί ούτε για την έγκυο που έκαψαν ζωντανή στη Μαρφίν.. και ο λόγος είναι απλός! Ενώ για τους δεύτερους δεν υπάρχει κανένας που να αμφισβητεί τη φρικαλεότητα των πράξεών και την ανάγκη για τιμωρία των δραστών, για τους πρώτους υπάρχει μια μεγάλη μερίδα κόσμου που κλείνει τα μάτια και πολλές φορές επικροτεί τις δολοφονίες / κακοποιήσεις / άδικες φυλακίσεις.
Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που τροφοδοτείται και τρέφεται από τατιάνες, από ιστοσελίδες γεμάτες hoaxes για Πακιστανούς που τρώνε σκύλους ζωντανούς στο Σύνταγμα, από βρωμιάρηδες πανελίστες, ρυπαροφυλλάδες και «ανεπίσημες διαρροές της Αστυνομίας».
Ένας ολόκληρος εσμός από μισάνθρωπους οι οποίοι είναι έτοιμοι να δικάσουν και να καταδικάσουν.. τσαμπουνώντας με ύφος περισπούδαστο “τι δουλειά είχε εκεί” , “ήταν ομοφυλόφιλος”, ήταν οροθετικός”. Ένας κόσμος που νομίζει ότι τα έχει όλα καλώς καμωμένα και δε πρόκειται να ξυπνήσει ποτέ ακόμα και αν ο “ντουνιάς έρθει ανάποδα”. Ένας κόσμος που πιστεύει με το φτωχό του το μυαλό ότι ο ομοφυλόφιλος είναι άρρωστος και ότι ο εθισμός στην ηρωίνη είναι επιλογή.
Ανθρωπάκια που δε θέλουν στοιχεία για να κρίνουν… Και τους φτάνει απλά ότι άλλος ήταν οροθετικός, τσιγγάνος, αναρχικός, κομμουνιστής ή ότι έκοβε βόλτες στα Εξάρχεια!
Δεν γράφω για τον Ζακ, γράφω για όλη αυτή τη βρώμα που παρατηρώ γύρω μου να αναδύεται κάθε φορά που ένας Ζακ χάνει τη ζωή τού!
“Σας σιχάθηκε η ψυχή μου καρκινάκια του πλανήτη….” που θα έλεγε και ο Πανούσης!
Μπράβο Σπύρο!
Ευχαριστώ πολύ Κώστα!