Τρεις αίθουσες του Δικαστικού Μεγάρου παίρνουν το όνομά τους σε ειδική εκδήλωση την Πέμπτη 15 Ιουνίου, στις 7μ.μ. Για να μην ξεχάσουμε τον φοιτητή Κ. Γεωργάκη που θυσιάστηκε για τη δημοκρατία, τον αρεοπαγίτη Α. Μιχαλακέα και τον ανακριτή Π. Γίδα.
Τα ονόματα τριών ανθρώπων με κοινή πίστη στην ελευθερία και στην αξιοπρέπεια, του Κώστα Γεωργάκη, του φοιτητή που θυσιάστηκε στον αντιδικτατορικό αγώνα, του αρεοπαγίτη Αντώνη Μιχαλακέα και του Παναγιώτη Γίδα, του ανακριτή, ειδικού επιτρόπου δωσίλογων, θα κοσμούν πλέον τρεις αίθουσες του Δικαστικού Μεγάρου Κέρκυρας.
Η ονοματοδοσία θα γίνει την Πέμπτη 15 Ιουνίου στις 19.00 σε ειδική εκδήλωση που συνδιοργανώνουν ο Δικηγορικός Σύλλογος Κερκύρας και η Επιτροπή Διοίκησης και Διαχείρισης του Δικαστικού Μεγάρου.
Παναγιώτης Γίδας- Μια αδικαίωτη θυσία
Ο πρωτοδίκης Παναγιώτης Γίδας γεννήθηκε το 1910 στο χωριό Χρισσό των Δελφών.
Υπήρξε μέλος της 12μελούς επιτροπής του ΕΑΜ Κέρκυρας, ενώ πολέμησε κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο στα βουνά της Αλβανίας.
Μετά την απελευθέρωση επανέρχεται στα δικαστικά του καθήκοντα και ορίζεται από την κυβέρνηση ειδικός επίτροπος για τη δίωξη των δωσιλόγων.
Στη διάθεσή του τίθενται τα επίσημα στοιχεία και ντοκουμέντα και οι φάκελοι των καταδοτών από τα αρχεία των κατακτητών.
Ο κυβερνητικός αντιπρόσωπος Ιονίων Νήσων Λ. Μακάς δημοσιεύει διάταγμα για την άσκηση διώξεων για εσχάτη προδοσία κατά των δωσιλόγων.
Το ενδιαφέρον του Π. Γίδα για την τιμωρία τους δεν είναι προσχηματικό.
Αντίθετα αφιερώνεται με όλη την ψυχή του στην υπόθεση αυτή. Ένας μόνος που με επιμονή διερευνά. Και η επιμονή του αυτή ενοχλεί.
Ενοχλεί την ίδια την κυβέρνηση και τον αντιπρόσωπο των Ιονίων Νήσων που διατάσσει τη μετάθεσή του στη Λευκάδα.
Ο πρωτοδίκης αρνείται να υπακούσει και τον Δεκέμβρη του 1944 συλλαμβάνεται από άνδρες του ΕΔΕΣ και υποβάλλεται σε φρικτά βασανιστήρια.
Αφήνει την τελευταία του πνοή στις 27 Δεκέμβρη 1944 στο κτίριο Σκάρπα του παλιού ψυχιατρείου Κέρκυρας.
Αρχικά θάφτηκε στην Κέρκυρα ενώ στη συνέχεια ο πατέρας του προχώρησε σε ανακομιδή των λειψάνων του παιδιού του στο χωριό τους.
Για τους πολίτες της Κέρκυρας ο Παναγιώτης Γίδας αποτελεί παράδειγμα ήθους και αξιοπρέπειας.
Το 1984 τιμήθηκε η μνήμη του από τον δικηγορικό σύλλογο του νησιού και ο δρόμος πίσω από τα δικαστήρια έλαβε το όνομά του.
Οι δολοφόνοι του ουδέποτε τιμωρήθηκαν. Όπως και οι δωσίλογοι της χώρας αυτής εξάλλου.
Αντώνης Μιχαλακέας- Ενας δικαστικός που δεν κοιτούσε τη δουλίτσα του
Γεννήθηκε στα Φιλιατρά το 1935 από πατέρα δικηγόρο. Ακολούθησε τον δρόμο της Νομικής και στο δικαστικό σώμα εισήλθε αρχικά ως ειρηνοδίκης, ενώ στη συνέχεια έγινε πάρεδρος Πρωτοδικών.
Μέλος της Δημοκρατικής Άμυνας, συνελήφθη επί της έδρας, την ώρα που δίκαζε στην αίθουσα του Μεταβατικού Πρωτοδικείου Μυκόνου.
Κρατήθηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ όπου βασανίστηκε.
Δύο μήνες μετά τη σύλληψή του, με συντακτική πράξη του παρ’ Αρείω Πάγω Συμβουλίου Νομιμοφροσύνης, κρίθηκε μη νομιμόφρων και η χούντα τον απέλυσε από τη θέση του.
Βρέθηκε στο εδώλιο του Έκτακτου Στρατοδικείου Αθηνών στην περίφημη δίκη των 35 της Δημοκρατικής Άμυνας, πρόεδρος του Έκτακτου Στρατοδικείου ήταν ο Ατσάλης και βασιλικός επίτροπος ο περιβόητος Λιαπής.
Καταδικάστηκε σε 10ετή κάθειρξη και μεταφέρθηκε στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Κέρκυρας.
Αποφυλακίστηκε το 1973, με την αμνηστία που χορήγησαν οι συνταγματάρχες λόγω της διεθνούς κατακραυγής.
Επανήλθε στο δικαστικό σώμα μετά τη Μεταπολίτευση του 1974. Αποκαταστάθηκε αυτοδίκαια και θεωρήθηκε μηδέποτε απολυθείς τον Σεπτέμβριο του 1974.
Προήχθη σε πρόεδρο Πρωτοδικών το έτος 1980. Εφέτης έγινε το 1984 και το 1994 πρόεδρος Εφετών.
Υπηρέτησε σε διάφορα Εφετεία, όπως της Κέρκυρας (1984-1991), του Ναυπλίου, ενώ το 1999 προήχθη στον βαθμό του αρεοπαγίτη.
Υπήρξε ένας σεμνός δικαστικός, ένας αγωνιστής της δημοκρατίας και υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Κώστας Γεωργάκης- Πού πας παλικάρι ωραίο σαν μύθος και ολόισια στο θάνατο κολυμπάς
Τα ξημερώματα της 19ης Σεπτεμβρίου του 1970 μια ομάδα οδοκαθαριστών στην πλατεία Ματεότι στη Γένοβα αντικρίζει την εικόνα ενός φλεγόμενου ανθρώπου που διασχίζοντας τον δρόμο μπροστά από το δικαστικό μέγαρο φώναζε «Ζήτω η Ελλάδα, κάτω η δικτατορία».
Εννέα ώρες αργότερα πέθανε στο νοσοκομείο στο οποίο διακομίστηκε.
Ήταν ο Κώστας Γεωργάκης, που γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1948 και ήταν το δευτερότοκο παιδί του Σπύρου, ο οποίος ήταν ράφτης στο επάγγελμα, και της Ελευθερίας Γεωργάκη.
Αποφοίτησε με άριστα από το Γυμνάσιο και το 1967 αναχωρεί για τη Γένοβα της Ιταλίας για να σπουδάσει Γεωλογία.
Στην Ιταλία, οι δημοκράτες φοιτητές ζουν με τον φόβο των πληροφοριοδοτών του ελληνικού προξενείου που έχουν οργανωθεί με την επωνυμία «Λέγκα», ενώ οι αντιστασιακές οργανώσεις συσπειρώνονται.
Συμμετέχει ενεργά και με πάθος στον αντιδικτατορικό αγώνα, δίνει συνεντεύξεις και αρθρογραφεί με αποτέλεσμα να γίνει στόχος των πληροφοριοδοτών και των πρακτόρων της χούντας, ενώ απειλούνται ο ίδιος στη Γένοβα και η οικογένειά του στην Kέρκυρα.
Υπό αυτό το κλίμα τρομοκρατίας ο Γεωργάκης αποφασίζει πως πρέπει επιτέλους να γίνει κάτι δραστικό προκειμένου να ευαισθητοποιηθεί η Δύση για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα.
Με τρία μπουκάλια βενζίνη μεταβαίνει στην πλατεία Ματεότι.
«Συγχώρεσέ με γι’ αυτό που έκανα και μην κλάψεις. Ο γιος σου δεν είναι ήρωας. Είναι άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι, ίσως λίγο πιο φοβισμένος. (…) Δεν θέλω να μπείτε σε κίνδυνο από τις πράξεις μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, παρά να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν ελεύθερο άτομο», γράφει στην επιστολή που άφησε στον πατέρα του.
H σορός του Kώστα Γεωργάκη μεταφέρθηκε από τους φίλους του και τους συμφοιτητές του στο Νεκροταφείο Σταλιένο της Γένοβας όπου έμεινε άταφη για τέσσερις ολόκληρους μήνες σε μια παράγκα.
Η χούντα επικαλούμενη λόγους ασφαλείας καθυστέρησε επί τέσσερις μήνες την επιστροφή της σορού του.
Στις 18 Ιανουαρίου του 1971, μέσα σε άκρα μυστικότητα έφτασε στην ιδιαίτερη πατρίδα του.
O Kώστας Γεωργάκης είναι θαμμένος στο A’ Δημοτικό Νεκροταφείο της Kέρκυρας.
H θυσία του είχε παγκόσμια απήχηση. H Γένοβα και ο λαός της τον τίμησαν σαν δικό τους αγωνιστή.
Το όνομα του Kώστα Γεωργάκη χαράχτηκε στο «Πάνθεον όλων των αήττητων εξόριστων της ανθρωπότητας», στο Νεκροταφείο Σταλιένο της Γένοβας.
Στην Κέρκυρα υπάρχει πλατεία με το όνομά του και τον ανδριάντα του.
Ο Γεωργάκης είναι ο μοναδικός που αυτοκτόνησε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη χούντα και θεωρείται ο πρόδρομος των μετέπειτα φοιτητικών αντιδράσεων και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Πηγή: Εφημερίδα Συντακτών
Ενας Κερκυραιος στο Συνάντηση δημάρχων: Η “νεκρή” (οικονομικά) Κέρκυρα που “βουλιάζει”!: “Ντρεπομαι που ειμαι Ενας Κερκυραιος!” Ιούλ 12, 07:59
