Σε όλη μου τη ζωή υπήρξα φιλελεύθερος. Αλλά από την ημέρα που ξέσπασε η πανδημία του κορωνοϊού, άρχισα να πιστεύω ότι ίσως να μην πρέπει να πυροβολούμε τους κρατιστές της υγείας, γιατί την σημερινή λαίλαπα αντιμετωπίζουν, κυρίως, τα δημόσια νοσοκομεία, οι δημόσιοι γιατροί και οι δημόσιοι νοσηλευτές. Είναι αυτοί που δίνουν τον αγώνα σωτηρίας της χώρας, ενώ τα ιδιωτικά νοσοκομεία κρατούν κάποιες αποστάσεις ασφαλείας…
Αυτούς τους γιατρούς του δημοσίου, που όλοι μαζί τους πυροβολούμε αν πάρουν ένα φακελάκι, γιατί το θλιβερό μας κράτος τους δίνει έναν εξευτελιστικό μισθό, αυτούς περιμένουμε σήμερα να μας σώσουν. €1.200 δίνουν σε έναν γιατρό για να υπηρετήσει σε ένα επαρχιακό νοσοκομείο και με αυτά τα λεφτά θα πρέπει να πληρώσει ενοίκιο, να ζήσει την οικογένειά του και φυσικά να χρηματοδοτήσει ο ίδιος ένα ιατρικό σεμινάριο που θα θελήσει να παρακολουθήσει. Και ναι μεν το ανάλγητο κράτος είναι αυτό που κυριολεκτικά ασελγεί πάνω στην αξιοπρέπεια των γιατρών… αλλά ούτε καν οι δήμαρχοι, οι βουλευτές και οι περιφερειάρχες δεν μεριμνούν ώστε να παρέχουν δωρεάν αξιοπρεπή στέγαση σε γιατρούς που υπηρετούν στα νησιά τους – και έπειτα διαμαρτύρονται γιατί τα νοσοκομεία τους έχουν έλλειψη γιατρών. Αποκέντρωση θέλουν αλλά την ανικανότητα και την αδιαφορία τους θέλουν να την πληρώνει το κέντρο!
Δυστυχώς έχουμε και ένα κράτος που αναθέτει σοβαρά υπουργεία σε υπουργούς σκέτη απελπισία! Έτσι φθάνουμε σήμερα στο σημείο κρατικά νοσοκομεία να μην έχουν ούτε καν φορητές μάσκες οξυγόνου, ενώ τα τελευταία χρόνια κάποιοι επιτήδειοι «ξάφρισαν» πάνω από δέκα δις ευρώ από το δημόσιο σύστημα υγείας.
Πρέπει να κάνουμε μια νέα αρχή. Αν είμαστε ικανοποιημένοι με μετριότητες, μέτριες και κακές θα είναι και οι υπηρεσίες που θα μας προσφέρουν. Ουσιαστικά πήγαν χαμένες οι θυσίες των μνημονίων, ας μην αφήσουμε να πάνε χαμένες και οι απώλειες σε ζωές συμπολιτών μας. Αν θέλουμε να δούμε τη χώρα μας να βγαίνει από την μιζέρια, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ας ψάξει για «εθελοντές» επαγγελματίες managers να αναλάβουν κρατικούς οργανισμούς και κυρίως τα κρατικά νοσοκομεία.
Δεν μπορεί ο κάθε αποτυχημένος που στοιβάζεται σε κάποιο πολιτικό γραφείο και παίζει τον ρόλο του αείμνηστου Ντίνου Ηλιόπουλου στην ταινία «Ζητείται Ψεύτης», να βολεύεται μπαίνοντας επικεφαλής κρατικού φορέα. Όπως γράφω και αναλύω στο βιβλίο μου «Ρεαλισμός ενάντια στον λαϊκισμό», ένας από τους σοβαρούς στόχους της παρούσας κυβέρνησης πρέπει να είναι η αποκέντρωση και η συγκέντρωση όλων των κρατικών νοσοκομείων σε ένα σύγχρονο νοσοκομειακό συγκρότημα εκτός Αθηνών, ώστε κάποια στιγμή να αδειάσει η Αθήνα από τα νοσοκομεία-ερείπια που είναι διάσπαρτα από εδώ και εκεί.
Σήμερα όμως, οι τοίχοι αυτών των θλιβερών νοσοκομείων ποτίζονται με τον ιδρώτα κάποιων υπερήφανων γιατρών και νοσοκόμων, για να σώσουν τις ζωές μας και είναι αυτοί οι ετοιμόρροποι τοίχοι που αφουγκράζονται, δυστυχώς, κάποιες φορές τους τελευταίους αναστεναγμούς της ζωής τους. Και είναι τα τρεμάμενα χέρια αυτών των γιατρών και νοσοκόμων που θα κλείσουν για τελευταία φορά τα μάτια πολλών συνανθρώπων μας, και είμαι σίγουρος ότι και από τα δικά τους μάτια ίσως τρέξει ένα δάκρυ για τον αγώνα που κάνουν από τον οποίο δεν βγαίνουν πάντα νικητές.
Σήμερα εγώ, ως Έλληνας πολίτης θέλω να τους ζητήσω συγγνώμη για τη «φθηνή» αντιμετώπισή τους από το κράτος και να τους πω: Θα σας είμαι για πάντα ευγνώμων που διακινδυνεύετε με ελάχιστα μέσα τη ζωή σας για να σώσετε έναν συνάνθρωπό σας που ποτέ σας δεν γνωρίσατε. Θα σας είμαι πάντα ευγνώμων που υπηρετήσατε το λειτούργημά σας με αλτρουισμό και πραγματικά λυπάμαι που εγώ ποτέ δεν είχα την τιμή να κάνω κάτι παρόμοιο.
Ένας Έλληνας πολίτης
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο capital.gr