«Ξεύρεις τήν χώραν πού ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα/ πού κοκκινίζ’ η σταφυλή/ και θάλλει η ελαία; Ω! δὲν τὴν αγνοεί κανείς, είναι η γη η Ελληνίς…» Είναι ίσως και η χώρα που εκτός από την πορτοκαλέα του ποιητή Άγγελου Βλάχου, έχει και συνεχή παραγωγή εκλογικών συστημάτων! Κυρίαρχο εργαλείο προκειμένου να βολέψει στην πρωθυπουργική πολυθρόνα τον όποιον επίδοξο εξουσιαστή και κυρίως την οικονομική τάξη την οποία εκπροσωπεί και εξυπηρετεί, ανεξαρτήτως χρωματισμού κομματικής σημαίας που κρατεί…
Η δικαιολογία αυτής της παραγωγής γνωστή και χιλιοειπωμένη: «Η χώρα χρειάζεται ισχυρές κυβερνήσεις, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία…» Πόσες όμως τέτοιες ισχυρές κυβερνήσεις κατά το παρελθόν αλλά και πολύ πρόσφατα οδήγησαν έναν οπαδικό λαό σε πτώχευση, κάτω από διεθνή οικονομικό έλεγχο, στις δαγκάνες του ΔΝΤ δηλαδή, με αποικιοκρατικό αγγλικό δίκαιο και βεβαίως στο ανελέητο ευρωπαϊκό οικονομικό μαστίγωμα της κομισιόν. Τελικό αποτέλεσμα όλων, ένα οικονομικό χρέος που θεριεύει παρά τον συνεχή οικονομικό στραγγαλισμό των ιθαγενών ψηφοφόρων!
Εάν τα Συντάγματα εφευρέθηκαν για να προασπίσουν την πολιτική ελευθερία, οι αλλεπάλληλοι εκλογικοί νόμοι χρησίμευσαν διαχρονικά, για την αρπαγή της εξουσίας και στη συνέχεια με τις μεθοδευμένες πλειοψηφίες που επιτυγχάνουν, χρησιμοποιούνται και για τις συνταγματικές αλλαγές, στα μέτρα πάντα μιας άρχουσας τάξης… Οι εκλογές είναι παιγνίδι νοθευμένο για ένα καθορισμένο αποτέλεσμα και αν το σύστημα κινδύνευε ουσιαστικά από αυτές, θα τις καταργούσε χωρίς κανένα απολύτως ενδοιασμό! Το έπραξε στο παρελθόν όταν ήλθε σ’ αδιέξοδο, παρ’ όλο που επιστράτευσε δέντρα, περίπτερα, φανοστάτες, με εκλογικά βιβλιάρια πεθαμένων, προκειμένου να αναδείξει νικητές υποψηφίους της τότε δεξιάς, ιδιαίτερα στις περιβόητες εκλογές του 61! Με τα ζόμπι του μαύρου παρελθόντος σχημάτισαν τελικά «ισχυρές» κυβερνήσεις μειοψηφίας, βίας και νοθείας, αναδεικνύοντας μ’ αυτές και… εθνοσωτήρες!
Εκλογικά συστήματα, φοβερές εκτρωματικές ευρεσιτεχνίες! Ένα τέτοιο εκλογικό σύστημα εφαρμόστηκε το 1956! Ήταν το «πλειοψηφικό με περιορισμένη εκπροσώπηση της δημοκρατικής μειοψηφίας στις στενές και αναλογική για τις ευρείες περιφέρειες»! Αυτό το κατασκεύασμα η αντιπολίτευση το κατακεραύνωνε ως «τριφασικό»! Ονομάστηκε έτσι επειδή συνδύαζε το πλειοψηφικό, το ημιανολογικό και το αναλογικό σύστημα! Αποτέλεσμα αυτού του εκλογικού τερατουργήματος ήταν να κάνει κυβέρνηση η αναβαπτισθείσα σε ΕΡΕ δεξιά που είχε έρθει δεύτερη σε αριθμό ψήφων, από την τότε Δημοκρατική Ένωση! Απ’ όλα τα «λουλούδια» της κανονικότητας είχε και τότε ο μπαξές προκειμένου να υπάρξει ισχυρή δεξιά κυβέρνηση…
Κυβερνησιμότητα είναι ο νέος όρος που χρησιμοποιείται σήμερα κατά κόρον και που πηγαίνει αγκαζέ με την κανονικότητα! Και βέβαια από την εποχή των τριφασικών και των «φανοστατών» κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι της εκλογικής μηχανής, όλα εκσυγχρονίστηκαν… Μπήκαν νέοι κανόνες και μαθηματικοί τύποι στο παιγνίδι! Επιστημονικοί αναλυτές και γκάλοπ καθοδηγούν τους αιωνίους αναποφάσιστους και οι τηλε-μαραθώνιοι αναδεικνύουν τα «ελαττώματα» των επικίνδυνων…
Το 2004 ο από μηχανής Σκανδαλίδης έφερε με τον 3231 νέα ήθη στην εκλογική διαδικασία προσφέροντας ένα μπόνους στο πρώτο κόμμα 40 αρχικά εδρών, το οποίο μετέπειτα ο Κώστας Καραμανλής το 2008 το ανέβασε στις 50 έδρες! Έτσι μαζί με μια τεράστια αποχή η περιβόητη κυβερνησιμότητα επιτυγχάνεται πλέον με κυβερνήσεις ουσιαστικά μειοψηφίας αφού βεβαίως και τα λευκά ψηφοδέλτια προσμετρούνται ως άκυρα για να μην επηρεάζουν το τελικό αποτέλεσμα!
Τελικά αυτή τη νοθεία της λαϊκής βούλησης την ονομάζουν γιορτή της δημοκρατίας, και τα μπόνους εργαλεία…κυβερνησιμότητας! Δώρα χρήσιμα για τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας ανεξαρτήτως αν σήμερα τα λοιδορούν και ως προχθές τα χρησιμοποιούσαν όπως ο Σύριζα που με το μπόνους των 50 εδρών εκτός άλλων, «εξαγνίστηκε» και από τη κωλοτούμπα του δημοψηφίσματος! Όλα αυτά φανερώνουν πόσο καλά το… ντέρμπι είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο, παρ’ όλο που αρκετοί ακόμα πνίγονται στα οπαδικά κασκόλ!