Δεν έχω διάθεση να γράψω πάλι για τα γνωστά. Ούτε για τα σκάνδαλα της Χούντας, ούτε για τους νεκρούς (με ονοματεπώνυμα), ούτε για τον δολοφόνο πιστολέρο Ντερτιλή, ούτε για τη σκανδαλώδη αύξηση των μισθών των μελών Κυβέρνησης από την επόμενη του πραξικοπήματος, ούτε για τις εργολαβίες του γαμπρού του Παττακού, ούτε για το βόλεμα των αδελφοξάδελφων σε θέσεις κλειδιά, ούτε για τις δεξιώσεις με τους αστακούς, ούτε για τη βίλα του Ωνάση που «χαλάρωνε» ο Παπαδόπουλος, ούτε για τα φορολογικά δωράκια στους εφοπλιστές, ούτε για το σκάνδαλο της Litton , ούτε για τη απάτη με τα κρέατα του Μπαλόπουλου… Αυτά ( και τόσα άλλα) είναι γνωστά, τουλάχιστον σε όσους έχουν διάθεση να τα μάθουν… Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουν να πιστεύουν στα παραμύθια περί «άμεμπτης ηθικής» της «Εθνοσωτηρίου».
Αυτά όμως, τα οποία έχει ιδιαίτερη σημασία να απαντηθούν, είναι τα μυθεύματα περί «ακμάζουσας οικονομίας» , περί «φιλολαϊκών πολιτικών» και το γνωστό σε όλους μας τσιτάτο για τη Χούντα « που έφτιαχνε δρόμους» !
Πρώτον, και για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους, καμία ιδιαιτέρως ακμάζουσα Οικονομία δεν υπήρξε επί Δικτατορίας, ή για την ακρίβεια δεν υπήρξε καμιά ακμάζουσα Οικονομία που να ξεκίνησε επί Δικτατορίας. Το λεγόμενο «Οικονομικό Θαύμα» της Ελλάδας δεν αρχίζει το 1967 αλλά μετά το τέλος του Β ΠΠ και του Εμφυλίου ( με την υποτίμηση της δραχμής το 1953, και την εξέλιξη της βιομηχανικής παραγωγής τις δεκαετίες του 50 και του 60) και ολοκληρώνεται επί Δικτατορίας στις αρχές του 1970! Η Χούντα απλά παρέλαβε μια από 15αετιας αναπτυσσόμενη Οικονομία, δε τη δημιούργησε! Ακόμα και η ανεργία, που κάποιοι ισχυρίζονται ότι μειώθηκε , αυτό έγινε λόγω της αύξησης της μετανάστευσης, και σε καμία περίπτωση λόγω της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας!
Δεύτερον. Έκανε η Χούντα δρόμους και Δημόσια έργα; Μια μικρή πολιτικοιστορική αναδρομή θα μας δώσει την απάντηση! Μετά το τέλος του Β Παγκόσμιου Πολέμου, και μέχρι και τις πετρελαϊκές κρίσεις του 1973, που σηματοδότησαν την επέλαση του Νεοφιλελευθερισμού ( δηλαδή την τάση επιστροφής στον κλασσικό Φιλελευθερισμό) ολόκληρη η Ευρώπη ζούσε τη «χρυσή εποχή» του Κεϋνσιανισμόυ. Τα κράτη, ανεξάρτητα με το πολίτευμα τους, έριχναν χρήματα σε δημόσιες δαπάνες για την αναστήλωση της ρημαγμένης από τον πόλεμο Ευρώπης! Αυτό λοιπόν που έκανε η Δικτατορία ήταν απλά να εφαρμόσει την λεγόμενη επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, όπως ακριβώς δηλαδή έκαναν όλες οι χώρες την συγκεκριμένη περίπου χρονική περίοδο! Οι «δρόμοι» θα είχαν φτιαχτεί έτσι κ αλλιώς, από οποιαδήποτε Κυβέρνηση, αφού όλα τα Κράτη μεταπολεμικά είχαν αναλάβει να φτιάξουν τις απαραίτητες υποδομές ώστε να μπορέσει μετέπειτα να επενδύσει το ελληνικό και ξένο κεφάλαιο.
Για το τέλος κράτησα το μύθο περί φιλολαϊκών οικονομικών πολιτικών της Δικτατορίας.! Μια ματιά στο λεγόμενο «Πενταετές Πρόγραμμα Οικονομικής Ανάπτυξης» δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας για τις προθέσεις των πραξικοπηματιών. Το «Πρόγραμμα» το οποίο γράφτηκε υπό την καθοδήγηση του , αμερικάνικης εμπιστοσύνης, πρώην συνεργάτη της ΕΡΕ Κ. Θάνου προέβλεπε άνευ όρων διευκόλυνση στο ξένο και εγχώριο κεφάλαιο, φοροαπαλλαγές, απελευθέρωση απολύσεων κτλ.. τα οποία σε συνδυασμό με την συνδικαλιστική εξουδετέρωση (κατάργηση του δικαιώματος απεργίας και διαδήλωσης) έστρωναν το δρόμο για την απόλυτη εκμετάλλευση των εργαζόμενων.
Ενδεικτικά, (κάνω copy-paste)… το Πρόγραμμα είχε σαν στόχο την «απαλλαγή της επιχειρήσεως εις σημαντικόν βαθμόν εκ των ισχυόντων περιορισμών απολύσεως πλεονάζοντος προσωπικού και μείωσης των καταβαλλόμενων αποζημιώσεων»!
Αν λοιπόν σε κάτι ήταν πρωτοπόρος η Χούντα, εκτός από τα σκάνδαλα, τη βία, τις δολοφονίες, τα βολέματα και την καλοπέραση των στελεχών της, ήταν στο τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που ακόμα και οι σημερινοί «φιλελεύθεροι», 50 χρόνια μετά, μπορούν να κοιτάζουν με δέος και θαυμασμό τα αντιλαϊκό οικονομικό πρόγραμμα της Δικτατορίας!
«Η Δικτατορία», άλλωστε «μπορεί να είναι ένα απαραίτητο σύστημα σε μια μεταβατική περίοδο. […] Προσωπικά προτιμώ έναν φιλελεύθερο δικτάτορα από μια μη φιλελεύθερη δημοκρατική κυβέρνηση» είπε ο γκουρού του «φιλελευθερισμού» Χάγιεκ όταν ρωτήθηκε για τη Δικτατορία στη Χιλή. Η δικτατορία λοιπόν είναι χρήσιμο εργαλείο για την εφαρμογή των αντιλαϊκών οικονομικών μέτρων και τη βίαιη καταστολή των αντιδράσεων. Και δε το λέω εγώ αυτό, αλλά… ο ίδιος ο Χάγιεκ!