Δεν είμαι από εκείνους που διορίστηκαν μάνατζερ σε κρατικά ΜΜΕ, ελέω φίλου υπουργού.
Ούτε από εκείνους που διορίστηκαν διοικητές Ιδρυμάτων, όχι βεβαίως λόγω γνώσεων, αλλά από κομματικό ρουσφέτι.
Δεν έχω διορίσει παιδιά, αδέλφια, κουμπάρους και συγγενείς ως “συμβούλους”, ούτε προσδοκώ, στηρίζοντας με τη ψήφο μου, σε κρατικές διαφημίσεις, εξουσία και θεσούλες.
Δεν έχω φίλους μεγαλοεργολάβους, υπουργούς (πρώην και επόμενους) και εφοπλιστές. Και ούτε θέλω, να σας πω και την αλήθεια.
Εργάστηκα επί πολλά – πολλά έτη σε τοπικά ΜΜΕ της Κέρκυρας, σε πολλά από αυτά χωρίς ένσημα, χωρίς ολόκληρο μισθό, χωρίς δικαιώματα. Και με πιάνουν γέλια όταν κάποιοι από τους ιδιοκτήτες αυτών των ΜΜΕ, κουνούν το χέρι τους, κατακρίνοντας εκείνους που καταπατούν τα εργατικά δικαιώματα…
Δεν έχω καταθέσεις στην τράπεζα, οδηγώ ένα αυτοκίνητο 1000 κυβικών 15ετίας, δεν έχω ακίνητα, ούτε μετοχές σε οποιαδήποτε εταιρεία. Πληρώνω τους φόρους μου και τις υποχρεώσεις μου ανελλιπώς, αν και δεν ξέρω για πόσο ακόμη…
Είμαι κάποια σαν τους περισσότερους από εσάς. Σαν την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, που παλεύουν ολημερίς να συμπληρώσουν το εισόδημά τους. Μια από εκείνους που βλέποντας τον μισθό τους να φτάνει τα 700 – 800 ευρώ αποφάσισαν να κάνουν και δεύτερη και τρίτη δουλειά. Προσδοκώντας ότι θα φτάσουμε, έστω και ασθμαίνοντας, το πολυπόθητο σημείο συμπλήρωσης ενσήμων για τη σύνταξη.
Ενδεχομένως, αν αντιλαμβανόμουν διαφορετικά τη δημοσιογραφία τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Όπως είναι διαφορετικά για εκείνους που δηλώνουν ελάχιστα εισοδήματα, αλλά οδηγούν τεράστια τζιπ, διαβιούν πολυτελώς και έχουν την ευχέρεια να πετάγονται για τα ψώνια τους στο Λονδίνο. Δεν έχω κανένα κόμπλεξ να επιδεικνύω ανύπαρκτες πανεπιστημιακές περγαμηνές, ούτε επιζητώ κοινωνικές συναναστροφές σε διαφόρων ειδών Λέσχες.
Αλλά ότι έπραξα ήταν δική μου επιλογή κι είχε ένα τεράστιο κέρδος.
Είμαι ελεύθερη. Εντελώς ελεύθερη να εκφράσω τις απόψεις μου, τη διάθεσή μου να μην ψηφίσω το ένα ή το άλλο μεγάλο κόμμα, την απέχθειά μου σε ότι έρπει και σέρνεται, κι εντέλει έχω την πολυτέλεια να μην αισθάνομαι φόβο.
Όπως δεν αισθάνθηκα ποτέ, ούτε πρόκειται να το επιτρέψω στον εαυτό μου, την υποχρέωση σύμπλευσης απόψεων και διαθέσεων με τους κατά καιρούς εργοδότες μου. Ακόμη και σε κρίσιμα ζητήματα δεν δίστασα να εκφράσω επώνυμα τις θέσεις μου και να παλέψω γι’ αυτές. Ήμουν μαζί με τους κατοίκους στον ΧΥΤΑ Λευκίμμης και στο Τεμπλόνι, μαζί με τους ξενοδοχοϋπαλλήλους. Δεν κρύφτηκα, ούτε πήρα εντολές.
Η άποψη ότι ο εργαζόμενος οφείλει να υιοθετεί τις απόψεις και θέσεις του εργοδότη του, εκτός από γελοία και προσβλητική είναι και επικίνδυνη. Απομεινάρι μιας άλλης εποχής, αρχόντων και δούλων, αποτελεί κοινή πεποίθηση ανάμεσα σε ανθρώπους που διέπονται από οξύ ραγιαδισμό. Ανθρώπων που υποκλίνονται στους κραταιούς, αποκομίζοντας τα ανάλογα οφέλη.
Και θέλουν να δηλώνουν και δημοσιογράφοι, τρομάρα τους…
Τελευταία σχόλια