Καθαρογράφεται το τέταρτο μνημόνιο

Διανύουμε το δεύτερο μήνα του 2017 και ήδη ανοίγει η αυλαία για να παιχτούν οι νέες σκηνές του συνεχιζόμενου ελληνικού δράματος.  
Οι θυσίες επτά χρόνων του  λαού πήγαν χαμένες. Όχι μόνο δεν ξεπεράστηκε η κρίση, αλλά διαρκώς επιδεινώνεται. Αυτό μοιραία θα συνέβαινε, αφού ο στόχος των Μνημονίων δεν ήταν η οικονομική ανάκαμψη της χώρας, αλλά η πολιτική και οικονομική υποταγή της στο γερμανικής κατασκευής και συμφερόντων σημερινό μοντέλο  της ευρωζώνης. Αποδείχθηκε περίτρανα η επισήμανση  όλων των  κορυφαίων διεθνώς οικονομολόγων ότι τα προγράμματα διαρκούς ύφεσης και λιτότητας όχι μόνο δεν οδηγούν στην ανάπτυξη, αλλά μεγεθύνουν το χρέος. Έτσι απέτυχε το πρώτο Μνημόνιο, απέτυχε το δεύτερο, αποτυγχάνει το τρίτο και έρχεται το τέταρτο για ν’ αποτύχει κι αυτό.  Μαζί τους αποτυγχάνουν και οι λεγόμενες ‘’μεταρρυθμίσεις’’ που τα συνοδεύουν και οι πρώτες και οι δεύτερες… και οι δέκατες…

Στο πρόγραμμα της παράστασης που κρατάμε στα χέρια μας διαβάζουμε τα τρία επόμενα κομμάτια που θα παρακολουθήσουμε. Το Γιούρογκρουπ στις 20 Φλεβάρη για το ΄΄κλείσιμο΄΄ της δεύτερης αξιολόγησης,  την διαδικασία  της λεγόμενης ποσοτικής χαλάρωσης  τον Μάρτιο και την εξεύρεση των 7 δις περίπου για την πληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών μας τον Ιούλιο.

Για να προχωρήσει η ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης είναι βέβαιο ότι θα επιβληθούν από τον Σόϊμπλε και το ΔΝΤ νέα μνημονιακά μέτρα.  Με το γνωστό κι επαναλαμβανόμενο δίλλημα ‘’ή πειθαρχείτε ή σταματάει η χρηματοδότηση και φεύγετε από την ευρωζώνη’’, η κυβέρνηση είναι φανερό ότι εκ νέου θα υποκύψει. Για να δραματοποιηθεί δε ακόμη περισσότερο η ατμόσφαιρα και η υποχώρηση να εμφανιστεί πιο επιτακτική σκηνοθετείται και παίζεται η ενδιάμεση σκηνή.  Αυτή με σενάριο   αποχώρησης του ΔΝΤ από το Πρόγραμμα, που δεν θα την ανεχτεί ο Σόιμπλε και θα πετάξει την Ελλάδα έξω από την ΕΕ.

Με δεδομένη την πρόθεση της κυβέρνησης ν΄ αποφύγει τις εκλογές, θα νομοθετήσει τη μείωση του αφορολόγητου, που σημαίνει νέα φορολογική επιβάρυνση στους αδύναμους και πρόσθετες περικοπές σε δημόσιες δαπάνες. Όλα αυτά δεν σημαίνουν  βέβαια πως η προσφυγή στις κάλπες θα έδινε λύση στο αδιέξοδο ή θ΄ ανακούφιζε την κοινωνία. Άλλωστε μετά έρχεται η Τρίτη αξιολόγηση, που θα είναι ακόμη σκληρότερη. Για να ‘’χρυσώσουν δε το χάπι’’ θα  δώσουν κάποιες αόριστες υποσχέσεις περί μελλοντικής ελάφρυνσης του χρέους, εφόσον πάντοτε συνεχιστούν οι αναγκαίες ‘’μεταρρυθμίσεις ‘’.   Η  ενδεχόμενη  συμπερίληψη της χώρας στην περίφημη ποσοτική χαλάρωση σημαίνει μόνο διευκόλυνση των Τραπεζών χωρίς ρευστότητα στην αγορά ούτε όφελος για την τσέπη του χειμαζόμενου έλληνα πολίτη. Αν όλα αυτά προχωρήσουν, τότε θα λάβουμε τα 6 δις για να πληρώσουμε τα ληξιπρόθεσμα χρέη μας του Ιουλίου.

Εκείνο όμως που είναι το σημαντικότερο όλων και το κυρίαρχο  πολιτικό σύστημα αποφεύγει να το συζητήσει, είναι η αντικειμενική αδυναμία εφαρμογής των μέτρων που έχουν συμφωνηθεί για να κλείσει η αξιολόγηση. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος του αδιεξόδου πρέπει να υπογραμμιστούν τα εξής: Το 2016 με την αφαίμαξη που υπέστη η κοινωνία μας, είχαμε ‘’πλεόνασμα’’   1, 8 δις ευρώ. Το 2017 έχουμε δεσμευτεί για πλεόνασμα 1, 75% του ΑΕΠ, δηλαδή 3,3 δις  ευρώ και από το 2018  και στο εξής 3, 5%, του ΑΕΠ δηλαδή 6, 5 δις ευρώ το χρόνο! Μάλιστα ο Σόιμπλε αξιώνει αυτό να γίνεται μέχρι το 2028! Ο απόλυτος παραλογισμός!  Σ’ ένα λαό εξαθλιωμένο, ένα κράτος σε χρεοκοπία, και  μια οικονομία κατεστραμμένη, οι δανειστές  επιβάλλουν νέα ύφεση και περισσότερη λιτότητα !  Σε μια κοινωνία γονατισμένη με ανεργία  30% και στους νέους  60% , γερασμένη και με το σημαντικότερο κομμάτι του ενεργού πληθυσμού της να μεταναστεύει, οι θεσμοί προσθέτουν  επιπλέον βάρη και μειώνουν το εισόδημα!  

Με δεδομένο ότι τα παραπάνω μέτρα είναι μαθηματικώς βέβαιο  ότι  δεν μπορεί να αποδώσουν, σχεδιάζεται το Τέταρτο Μνημόνιο.
Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν και μάλιστα σ΄ ένα δυσμενές διεθνές περιβάλλον, το εγχώριο πολιτικό μας σύστημα αντί να συμφωνήσει σε μια κοινή εθνική στρατηγική αναζήτησης  μιας εξόδου κινδύνου, αναλίσκεται σε κοκορομαχίες για τα χρέη των κομμάτων, τον αριθμό των τηλεοπτικών αδειών, το εκλογικό σύστημα  και  άλλα ηχηρά παρόμοια.

Κι ύστερα κάποιοι αναρωτιούνται γιατί η νεοναζιστική ακροδεξιά αυξάνει τα ποσοστά της ή πως ευδοκιμούν φαινόμενα τύπου Σώρρα…!