Οι εργαζόμενοι στα Κέντρα Πρόληψης για την επίθεση των Ισραηλινών στα πλοία προς τη Γάζα

Οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες στα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων εκφράζουμε την οργή μας για την δολοφονική επίθεση ενάντια στο διεθνιστικό κομβόι ζωής, που είχε ως προορισμό του την Γάζα. Η εκτράχυνση των προσπαθειών του Ισραηλινού κράτους να παραμείνει το αγαπημένο «μαντρόσκυλο» των ιμπεριαλιστών στην περιοχή της Μέσης Ανατολής -το «προκεχωρημένο φυλάκιο της πολιτισμένης Δύσης»- συνιστά δείκτη της αυξημένης έντασης των ενδο-ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, κεντρικών και περιφερειακών.
Μιας έντασης, που μπορεί να οδηγήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα ή μεγάλα τμήματά της στον όλεθρο. Πότε με ένοπλους κομάντος, που σαλτάρουν σε πλοία για να σκοτώσουν αμάχους που μεταφέρουν τρόφιμα σε πεινασμένα παιδιά, πότε με περικοπές μισθών, συντάξεων, δημόσιων υπηρεσιών και συνταγματικών δικαιωμάτων των πολιτών, η τρομοκρατία ενάντια στους λαούς κλιμακώνεται. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος της παγκόσμιας και ολόπλευρης κρίσης του συστήματος, που έχει ριχτεί στον αέρα και πέφτει σ’ ένα στριφογύρισμα τρόμου.
Και η ελληνική κυβέρνηση επιδεικνύει χλιαρή στάση απέναντι στην καταπάτηση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου και έμπρακτης αλληλεγγύης των λαών. Η εξέλιξη αυτή μας δίνει το δικαίωμα να ζητούμε ως Έλληνες εργαζόμενοι πολίτες μια στάση αποφασιστική, καθώς μέχρι σήμερα αφήνονται ουσιαστικά αναπάντητες η επίθεση και η κατοχή πλοίου με ελληνική σημαία σε διεθνή ύδατα, που ισοδυναμούν με επίθεση και κατοχή ελληνικού εδάφους και αιχμαλωσία Ελλήνων πολιτών.
Καλούμε την ελληνική Κυβέρνηση να απαντήσει με σοβαρότητα και υπευθυνότητα στην αυταρχική πρόκληση του ισραηλινού κράτους, σε συμφωνία, επιτέλους, με το λαϊκό αίσθημα. Είναι το ελάχιστο που μπορεί να πράξει. 
Οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες των Κέντρων Πρόληψης των Εξαρτήσεων αγωνιούμε για την τύχη του Παλαιστινιακού λαού και των ακτιβιστών που προσπάθησαν να τον συντρέξουν – συμπατριωτών και μη. Ιδιαίτερα αγωνιούμε για τον συνάδελφο Θανάση Τζιούμπα, εργαζόμενο του ΚΕΘΕΑ, που με την συμμετοχή του στο κομβόι αποδεικνύει ότι η κοινωνική προσφορά ούτε πατρίδα μπορεί να έχει ούτε άλλες ιδιοτέλειες.