Σ. Μικάλεφ: Ένα κομμάτι ιστορίας κλείνει. Η μνήμη όμως δεν σβήνει….

Κείμενο του πρώην Δημάρχου Κέρκυρας με αφορμή την είδηση ότι το μοναστήρι των Καπουκίνων στην Κέρκυρα κλείνει

Το κείμενο του Σ. Μικάλεφ:
Η είδηση, ότι το μοναστήρι των Καπουκίνων στην Κέρκυρα κλείνει, γέμισε θλίψη την κοινωνία της Κέρκυρας. Δεν είναι απλώς το κλείσιμο ενός θρησκευτικού χώρου. Είναι σαν να σβήνει ένα κομμάτι από τη ζωή και την ψυχή της πόλης μας. Κλείνει ένας κύκλος, που συνδέθηκε με την ίδια την ταυτότητα της Κέρκυρας, με το πολυπολιτισμικό της παρελθόν, με τη συνύπαρξη δογμάτων και παραδόσεων, με την καθημερινή ζωή των ανθρώπων της.
Οι Καπουκίνοι ήρθαν στην Κέρκυρα για να σταθούν δίπλα στους Μαλτέζους μετανάστες, μια κοινότητα που έφερε μαζί της πίστη, κόπο και αξιοπρέπεια. Ο ρόλος τους υπήρξε κοινωνικός, αλληλέγγυος, ανθρώπινος. Ήταν άνθρωποι δίπλα στους ανθρώπους. Ζούσαν με απλότητα, με εκείνο το γνώριμο φτωχικό ράσο του Αγίου Φραγκίσκου, που έκρυβε όμως μια μεγάλη καρδιά. Βρέθηκαν κοντά στους πιο αδύναμους, στους μετανάστες, στους φτωχούς. Και χωρίς ποτέ να κάνουν θόρυβο, έγιναν για ένα σχεδόν αιώνα κομμάτι της κερκυραϊκής ζωής.
Έχω και εγώ πολλούς προσωπικούς λόγους να θλίβομαι για το κλείσιμο του μοναστηριού Καπουτσίνων. Γιατί είναι ζωντανή στην μνήμη μου η συνεχής, αδιάκοπη , πηγαία, καλοσυνάτη και ειλικρινής προσφορά τους στον τόπο ανεξάρτητα από δογματικούς προσανατολισμούς. Ήταν πάντα κοντά στα παιδιά παίζοντας μαζί μας , διδάσκοντάς μας την Αγία Γραφή και την κατήχηση, προσφέροντάς μας ψυχαγωγία.
Η απουσία τους αφήνει κενό. Όχι μόνο για τους πιστούς, αλλά και για την τοπική κοινωνία που είχε συνηθίσει να βλέπει το μοναστήρι ως μέρος του πολιτισμικού της τοπίου. Μια ιστορία κλείνει. Υπάρχει όμως αποθηκευμένη μνήμη. Και αυτή η μνήμη αξίζει να προστατευθεί, να μην σβήσει μέσα στο χρόνο. Η πρόκληση τώρα είναι πώς η Κέρκυρα θα τιμήσει αυτή την κληρονομιά. Είτε μέσα από τη διατήρηση του χώρου, είτε μέσα από την καταγραφή και ανάδειξη της ιστορίας του, η μνήμη των Καπουκίνων δεν πρέπει να σιωπήσει μαζί με το κλείσιμο του μοναστηριού. Πρέπει να ζει στη μνήμη και στις καρδιές όσων πέρασαν το κατώφλι αυτής της αυλής και βίωσαν την προσφορά τους.