Το ΚΚΕ για το Πολυτεχνείο

Το ΚΚΕ τιμά τα 51 χρόνια από τον ηρωικό φοιτητικό και εργατικό-λαϊκό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου

Aναλυτικά, αναφέρει:

Τιμάμε τον ηρωικό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου και αντλούμε δύναμη από τα συνθήματά του “ψωμί-παιδεία-ελευθερία”, “έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ”, που παραμένουν επίκαιρα όσο ποτέ στον αγώνα για τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα και την απεμπλοκή της χώρας από τους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους.
Το ΚΚΕ είναι περήφανο για το γεγονός ότι τα μέλη και τα στελέχη του, τα μέλη της ΚΝΕ που ιδρύθηκε εκείνα τα χρόνια, μέσα στην παρανομία, αφιέρωσαν όλες τους τις δυνάμεις στην προσπάθεια οργάνωσης της αντιδικτατορικής πάλης, σε συνθήκες βάναυσης κρατικής καταστολής, με κόπο, υπομονή και μεγάλες θυσίες, παρότι η δικτατορία της 21ης Απρίλη βρήκε το Κόμμα οργανωτικά και ιδεολογικά-πολιτικά ανέτοιμο. Αρνούμενοι να αποκηρύξουν τις ιδέες και τη δράση τους και να υποστείλουν τη σημαία της αντίστασης στα κρατητήρια και τα βασανιστήρια, στις φυλακές και τις εξορίες, αλλά και οργανώνοντας την αντιδικτατορική πάλη σε χώρους δουλειάς, εργατογειτονιές, σχολεία και αμφιθέατρα, κράτησαν ζωντανή τη φλόγα της οργανωμένης εργατικής-λαϊκής πάλης ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Εμπνεόμαστε από τον αγώνα, τα οράματα και τις θυσίες τους, όπως και από όλους τους αγωνιστές που διώχτηκαν με πολλούς τρόπους, που προσέφεραν ακόμα και τη ζωή τους στο εργατικό-λαϊκό κίνημα.
Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου απέδειξε ότι ο αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων αλλάζει μόνο από την οργανωμένη δράση του λαού και της νεολαίας, ενάντια σε κάθε αναμονή “σωτήρων” και στην ψευδαίσθηση ότι οι αλλαγές και οι κάθε λογής ανασυνθέσεις στις “κορυφές” μπορούν να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής των “από κάτω”. Η αιματηρή καταστολή του Πολυτεχνείου δεν αποτέλεσε ήττα, αλλά προπομπό των επερχόμενων μαχών, όπως αποδεικνύει και η τεράστια συμμετοχή λαού και νεολαίας στην αντιιμπεριαλιστική πορεία που πραγματοποιείται εδώ και 50 χρόνια προς την Αμερικανική Πρεσβεία, το αιματοβαμμένο σύμβολο των δολοφονικών συμμάχων της Χούντας και των μετέπειτα κυβερνήσεων. Το Πολυτεχνείο βάθυνε τα ρήγματα στους κόλπους της δικτατορίας, ενταφίασε οριστικά τα σχέδια της λεγόμενης “φιλελευθεροποίησής” της και την απονομιμοποίησε στη συνείδηση ευρύτερων εργατικών – λαϊκών δυνάμεων, που δεν συμμετείχαν έως τότε στο αντιδικτατορικό κίνημα. Μαζί με το χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο και την τουρκική εισβολή, επιτάχυνε την πτώση της.

Τα συνθήματα «Έξω οι ΗΠΑ», «Έξω το ΝΑΤΟ», που κοσμούσαν τις πύλες του Πολυτεχνείου, στη διάρκεια του τριήμερου ξεσηκωμού, είναι σήμερα πιο επίκαιρα από ποτέ
Σήμερα που οι αντιπαραθέσεις για την διεθνή πρωτοκαθεδρία ανάμεσα στο ευρωατλαντικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο από τη μία και στο υπό διαμόρφωση ευρασιατικό από την άλλη, έχουν φτάσει σε πρωτόγνωρα επίπεδα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, η χώρα μας, με ευθύνη της κυβέρνησης της ΝΔ και των άλλων κομμάτων του ευρωατλαντικού “τόξου”, έχει αναδειχθεί σε “προκεχωρημένο φυλάκιο” των σχεδιασμών των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή. Είναι από άκρη σε άκρη γεμάτη από αμερικανοΝΑΤΟϊκές βάσεις που παίζουν κομβικό ρόλο στους πολέμους σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή, ενώ μονάδες και εξοπλισμός των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, που έχει χρυσοπληρώσει ο ελληνικός λαός, δήθεν για την “άμυνα της χώρας”, αποστέλλονται διαρκώς εκτός συνόρων.
Η πολιτική της όλο και βαθύτερης ελληνικής εμπλοκής θα συνεχιστεί και με τη νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ, όπως έσπευσε να ξεκαθαρίσει ο Πρωθυπουργός, Κυρ. Μητσοτάκης, και όπως έκαναν και κατά την προηγούμενη προεδρεία Τραμπ οι ελληνικές κυβερνήσεις, τόσο του ΣΥΡΙΖΑ (μαζί με τη σημερινή Νέα Αριστερά) όσο και της ΝΔ στη συνέχεια, πάντα με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ.
Με αυτούς τους τρόπους, η ελληνική άρχουσα τάξη διεκδικεί για τον εαυτό της μεγαλύτερο μερίδιο από την ιμπεριαλιστική “λεία”, θέτοντας τον λαό και ιδιαίτερα τη στρατευμένη νεολαία, μπροστά σε τεράστιους, χειροπιαστούς και άμεσους κινδύνους. Γι΄ αυτό και είναι πέρα για πέρα δίκαιες οι αντιδράσεις φαντάρων και αξιωματικών σε αυτή την πολιτική της πολεμικής εμπλοκής, στη στήριξη του κατοχικού κράτους του Ισραήλ που αιματοκυλά τους λαούς της Παλαιστίνης και του Λιβάνου. Εδώ και τώρα πρέπει να πάψει κάθε δίωξή τους!
Καμία αξία δεν έχουν οι κυβερνητικές διαβεβαιώσεις για την “προστασία” που δήθεν εξασφαλίζουν στον ελληνικό λαό οι “ισχυρές συμμαχίες”. Άλλωστε, και την περίοδο της δικτατορίας, η χώρα μπλέχτηκε ακόμα περισσότερο στους τότε ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών, με στόχο τη γεωπολιτική αναβάθμιση στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, έχοντας τη στήριξη των ΗΠΑ και απολαμβάνοντας τις οικονομικές σχέσεις με τις χώρες της καπιταλιστικής Ευρώπης. Η τραγωδία της Κύπρου, η τουρκική επέμβαση και η συνεχιζόμενη Κατοχή, απέδειξαν τους κινδύνους που εγκυμονούν για τους λαούς οι σχεδιασμοί των εκμεταλλευτών.

Επίκαιρο παραμένει και το σύνθημα του Πολυτεχνείου «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία»
Ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι άμεσα συνδεδεμένος με τον αγώνα για σύγχρονα εργατικά-λαΐκά δικαιώματα, ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση. Άλλωστε, και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι γέννημα των ίδιων των νομοτελειών και αντιθέσεων του καπιταλιστικού συστήματος, της επιδίωξης του κέρδους που διαπερνά κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής.
Τη στιγμή που τα κέρδη των εισηγμένων επιχειρήσεων, των ενεργειακών ομίλων, των τραπεζών κ.ο.κ. σημειώνουν το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο, οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές οικογένειες “στενάζουν” στο σούπερ μάρκετ, δυσκολεύονται να ζεστάνουν το σπίτι τους, να καλύψουν τα υπέρογκα έξοδα που απαιτούνται για την εκπαίδευση των παιδιών τους. Οι νέοι άνθρωποι ζουν μέσα σε μια διαρκή αβεβαιότητα, αντιμετωπίζουν την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης και την προσαρμογή της στις απαιτήσεις του κεφαλαίου, αδυνατούν να επιλύσουν το πρόβλημα της στέγης, να σχεδιάσουν το αύριο και να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Αυτή είναι και η πιο “ασφυκτική” μορφή ανελευθερίας, που συνοδεύεται από την κρατική καταστολή, όταν δεν αποδίδει η προσπάθεια παραπλάνησης και ενσωμάτωσης.
Αν και μεσολάβησε μισός αιώνας από την πτώση της δικτατορίας, που ήταν γεμάτος από νέα επιστημονικά-τεχνικά επιτεύγματα, η ικανοποίηση όλων των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών, που είναι πέρα για πέρα ρεαλιστική, “σκοντάφτει” στο γεγονός ότι μια χούφτα εκμεταλλευτών, οι καπιταλιστές, εξακολουθούν να κατέχουν την ιδιοκτησία των σύγχρονων μέσων παραγωγής, την οργάνωση της παραγωγής και γενικότερα της οικονομίας και της κοινωνίας. Μπορεί η δικτατορία των συνταγματαρχών να παρέδωσε τη σκυτάλη στο πολιτικό προσωπικό των καπιταλιστών, αλλά η δικτατορία του κεφαλαίου παραμένει.

“Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία”!
Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου απέδειξε ότι μέσα στο πλαίσιο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, έρχονται ιστορικές στιγμές απότομων ξεσπασμάτων των μέχρι χτες διστακτικών εργατικών-λαϊκών δυνάμεων. Οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου σμπαράλιασαν τα αστικά κηρύγματα περί “πολιτικού ρεαλισμού”, που επιχειρούσαν να παρουσιάσουν τη Χούντα ως άτρωτη και να περιορίσουν τα αιτήματα στον «στενό ορίζοντα» ανώδυνων για την καπιταλιστική εξουσία επιλογών και αλλαγών.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου, παρά τις συνεχείς προσπάθειες να καταστεί ένα ανώδυνο σύμβολο, παρά την κατασυκοφάντησή του, συνεχίζει να συγκινεί μεγαλύτερες και νεότερες γενιές ως σύμβολο νέων αγώνων και ανυπακοής στα σχέδια της καπιταλιστικής εξουσίας. Αυτά τα 51 χρόνια, επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά το γεγονός ότι καμία διαχείριση του σάπιου συστήματος, “φιλελεύθερη” ή “προοδευτική”, δεν μπορεί να συμβιβάσει τις επιδιώξεις της αστικής τάξης με τα συμφέροντα της εργατικής – λαϊκής πλειοψηφίας, ότι δεν υπάρχει κυβέρνηση, όπως κι αν αυτοχαρακτηρίζεται, που να μπορεί να βελτιώσει τη θέση του λαού στο έδαφος της εξουσίας του κεφαλαίου και παραμένοντας μέσα στις “φυλακές” του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, πολύ περισσότερο να ανοίξει δρόμο για ριζικές αλλαγές.
Μοναδική απάντηση στη σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της προσφυγιάς, των καπιταλιστικών οικονομικών κρίσεων, της ανεργίας και της εξαθλίωσης, είναι η διαμόρφωση της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τους βιοπαλαιστές αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τους νέους και τις γυναίκες από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, που θα βάζει στο στόχαστρο την πραγματική ρίζα των προβλημάτων, τον πραγματικό τους εχθρό: Το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Η πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, αποτελεί τη μόνη διέξοδο στα αδιέξοδα του καπιταλισμού και ταυτόχρονα τον αποδοτικότερο φόρο τιμής σε όσους αγωνίστηκαν για την ανατροπή της απριλιανής δικτατορίας, σε όσους διαχρονικά θυσιάστηκαν για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτά είναι τα “Πολυτεχνεία” της γενιάς μας, για τα οποία αξίζει να αγωνιστούμε!