Για τη λευτεριά και τη λαοκρατία!

Από πάντα, στη συνείδησή μου και στην εκπαιδευτική πράξη, η 28^η Οκτωβρίου ήταν και είναι  η γιορτή του Αντιφασισμού και της Λαοκρατίας. Νομίζω ότι ακριβώς το ίδιο ίσχυε και ισχύει ακόμα για μια ολόκληρη γενιά εκπαιδευτικών, που μπήκαμε στο δημόσιο σχολείο με τη λαχτάρα και το όνειρο να μορφώσουμε τα παιδιά του λαού, ως μέρος του οποίου βλέπαμε και βλέπουμε, ασφαλώς, και τους εαυτούς μας. Δουλειά, χαρά και μόρφωση/ να το ιδανικό μας..

Το αυτονόητο του εορτασμού της ημέρας της απελευθέρωσης από το ναζι-φασιστικό τέρας, της ημέρας της αντιφασιστικής νίκης των λαών, που ίσχυσε πανευρωπαϊκά κατά τη μεταπολεμική περίοδο, στην Ελλάδα ανατράπηκε βάναυσα από τη ρεβανσιστική μετεμφυλιακή δεξιά. Ο εορτασμός της έναρξης του πολέμου σηματοδότησε το ξέπλυμα του εγχώριου μοναρχοφασιστικού και δοσιλογικού εσμού, χάρη στη βοήθεια του οποίου η αστική τάξη αντιμετώπισε νικηφόρα το εαμικό κίνημα, δηλαδή την απειλή από τα κάτω, επέβαλε τη Βάρκιζα, με τα κανόνια του Σκόμπι, και νίκησε στον Εμφύλιο, με την ευγενική χορηγία των  ΗΠΑ. Αυτή η βάρβαρη παραχάραξη της Ιστορίας αναγνωρίζεται, πλέον, δειλά δειλά, ακόμη και από οργανικούς διανοούμενους του συστήματος, των οπαδών του ιστορικού αναθεωρητισμού εξαιρουμένων.

Η βάση για την απίστευτη αντοχή της εαμικής δρακογενιάς, το νόημα του αντιδικτατορικού αγώνα και η Μεταπολίτευση ως έφοδος στον ουρανό συμπυκνώνονται, ως ιστορική κληρονομιά και πνοή ζώσα, ακριβώς στο τρίπτυχο Αλληλεγγύη – Αγώνας – Αξιοπρέπεια. Όποιος θέλει να τρώει/ τίμιο ψωμί για να ζει/ ας μας σταθεί εις το πλάι/ ν΄αγωνιστούμε μαζί… Τι πιο επίκαιρο στις σύγχρονες συνθήκες, μπροστά στην καταιγιστική επίθεση του κεφαλαίου ενάντια σε εργαζόμενους, λαούς, γη και ελευθερία, προς ανάταξη της κερδοφορίας του, μέσα από ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ανήκουστες θηριωδίες, ακρότατη εκμετάλλευση, σκληρότατη  καταστολή, επίμονη πολιορκία και εκμαυλισμό συνειδήσεων, συστηματικό στραγγαλισμό της ουσίας και του νοήματος της ύπαρξης;

Ραγιάδες μεις δεν είμαστε/ούτε και μοιρολάτρες/Παλλαϊκός αγώνας/λαοκρατία είν΄ ο σκοπός μας/ Κάτω ο ιμπεριαλισμός/ντόπιος και ξένος φασισμός…Η θρυλική εαμική Λαοκρατία, ανέκαθεν αντικείμενο χλεύης αλλά και φόβου των ισχυρών και των υπηρετών τους, αντιπροσωπεύει το ριζοσπαστικό δημοκρατικό ιδανικό με πανανθρώπινο ορίζοντα και τον αντιφασιστικό λαϊκό πατριωτισμό του έθνους των εργαζομένων.  Λευτεριά πανώρια κόρη/ λευτεριά τρανή θεά/ στενό πια δε θα ‘χεις χώρο/θα ‘χεις σύνορα πλατιά: διαυγέστατο το πρόσημο, κοινωνικό-ταξικό, με  αιχμή αντιιμπεριαλιστική, και όχι, βέβαια, εθνικοενωτικό ή –ακόμα χειρότερα – εθνικιστικό.

Η προσπάθειά μας να μείνει ζωντανή η μνήμη και το πνεύμα των αγώνων του παγκόσμιου αντιφασιστικού κινήματος, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού, αλλά και των αγώνων  του παρελθόντος γενικότερα, οφείλει να  απέχει παρασάγγες από κάθε είδους νοσταλγία ή ανιστορική λατρεία. Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν στα μουσεία… Η προσπάθεια αυτή έχει λόγο ύπαρξης, όταν υπηρετεί την αναγκαιότητα των αγώνων του σήμερα, όχι ως μίμηση αλλά ως αναδημιουργία. Τη σκέψη αρμάτωσε με νου και γνώση/την πείρα των παλιών κάνε μυστρί/κι από την ήττα κάνε να πυργώσει/ νίκη περήφανη τρανή… Κάθε φορά στην Ιστορία, ο συσχετισμός δυνάμεων  αλλάζει, κοινώς έρχονται τ΄ απάνω κάτω, με την επόμενη ορμητική εισβολή των μαζών στο ιστορικό προσκήνιο: όχι μόνο για  αντί- σταση αλλά και με τον πόθο ενός καλύτερου μέλλοντος για την ανθρωπότητα, που το βλέπουμε, έστω και φευγαλέα, ως δυνατότητα, να  έρχεται ολοζώντανο, λουσμένο σε ένα φως σχεδόν σολωμικό: Λευτεριά πανώρια κόρη/κατεβαίνει από τα όρη/κι ο λαός την αγκαλιάζει/και χορεύει και γιορτάζει…Γιατί ο αγώνας για ένα καλύτερο πανανθρώπινο μέλλον δεν είναι καθήκον και διεκπεραίωση. Είναι περιπέτεια( με την αριστοτελική έννοια, η εις το εναντίον των πραττομένων μεταβολή), δημιουργία, χαρά και νόημα ζωής!