«Θα ήθελα το δωμάτιό μου, να είναι μέσα σε μία αχιβάδα στο βυθό της θάλασσας», γράφει το οκτάχρονο παιδάκι στην έκθεσή του. Και συνεχίζει: « το στρώμα μου θα ήταν από φύκια και τα έπιπλα του δωματίου μου από κοχύλια και από πράγματα που πετάνε οι άνθρωποι στη θάλασσα. Θα έβλεπα από το παράθυρό μου, τα δελφίνια να παίζουν και θα είχα πολλά κατοικίδια, αλλά το αγαπημένο μου, θα ήταν ένας ροζ ιππόκαμπος με μωβ βούλες. Θα έπαιζα όλη μέρα μαζί του και θα ήταν πολύ φωτεινά».
Θα ήθελε να ζει, εκεί που υπάρχει φως και αγάπη. Εκεί που η φύση δημιουργεί και παίζει με τα παιδιά. Ένα ιδανικό μέρος όπου το παιδί μπορεί να εκφραστεί με ελευθερία. Να γευτεί τη φύση, χωρίς να την καταστρέφει. Να παίζει με τα ζώα που βρίσκονται και αυτά εναρμονισμένα με ό,τι είναι γύρω τους. Να τα παρακολουθεί με θαυμασμό και αγάπη.
Επιλέγει τον βυθό της θάλασσας γιατί τα βουνά τα κάψαμε και πέθαναν πολλά ζωάκια και οι ανεμογεννήτριες σκοτώνουν και διώχνουν τα πουλιά. Γιατί οι πόλεις έγιναν αφιλόξενες, γεμάτες βία και τσιμέντο. Γιατί τα δάση κάηκαν και αυτά, ή γέμισαν βίλες και τσιμέντο. Αυτό που μένει είναι ο βυθός της θάλασσας, δεν ξέρει όμως ότι και εκεί οι εταιρείες που αναζητούν πετρέλαιο, διώχνουν και σκοτώνουν τα δελφίνια, τους ιππόκαμπους, καταστρέφουν τα κοχύλια και ρυπαίνουν την θάλασσα.
Τα παιδιά είναι από τη φύση τους αθώα. Αναζητούν την αθωότητα στη φύση. Στα ζώα και τα φυτά. Ταυτίζονται με την φύση και τα ζώα. Αλλά μεγαλώνοντας γεύονται την βία στην κοινωνία, βλέπουν τη φύση να καταστρέφεται, να ποδοπατείται, γεμίζουν τραύματα μέσα στην ευαίσθητη και νεαρή ψυχή τους, γεμίζουν συγκρούσεις που δεν ξέρουν πώς να τις ισορροπήσουν όταν μεγαλώσουν.
Ακούνε για πολέμους, ή είναι θύματα πολέμων, ακούνε για εγκλήματα, ή είναι θύματα εγκλημάτων, ακούνε για τραίνα που συγκρούονται και που μέσα σε αυτά υπήρχαν έφηβοι και νέοι, που πέθαναν.
Με ποιο τρόπο θα μπορέσουμε να τα βοηθήσουμε να διατηρήσουν την αθωότητά τους, ως ενήλικες και μέχρι τα γεράματα; Να ξαναβρούμε και εμείς την χαμένη μας αθωότητα. Να τα σεβαστούμε. Να συσπειρωθούμε προστατεύοντας την φύση, τη θάλασσα, τα βουνά και τα δάση. Να μην αδιαφορούμε για τις δημιουργικές τους δυνάμεις. Να τα βοηθάμε να τις εκφράσουν. Να δείχνουμε συμπόνια στα τραύματά τους. Και στα δικά μας. Να οριοθετήσουμε την σκληρότητα, την βία και την βαρβαρότητα.. Όταν είμαστε πολλοί και όταν θέλουμε, μπορούμε.
Στέφανος Σπάθας στο «Ο σεβασμός και η προστασία του περιβάλλοντος, πυξίδα για τη βιώσιμη ανάπτυξη στον τόπο μας»: “Kαί μιάς καί μιλάμε γιά Συμβούλια καί διαβούλια, υποτίθεται ότι οί Κερκυραϊκές ιστοσελίδες “ειδήσεων”υπάρχουν γιά νά εννημερώνουν τούς Πολίτες όχι…” Ιούλ 22, 17:50
