Η ΒΑΡΚΑ ΜΑΣ Η ΚΟΥΡΕΛΟΥ *

                                      ΚΕΡΚΥΡΑ 5/9/2024

Από την εκλογή του στην  ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας το 2016 ο Κυριάκος Μητσοτάκης βάδισε προς την επιτυχία ενός και μοναδικού στόχου: την ολική αναδιοργάνωση των αστικών δυνάμεων, υπεύθυνων  για την χρεωκοπία της χώρας και την μεγάλη κρίση της περασμένης  δεκαετίας. Μέσα από την πολιτική συμμαχία ακροδεξιάς, παραδοσιακής  δεξιάς και ακραίου κέντρου προχώρησε «σταθερά, τολμηρά, μπροστά» στην αναδιοργάνωση του ελληνικού μικροκαπιταλισμού:  συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, ενίσχυση της ιδιωτικής ασυδοσίας παντού, στέρεη συμμαχία, με απόλυτη φοροασυλία, με το ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο (κατασκευές, τράπεζες, εταιρείες ενέργειας, real estate, απορρίμματα και ΑΠΕ,  ΜΜΕ και εφοπλιστές, περίθαλψη, εκπαίδευση, μεσάζοντες) με απόλυτη επιμονή στο αναπτυξιακό μοντέλο που μας χρεωκόπησε.  Και όλα αυτά με πλήρη παραχώρηση της ιδεολογικής ηγεμονίας στο «ακραίο κέντρο» με προσπάθεια ακύρωσης όλης της «αριστερής μυθολογίας της μεταπολίτευσης». Κυριαρχία της γραμμής «Βορίδη». Αυτή η πολιτική επιδοκιμάστηκε σε  διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις το 2019 και το 2023 στις οποίες η ΝΔ κατήγαγε μια καταλυτική πολιτική νίκη. Όμως  ήδη μετράει φθορά και ρωγμές, κριτική και αποδοκιμασία από τα λαϊκά στρώματα, όπως έδειξαν οι τελευταίες ευρωεκλογές.

Ποια είναι η απάντηση από την σκοπιά της Αριστεράς;

Στο κοινωνικό επίπεδο είναι απαραίτητη   μια νέα συμμαχία μέσα από ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με τα χαμηλά και μεσαία στρώματα, τους ελεύθερους επαγγελματίες,  τους εποχικούς εργαζόμενους,  το «πρεκαριάτο»,  τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα,  τους αγρότες, τους εργάτες του πνεύματος, καλλιτέχνες και εργαζομένους στον χώρο της τέχνης και του θεάματος. Μια συμμαχία με την μαχητική και πολιτική ριζοσπαστική οικολογία, με τις γυναίκες του φεμινισμού και τους υπερασπιστές των δικαιωμάτων,  με τους αγωνιστές των κινημάτων για την επανακατάκτηση του δημόσιου χώρου, της παραλίας, των πλατειών. Αυτό είναι εξάλλου η Αριστερά και αυτό είναι το ριζοσπαστικό στις μέρες μας, με ρεαλισμό, με λογισμό και με όνειρο.

Στο πολιτικό επίπεδο η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από την αναδιοργάνωση του κατακερματισμένου κεντροαριστερού χώρου στα πλαίσια μιας μεγάλης  πολιτικής συμμαχίας από το προοδευτικό κέντρο μέχρι την αριστερά με στόχο  την αναγέννηση της κοινωνίας με κύριους άξονες την ανακατανομή του πλούτου υπέρ των χαμηλών στρωμάτων, την ανοικοδόμηση του κοινωνικού κράτους, την αλλαγή του αναπτυξιακού μοντέλου, την ενίσχυση της μικρής και μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, την προστασία των κοινωνικών αγαθών, της υγείας, της παιδείας,  της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων όλων των πολιτών. Σε αυτό θα κριθούν, και κρίνονται ήδη,  οι σημερινές ηγεσίες του προοδευτικού και αριστερού χώρου.

Αυτό  όμως δεν σημαίνει ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ κατά το πρότυπο του ΠΑΣΟΚ του 1980. Δεν είμαστε στο 2010 ούτε στο 2019. Αν δεν θέλουμε την κυριαρχία της δεξιάς για μια δεκαετία ακόμα, απαιτείται μια σαφής πρόταση και στρατηγική συμμαχιών, όπου δεν έχουν θέση οι ηγεμονισμοί του παρελθόντος, οι αρχηγισμοί και ο κομματικός πατριωτισμός . Και σε αυτό το στόχο απαιτείται η μέγιστη συστράτευση των οργανωμένων κομματικών δυνάμεων και των φίλων του κόμματος, εγχείρημα δύσκολο σε εποχή απαξίωσης των κομμάτων και της  ενεργούς συμμετοχής, κρίσης του πολιτικού συστήματος, απογοήτευσης και συντηρητικής αναδίπλωσης παντού, με τον φόβο του πολέμου και της επιστροφής στις πολιτικές «σταθερότητας» στην Ευρώπη.

Οι προτάσεις οργανωτικών αλλαγών που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έδωσε στη δημοσιότητα δεν προσφέρουν τίποτα σε όλα τα προηγούμενα. Αντίθετα  οδηγούν σε μια ρευστοποίηση του κόμματος και μετατροπή του σε κόμμα του αρχηγού χωρίς δυνατότητα λογοδοσίας και ελέγχου, ένα κόμμα χυλός που βαφτίζει διάλογο  την ψηφιακή επικοινωνία μιας ανώνυμης μάζας μελών και φίλων με κάποια αόρατη Αρχή η οποία  παραλαμβάνει, αποδελτιώνει και οργανώνει απόψεις ανεξέλεγκτα και αδιαφανώς, (βλ. ερωτηματολόγιο , προκριματικές εκλογές και προσυνεδριακός διάλογος) και παραπλανά με τη συνεχή επίκληση της συμμετοχής, ενώ στην πραγματικότητα την υποβαθμίζει στο μεγαλύτερο σημείο.

Μειώνεται δραματικά  η συμμετοχή των αιρετών μελών στο «εθνικό συμβούλιο» με αρμοδιότητες στην πραγματικότητα συμβουλευτικές προς τον πρόεδρο και το Εκτελεστικό Γραφείο, το οποίο αποτελείται αποκλειστικά από μέλη διορισμένα από τον πρόεδρο. Οι Οργανώσεις των Μελών μετατρέπονται σε λέσχες ψηφιακής διαβούλευσης και καταργούνται οι Νομαρχιακές Επιτροπές  το μόνο όργανο που μέχρι στιγμής λειτουργεί, έστω με προβλήματα και ανεπάρκειες και το οποίο  είναι το σημείο αναφοράς, εδώ και πολλά χρόνια, των τοπικών δυνάμεων του κόμματος, το όργανο επικοινωνιακής προβολής του κόμματος στα τοπικά Μέσα, ο μηχανισμός που κινητοποιεί ΟΜ, μέλη και φίλους σε προεκλογικές περιόδους. Τα εναπομείναντα δραστήρια μέλη του κόμματος θα μειωθούν δραματικά.

Η αλλαγή της ονομασίας του κόμματος και της κεντρικής επιτροπής έρχεται σαν το κερασάκι στην τούρτα να συμβολίσει την διακοπή της συνέχειας, την αποκοπή από τις ρίζες αυτού του κόμματος, την πλήρη διάρρηξη της σχέσης με το παρελθόν του ανανεωτικού, ριζοσπαστικού και κομμουνιστικού κινήματος της χώρας, την εγκαθίδρυση ενός νέου, αρχηγικού και προσωποπαγούς κόμματος μιας νεφελώδους και αόριστης «σύγχρονης» αριστεράς. Θα είναι ένα κόμμα χωρίς παρελθόν, αλλά και χωρίς μέλλον. Ένα καράβι στη φουρτούνα χωρίς βύθισμα και έρμα,  μια «βάρκα κουρελού» με πλήρωμα που θα παλεύει με «αντί πανιά, πουκάμισα και με κουπιά τα χέρια*». Λέτε να μην βουλιάξει;

*Ο τίτλος και ο στίχος από το τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Ο Χρήστος Μωραΐτης είναι εκπαιδευτικός, Συντονιστής ΝΕ Κέρκυρας του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., πρ. Πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου Ιονίων Νήσων.