Η βία και το πλαίσιό της και η έγνοια των κυβερνώντων

Με αφορμή την πλατφόρμα καταγγελιών bullying στα σχολεία που “εγκαινίασε” το Υπουργείο Παιδείας και την επαναφορά των πενθήμερων αποβολών:

Δεν υπάρχει σχολική βία, πανεπιστημιακή βία, γηπεδική βία κτλ, αλλά μια ενιαία Βία που σχετίζεται με την ίδια την κοινωνική λειτουργία (προφανώς και υπάρχουν και εξαιρέσεις πχ ψυχιατρικά προβλήματα ή άλλα ατομικά προβλήματα, οι οποίες όμως δεν είναι ο κανόνας).

Η συστημική προσπάθεια να παρουσιάσουν την Βία σαν “θεματική “, δηλαδή σαν ένα κατακερματισμενο φαινόμενο το οποίο δεν σχετίζεται με την ίδια την κοινωνική λειτουργία, αλλά με κάποιες αποκομμένες παραβατικές συμπεριφορές σε συγκεκριμένους χώρους με “ιδιαιτερότητες”, από μεμονωμένα άτομα που “έχουν τα ψυχολογικά τους”, γίνεται εκ του πονηρού.

Η προώθηση της ιδέας ότι τα φαινόμενα βίας, και γενικότερα παραβατικής συμπεριφοράς,  είναι ξεκομμένα από την συνολική κοινωνική πραγματικότητα (δηλαδή από το πλαίσιο μέσα στο οποίο συμβαίνουν) “απαλλάσσει” τους κυβερνώντες από την υποχρέωση τους να “θεραπεύσουν” τις αιτίες της κοινωνικής παρακμής, και τους “επιτρέπει” αφενός να ρίχνουν την αποκλειστική ευθύνη στα ίδια τα “βίαια” άτομα και στους εκπαιδευτικούς, στους γονείς τους κτλ, και αφετέρου μέσω της “ψυχολογικοποίησης” των πάντων να προωθούν ατομικές” λύσεις” ανακούφισης για προβλήματα με κοινωνικό υπόβαθρο.

Η αναφορά του Άδωνι Γεωργιάδη στην Κοινωνιολογία σαν “αριστερή” επιστήμη, καθώς επίσης και η κατάργηση μαθημάτων κοινωνικών επιστημών από το Λύκειο από την υπουργό Κεραμεως, χωρίς καν εισήγηση από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτής Πολιτικής, έχει συγκεκριμένη στόχευση. Το βασικό τους πρόβλημα, του συστήματος δηλαδή και των πολιτικών που το υπηρετούν, δεν σχετίζεται με το αν η Κοινωνιολογία είναι αριστερή, δεξιά ή κεντρώα επιστήμη.

Το βασικό τους πρόβλημα είναι να μην παραδεχθούν ότι υπάρχει Κοινωνία (ένας σύνθετος και πολύπλοκος οργανισμός), κάτι πέρα και πάνω δηλαδή από ένα απλό άθροισμα των ατόμων που την αποτελούν, γιατί τότε θα πρέπει να παραδεχτούν ότι πολλές ανθρώπινες συμπεριφορές δεν είναι απλά ατομικές αλλά κοινωνικές και πηγάζουν από το πολιτικό,κοινωνικό, και οικονομικό σύστημα μέσα στο οποίο γεννιούνται και ζουν οι άνθρωποι.

Αν υπάρχει η Κοινωνία, τότε, οι βίαιες συμπεριφορές ή γενικότερα οι “κακές” συμπεριφορές πυροδοτούνται και από την ιδιότητα μας να είμαστε κοινωνικά όντα (γρανάζια σε ένα σύστημα) και όχι μόνο άτομα.

Αν όμως κάνουν αυτήν την παραδοχή, τότε για να διορθώσουν όλα αυτά τα φαινόμενα  “παραβατικότητας” δεν θα αρκεί απλά και μόνο να αυστηροποιησουν τις ποινές, να βάλουν ατομικά όρια και ατομικούς κανόνες και να δημιουργήσουν “πλατφόρμες καταγγελιών”, αλλά θα πρέπει να αλλάξουν όλο το κοινωνικό σύστημα εκ βάθρων. Πράγμα το οποίο, ούτε μπορούν αλλά, κυρίως, δεν θέλουν…