Βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή…

«Όταν σε πιάνει ο ανθρωπισμός “δεν θα πνιγεί κανείς” τελειώνει το θέμα», είπε ο Άρης Πορτοσάλτε, στον αέρα του ΣΚΑΙ. Και σε μια προσπάθεια να κάνει ακόμη πιο ξεκάθαρες τις απόψεις του πρόσθεσε: «Να μην υποκρινόμαστε. Είναι δύσκολο θέμα. Αν δεν θέλουμε να πνίγεται κανείς θα έρχονται όλοι στην Ελλάδα. Τελειώσαμε». Και συνέχισε για να απαλύνει προφανώς τις εντυπώσεις, λέγοντας ότι «δεν είπα να βουλιάζεις βάρκες»… Υποστήριξε, όμως πως δεν καταλαβαίνει «την αποτροπή». «Τι θα βάλεις ανεμιστήρες να φυσάς να φεύγει η βάρκα πίσω;», συνέχισε…

Είναι φανερό πως ο δημοσιογράφος είναι «απλά» ο τηλε-εκφραστής μιας συστημικής άποψης πως, με σύμμαχο το πνίξιμο, είναι δυνατόν να ελαχιστοποιηθούν οι αφίξεις προσφύγων! Αυτό βεβαίως προϋποθέτει πρώτα να πνίξουμε μαζί και τον ανθρωπισμό μας… Αυτοί οι δύο πνιγμοί είναι απαραίτητο να γίνουν ταυτόχρονα! Εκτός από ορισμένα κριτικά σχόλια από ό,τι απέδειξε η συνέχεια, δεν υπήρξε καμιά απολύτως επίπτωση στα όσα υποστήριξε ο δημοσιογράφος… Γεγονός που κατοχυρώνει το δικαίωμα του, σ’ ένα κεντρικό κανάλι, που η ακροαματικότητα της πρωινής του εκπομπής φτάνει και το 28%, να μπορεί να λέει στον τηλεθεατή πως: «Αν δεν θέλουμε να πνίγεται κανείς, θα έρχονται όλοι στην Ελλάδα»!

Φοβερή εξουσία, και ως τέτοια Τέταρτη, αναφέρονται τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ). Αρχικά αναφερόταν στον έντυπο τύπο, αλλά στη συνέχεια με την φοβερή ανάπτυξη και των υπολοίπων (π.χ. ραδιόφωνο, τηλεόραση, Internet), ως τέταρτη εξουσία χαρακτηρίζονται σήμερα τα ΜΜΕ γενικότερα! Τέταρτη εξουσία τα ΜΜΕ, άλλα από ό,τι αποδεικνύεται παγκοσμίως, μέσα από την καθημερινή πρακτική, αυτή η εξουσία είναι ισχυρότερη από τις υπόλοιπες τρεις, νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική! Έχοντας τη δυνατότητα να διαμορφώνει τη κοινή γνώμη και τις αποφάσεις της διοίκησης στα μέτρα πάντα της κυρίαρχης τάξης, με ό,τι σημαίνει αυτό για τις γενικότερες λειτουργίες ενός κράτους! Χαρακτηριστικό και το απόφθεγμα του Ουμπέρτο Έκο: «Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση…»

«Την κατάρρευση του κομμουνισμού, ο οποίος ήταν μια θρησκεία επίγειας σωτηρίας, την διαδέχθηκε η ορμητική επιστροφή των θρησκειών της επουράνιας σωτηρίας»( Εντγκάρ Μορέν, Γάλλος κοινωνιολόγος-Φιλόσοφος). Το πεδίο είναι ελεύθερο λοιπόν και το μέχρι πριν σε ύπνωση ναζιστικό κτήνος σήκωσε και πάλι τα λάβαρα του θανάτου… Παραδοσιακά χρήσιμο εργαλείο του πλουτοκρατικού συστήματος για λύση «αδιεξόδων», ανοίγει τις πόρτες στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια ή φιλοξενείται στα δεξιά λεγόμενα δημοκρατικά κόμματα… Σχίζει τα φαιά ιμάτια του για τα αγέννητα των αμβλώσεων, αλλά αποστρέφει τα μάτια του αδιαφορώντας προκλητικά για τα κουφάρια των αδικοπνιγμένων μικρών και μεγάλων στο Αιγαίο…Γι’ όλα αυτά και τα χειρότερα που δεν θα αργήσουν να ‘ρθουν σε προστάζουν, πριν απ’ όλα, να πνίξεις τον ανθρωπισμό σου και όχι μόνο για κείνον που έρχεται από το πέλαγος, αλλά και για το διπλανό σου.

Χρειάζεται οργανωμένη αντίσταση σε νέες όμως βάσεις, απέναντι στη βαρβαρότητα που γιγαντώνεται, σε όλα όσα υποβαθμίζουν τον άνθρωπο από τον άνθρωπο, στους εξευτελισμούς, στις υποδουλώσεις και στις ταπεινώσεις… Είναι αυτό που τους φοβίζει, γι’ αυτό εξαφανίζουν από την επικαιρότητα μια Γαλλία που ο λαός της, στη πλειοψηφία του, έξω από συστημικά σχήματα, πολιτικά και συνδικαλιστικά, δίνει επί 46 και πάνω μέρες μια πρωτόγνωρη κινηματική αντικαθεστωτική μάχη! Από τις 5 του περασμένου Δεκέμβρη σ’ ολόκληρη τη χώρα οι συνεχείς κινητοποιήσεις ξεπερνούν σε διάρκεια ακόμα και την ιστορική απεργία του Μάη του 1968! Προχθές ο Μακρόν κάτω από την πίεση διαδηλωτών φυγαδεύτηκε, για να μην λυντσαριστεί, από την πίσω πόρτα του παρισινού θεάτρου Μπουφ-Παριζιέν. «Τίποτε δεν πάει χαμένο, στη χαμένη μας ζωή…» αρκεί να το πιστέψουμε…