Οι ιδανικοί πολιτικοί… αυτόχειρες της Κεντροαριστεράς…

«Ο αληθινός άρχων ου πέφυκε το αυτώ συμφέρον σκοπείσθαι αλλά το τω αρχομένω», έλεγε Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος, Πλάτων, (427-347 π.Χ.), τουτέστιν, «Ο αληθινός άρχοντας δεν πρέπει να κοιτάζει το δικό του συμφέρον αλλά των υπηκόων του». Μήπως, οι ηγέτες ή ηγετίσκοι της σημερινής, πολύ κερματισμένης Κεντροαριστεράς, πράττουν το ακριβώς αντίθετο, σκεπτόμενοι το δικό τους, «μικρομάγαζο», σε βάρος των συμπολιτών τους; Αν αυτό συμβαίνει, τότε, δεν έχουν αυτό που εύγλωττα περιέγραφε ο Ουίνστων Τσώρτσιλ, ότι  «Πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε».!

Η εύστοχη Δεξιά – Η άστοχη Κεντροαριστερά

Οι δύο τελευταίες δημοσκοπήσεις, της OPINION POLL για το ACTION 24 και της Metron Analysis, για Mega, συγκλίνουν στα ίδια συμπεράσματα με όλες τις προηγούμενες : Η Νέα Δημοκρατία παραμένει σταθερά πρώτη, – λίγο πάνω ή λίγο κάτω από το 30%, στην εκτίμηση ψήφου και ανάμεσα στο 22% με 25% στην πρόθεση ψήφου – , και σε διψήφια απόσταση ασφαλείας από το δεύτερο κόμμα, – είτε αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ, είτε η ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΚΕΥΘΕΡΙΑΣ – , ενώ βασικός αντίπαλος του Κυριάκου Μητσοτάκη για την πρωθυπουργία, ήταν και παραμένει ο «Κανένας»·

Οι παραπάνω αριθμοί, επαναλαμβανόμενοι στις κατά διαστήματα διενεργούμενες μετρήσεις των εκλογικών τάσεων της κοινής γνώμης, μαρτυρούν δύο τινά : α) Τέλος οι κοινοβουλευτικά αυτοδύναμες κυβερνήσεις, και β) Τέλος το διπολικό σύστημα διακυβέρνησης, με εναλλαγή δυο κομμάτων στην εξουσία, (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ), έτσι όπως το γνωρίσαμε από την μεταπολίτευση μέχρι και στις εκλογές του 2023. Από τούδε και στο εξής, η μόνη αλλαγή που μπορεί να υπάρξει είναι στο κόμμα επικεφαλής σε κυβέρνηση συνεργασίας. Αυτήν την πολιτική πραγματικότητα δείχνει να έχει κατανοήσει πλήρως η Νέα Δημοκρατία και ουδέν από τα κόμματα ευρισκόμενα στην δεξιά ή αριστερά της όχθη.

Σ΄ αυτό το πολιτικό σκηνικό, οι γαλάζιοι επιτελείς στοχεύουν να διατηρήσουν αφενός μεν την ασφαλή δημοσκοπική πρωτιά, ώστε να διατηρήσουν και την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων μετεκλογικά, κι αφετέρου να κρατήσουν σε απόσταση ασφαλείας το δεύτερο κόμμα σε ένα κεντροαριστερό πολιτικό τόξο κατακερματισμένο κι αναξιόπιστο.

Απέναντι σ΄ αυτόν τον διπλό γαλάζιο πολιτικό στόχο, προσπαθεί να αντιταχθεί το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, κηρύσσοντας ότι «είναι εφικτή η εκλογική πρωτιά», για το άλλοτε κραταιό κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου ή του εκσυγχρονιστή Κώστα Σημίτη. Ωστόσο, ο στόχος του Νίκου Ανδρουλάκη, φαντάζει πολιτικό «όνειρο εαρινής νυκτός». Κάτι παρόμοιο, αρχίζει να φαντάζεται και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, δηλώνοντας ότι «προετοιμάζεται για την πρωθυπουργία». Παρά τις όποιες θεμιτές πολιτικές φιλοδοξίες και στοχεύσεις, του όποιου ή δεύτερου κόμματος, η συνεχιζόμενη διψήφια «διαφορά ασφαλείας», που διατηρεί η Νέα Δημοκρατία, μπορεί να «κουτσουρευτεί» μόνον από ένα ενδεχόμενο κόμμα από τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, – όπως έντονα εσχάτως φημολογείται – , καθώς μια τέτοια εξέλιξη θα αφαιρούσε ποσοστά από τη σταθερή πρωτιά της γαλάζιας παράταξης.!

Τούτων, όλων δοθέντων, ο πολιτικός ανταγωνισμός για τη δεύτερη θέση στο πολιτικό σκηνικό, μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΠΛΕΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, (Νίκου Ανδρουλάκη και Ζωής Κωνσταντοπούλου), σε συνδυασμό με την καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, της ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, του ΜΕΡΑ25 και της μόνιμης άγκυρας που έχει ρίξει το ΚΚΕ στο ιδεολογικό του λιμάνι, «βολεύει»…., μόνον την Νέα Δημοκρατία και θα την «βολεύει», υπό την όποια της ηγεσία.!

Εναλλακτική Πρόταση Διακυβέρνησης

Σύμφωνα πάντα με τις διενεργούμενες δημοσκοπήσεις, υπάρχει, όντως, μια μεγάλη κοινωνική αντιπολίτευση που αναζητά πολιτική και προγραμματική έκφραση διακυβέρνησης σε μια εποχή βαθιάς κρίσης αντιπροσώπευσης με τον προοδευτικό χώρο πολυδιασπασμένο.

Η συγκυρία δείχνει να ευνοεί αυτή την περίοδο κόμματα «αντισυστημικά» που δεν άσκησαν ποτέ κυβερνητική εξουσία, όπως η ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Ακόμα και αν αυτά δεν έχουν πρόγραμμα ή και πρόθεση διακυβέρνησης, οι πολίτες δείχνουν δημοσκοπικά να τα επιβραβεύουν, είτε από πολιτική απόγνωση, είτε λοιδορώντας γενικά την πολιτική και τους πολιτικούς. Διόλου τυχαία, οι 6 στους 10 ερωτώμενους στις δημοσκοπήσεις, απαντούν πως απέχουν από κάθε πολιτική ενέργεια. Σχετικά με τους χειρισμούς της κυβέρνησης, για την τραγωδία των Τεμπών, το 71,2% των ερωτηθέντων εκτιμά ότι από την πλευρά ης κυβέρνησης, υπάρχει προσπάθεια συγκάλυψης ευθυνών για την τραγωδία. Ταυτόχρονα όμως, από την άλλη πλευρά, η αντίληψη ότι η αντιπολίτευση επιχειρεί να εκμεταλλευτεί πολιτικά το δυστύχημα των Τεμπών συμμερίζεται από το 83,7% των πολιτών.

Ουδείς θα αμφισβητήσει, πως τα ευρήματα αυτά δημιουργούν μια ιδιαίτερα βολική συγκυρία για την κυβέρνηση, καθώς η αντιπολίτευση αρέσκεται κι αναλίσκεται σε μια διαρκή καταγραφή και καταγγελία των όποιων αρνητικών πολιτικών της κυβέρνησης, αδυνατεί όμως να παρουσιάσει μια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, μια ομάδα στελεχών που θα υλοποιήσει την εναλλακτική πρόταση και τον ηγέτη που θα πείσει και θα την ενσαρκώσει.!

Μια σωστή εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, πρέπει να έχει τεκμηριωμένες, ρεαλιστικές και κοστολογημένες προτάσεις για την αντιμετώπιση των πραγματικών αναγκών της κοινωνίας και όχι να κάνει «αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση». 

Η αντιπολίτευση οφείλει να έχει σαφείς θέσεις και προτάσεις για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, την ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους, τη ριζική μεταρρύθμιση στο φορολογικό σύστημα, τη μείωση του ενεργειακού κόστους, την στεγαστική κρίση, την αποκέντρωση, το δημογραφικό, τη δημόσια Υγεία – Παιδεία και τον πρωτογενή τομέα.

Μια σωστή, ολοκληρωμένη και πολιτικά ικανή αντιπολίτευση, με τόσα πολλά και σύνθετα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική πολιτεία στην εσωτερική, στην εξωτερική και στην οικονομική της πολιτική, θα έφερνε καθημερινά την κυβέρνηση  στη θέση του απολογούμενου και όχι στην απλή λογική…, «να μαζευτούμε όλοι μαζί να φύγει ο Μητσοτάκης».!

Οι «πολιτικές αυτοχειρίες» της Κεντροαριστεράς

Η Κεντροαριστερά Αντιπολίτευση έχασε την καλή ευκαιρία να παρουσιαστεί ενωμένη ή απλά συνεργαζόμενη, προκρίνοντας κοινή υποψηφιότητα για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Αντίθετα, αποδύθηκε σε έναν εντελώς απολίτικο ανταγωνισμό, προτάσσοντας, τον Τάσο Γιαννίτση το ΠΑΣΟΚ, την Λούκα Κατσέλη ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, ενώ είχε προηγηθεί η ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, η οποία είχε προτείνει τον Χρήστο Ράμμο, ο οποίος παραιτήθηκε από την προεδρική κούρσα όταν διαπίστωσε το πολιτικό αδιέξοδο. Εντελώς πολιτικά ανερμήνευτη παραμένει η απόφαση της ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ να απέχει από την τέταρτη και καθοριστική ψηφοφορία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και πεισματικά να αρνηθεί στήριξη στην υποψηφιότητα της Λούκας Κατσέλη, πρόταση των πρώην συντρόφων της, του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.

Η εμπλοκή, που προέκυψε – μέχρι και την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο – , στη συζήτηση για κατάθεση κοινής πρότασης, Προανακριτική Επιτροπής, από ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, για τον πρώην υπουργό, Κώστα Αχιλλέα Καραμανλή, αναδεικνύει και δη λίαν εμφαντικά το πολιτικό χάσμα που χωρίζει πρώην συντρόφους, οι οποίοι συγκυβέρνησαν την χώρα για τέσσερα και πλέον χρόνια.

Η εμπλοκή εστιάζεται, σε ενδεχόμενη παραπομπή και του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, με την οποία διαφωνεί η ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, θεωρώντας ότι δεν μπορεί να τεκμηριωθεί νομικά. Αντίθετα, στο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, επικρατεί η άποψη ότι μπορεί να σταθεί κατηγορία σε βάρος του πρωθυπουργού για την εντολή μπαζώματος, (συναφής δικογραφία), αλλά και επειδή είχε ενημερωθεί για τα προβλήματα ασφάλειας των σιδηροδρόμων.!

Η προς τούτο διαφωνία προστίθεται στους ήδη «φουρτουνιασμένους κάβους», που καλείται να προσπεράσει η «Όλη Κεντροαριστερά», πριν καταλήξει σε κάποιο σχέδιο εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης.

Η πολιτική εμπλοκή, μεταλλάσσεται σε μια πλήρη πολιτική παραδοξότητα, καθώς είτε μια πρόταση καταθέσει η Κεντροαριστερά, είτε δύο, είτε τρείς, είτε περισσότερες…, εκείνη που τελικά θα περάσει θα είναι η πρόταση της πλειοψηφίας, τουτέστιν της Νέας Δημοκρατίας. Η Κεντροαριστερά γενικά χάνει την ευκαιρία να παρουσιαστεί κοινοβουλευτικά ενωμένη, όπως ενωμένη είναι η ελληνική κοινωνία απέναντι στα 57 θύματα της τραγωδίας…,  να δώσει την πολιτική αίσθηση…, κάποιας πολιτικής συνεργασίας – σύμπλευσης, και ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και η ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ειδικά, χάνουν την ευκαιρία να καταστούν και πάλι αξιωματική αντιπολίτευση…, ήτοι ένα δυναμικό κοινοβουλευτικό εφαλτήριο.

Οι εξελίξεις αυτές, δικαιώνουν τον Στέφανο Κασσελάκη, όταν σε μια «κρίση ειλικρίνειας», είχε πει το αμίμητο : «Αν ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ήταν οργανωμένο κόμμα, εγώ δεν θα εκλεγόμουν ποτέ πρόεδρος του» και αναδεικνύουν τους ηγέτες της Κεντροαριστεράς ταπεινούς – ποταπούς ηγετίσκους…, «ιδανικούς πολιτικούς αυτόχειρες», στο σύνολο της Κεντροαριστεράς.!