Για τους αγώνες των εκπαιδευτικών, και πάλι

Ως δυναμικό κομμάτι των μεγάλων πρόσφατων λαϊκών κινητοποιήσεων και της κοινωνικής αφύπνισης, συνεχίζονται και οι αγώνες στο χώρο της εκπαίδευσης. Χρήσιμο είναι, εντάσσοντας κάθε φορά το μερικό στο γενικό, να τους τοποθετούμε μέσα στο συνολικότερο πλαίσιο της συγκυρίας, ώστε να αναδεικνύεται η σκοπιμότητα και η γενικότερη κοινωνική τους αξία.
Σε παγκόσμιο επίπεδο και σε βάθος πεντηκονταετίας, πλέον, η πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, προς ανάταξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, έχει ενδυθεί την ιδεολογική προβιά του «εκσυγχρονισμού». Στη χώρα μας, όπως και αλλού, συστηματικά από την εποχή της αλήστου μνήμης «μεταρρύθμισης Αρσένη», η παραπάνω πολιτική υλοποιείται στον εκπαιδευτικό χώρο (πάντα με την ευγενική χορηγία ΕΕ, ΟΟΣΑ και σία) με διάφορα εργαλεία:
• Αποψίλωση του περιεχομένου της εκπαίδευσης από το πνεύμα του αστικού διαφωτισμού, στροφή από το ιδανικό της ολόπλευρης γνώσης στην αποσπασματική πληροφόρηση και την εργαλειακή καλλιέργεια δεξιοτήτων
• Εντατικοποίηση των σπουδών και πολλαπλασιασμός των εξεταστικών φραγμών, που οξύνει τον ταξικά επιλεκτικό ρόλο των εκπαιδευτικών θεσμών
• Προϊούσα ιδιωτικοποίηση εκπαιδευτικών τομέων και λειτουργιών, με οχήματα:
• Την παραμέληση – υποχρηματοδότηση γενικής και τεχνικής εκπαίδευσης
• Την συρρίκνωση του δημόσιου σχολικού δικτύου, της ανώτατης εκπαίδευσης και των δομών εκπαίδευσης ενηλίκων και ειδικών κοινωνικών ομάδων(πχ κρατουμένων σε φυλακές)
• Την επέκταση της ανασφαλούς και ελαστικοποιημένης εργασίας των εκπαιδευτικών και των λοιπών εργαζομένων στην εκπαίδευση
• Την αξιολόγηση – κατηγοριοποίηση σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών, με παράλληλη «μανατζεροποίηση» των θέσεων ευθύνης
• Την παράδοση ζωτικών εκπαιδευτικών λειτουργιών σε ιδιώτες – χορηγούς(από τα ΣΔΙΤ και τις ενοικιάσεις σχολικών χώρων μέχρι τα «Ωνάσεια» σχολεία)
Λόγω ιστορικών και κοινωνικών ιδιομορφιών, ο χώρος της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με σπονδυλική στήλη τα πρωτοβάθμια σωματεία του, σήκωσε όλα αυτά τα χρόνια κομμάτι των αμυντικών και διεκδικητικών λαϊκών αγώνων αρκετά μεγαλύτερο από όσο του αναλογεί. Μέσα σε δύσκολες συνθήκες, χιλιάδες εκπαιδευτικοί εξακολουθούν να εμπνέονται από το όραμα μιας δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης που να χωράει όλα τα παιδιά και όλη τη γνώση. Για τις ζωντανές δυνάμεις του εκπαιδευτικού κινήματος, η πάλη αλλά και η αντιμετώπιση των διώξεων, συκοφαντιών και επιθέσεων κυβερνήσεων, καθεστωτικών ΜΜΕ, οργανικών διανοουμένων του συστήματος γινόταν και γίνεται πάντα από τη σκοπιά των γενικότερων λαϊκών συμφερόντων και των μορφωτικών δικαιωμάτων της νέας γενιάς. Η οπτική αυτή γωνία συμπυκνώνεται στα ιστορικά συνθήματα Δάσκαλος σκυφτός / αμόρφωτος λαός και Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι συντεχνία / παλεύουν για δημόσια και δωρεάν παιδεία.
Στην τρέχουσα συγκυρία και στον απόηχο του εγκλήματος των Τεμπών, έχει ζωτική σημασία το να υπάρξει παλλαϊκή κινητοποίηση υπέρ του δημόσιου χαρακτήρα των κοινωνικών αγαθών και της κατοχύρωσής του τώρα, όχι «μετά τις επόμενες εκλογές» ή «του αγίου σοσιαλισμού». Ακριβώς αυτό το χαρακτήρα, της υπεράσπισης των δημόσιων αγαθών, έχει και ο πολυετής αγώνας της εκπαιδευτικής κοινότητας ενάντια στην αξιολόγηση – κατηγοριοποίηση σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών. Να τονιστεί εδώ ότι δεν πρόκειται για κάποια γενική και αόριστη «αξιολόγηση» ή κάποια «αντιεπιστημονική αξιολόγηση», αλλά για σημαντικό πυλώνα της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, που απειλείται από τους εργατικούς – λαϊκούς αγώνες, από την αντιπολίτευση στους δρόμους. Γι΄ αυτό και οι ιθύνοντες έχουν εξαπολύσει ένα τέτοιο, πρωτοφανές στα μεταπολιτευτικά χρονικά, όργιο αυταρχισμού στον εκπαιδευτικό χώρο, με πιέσεις, απειλές, συκοφαντίες, αυθαιρεσίες, διώξεις, καθαιρέσεις, δυνητικές αργίες, αμφισβητώντας, εν τέλει, το κατοχυρωμένο από το αστικό σύνταγμα δικαίωμα της απεργίας. Οι διώξεις έχουν άμεση σχέση με την αντίθεση στην αξιολόγηση και την υπεράσπιση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης και ως τέτοιες πρέπει να αντιμετωπίζονται.
Ο υποταγμένος κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός, κάθε συνδιαχειριστική πολιτική δύναμη, κάθε φορέας που ενδιαφέρεται πρωτίστως για τη δική του πολιτική μακροημέρευση και αναπαραγωγή, έχουν κάθε συμφέρον να ξεδοντιαστεί το εκπαιδευτικό κίνημα, να στερηθεί την όποια κοινωνική δυναμική και αγωνιστική αυτοτέλειά του. Ωστόσο, ως μαχόμενοι εκπαιδευτικοί και του μυαλού εργάτες, είναι στο χέρι μας να κρατήσουμε ψηλά την αξιοπρέπεια της δημόσιας εκπαίδευσης, που είναι και δική μας αξιοπρέπεια. Η ολοζώντανη και κορυφαία αναγκαιότητα της εποχής, το Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία του σήμερα, αλλά και η ως τώρα πείρα μας, μάς δίνουν τη δύναμη να συνεχίσουμε συλλογικά τον αγώνα και να μην επιτρέψουμε στα αξιοθρήνητα απομεινάρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας να τον κλείσουν όπως όπως. Οπωσδήποτε έχουμε ένα γενικότερο πλαίσιο αιτημάτων(δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, σχολικές ανάγκες και υποδομές, εργασιακά, μισθολογικά, συνταξιοδοτικά, δημοκρατικά δικαιώματα, κατάργηση αντιεκπαιδευτικού νομικού πλαισίου). Όμως, αιχμή του αγώνα παραμένει η ανατροπή της αξιολόγησης. Είναι καιρός, πια, και στην εκπαίδευση και στη χώρα γενικότερα, να ανασάνουμε το οξυγόνο της ανατροπής!
Έτσι προχωράμε στην πανελλαδική εκπαιδευτική κινητοποίηση της 29ης Μαρτίου στην Αθήνα και στην πανεργατική – πανελλαδική απεργία της 9ης Απριλίου. Έχουμε βαθιά συνείδηση από πού ερχόμαστε και προς τα πού πάμε, με αγώνες. Και σήμερα και αύριο και όσο χρειαστεί…