Το τέλος μιας εποχής για την Κέρκυρα: Το «αντίο» των Πατέρων Καπουκίνων

Η έλλειψη νέων μοναχών οδηγεί στο οριστικό λουκέτο της μονής που ιδρύθηκε το 1642. Συγκίνηση στην τελευταία λειτουργία και η προσωπική εξομολόγηση του επίτιμου Αρχιεπισκόπου Ιωάννη

Σε βαρύ κλίμα, η καθολική κοινότητα της Κέρκυρας αποχαιρέτησε τους μοναχούς που για αιώνες στήριζαν τους φτωχούς και τους μετανάστες του νησιού.
Από το 1642 αποτελούσε πνευματικό φάρο και καταφύγιο. Η αποχώρηση των μοναχών αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην τοπική κοινωνία.
Ένας ιστορικός κύκλος 381 ετών έκλεισε οριστικά για την Κέρκυρα, βυθίζοντας στη θλίψη την καθολική κοινότητα του νησιού. Η Ιερά Μονή των Πατέρων Καπουκίνων, ένας πνευματικός φάρος που λειτουργούσε αδιάκοπα από το 1642, έβαλε οριστικό λουκέτο. Η αιτία, όπως ανακοινώθηκε, είναι η «έλλειψη κλήσεων», η αδυναμία δηλαδή του Τάγματος να βρει νέους μοναχούς για να επανδρώσουν το μοναστήρι, καθιστώντας τη λειτουργία του αδύνατη.

Η τελευταία Θεία Λειτουργία

Στην τελευταία Θεία Λειτουργία που τελέστηκε ποτέ στον ναό, χοροστάτησε ο σημερινός Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Κερκύρας, Γεώργιος Αλτουβάς, παρουσία και του επίτιμου Αρχιεπισκόπου, Ιωάννη Σπιτέρη, ο οποίος είναι και ο ίδιος Καπουκίνος μοναχός. Μέλη της κοινότητας, άνδρες και γυναίκες που για γενιές ολόκληρες έβρισκαν καταφύγιο και στήριξη στη μονή, δεν μπόρεσαν να κρύψουν τα δάκρυά τους, αποχαιρετώντας τους τελευταίους πατέρες που σε λίγες ημέρες θα εγκατέλειπαν για πάντα το νησί.

Μια ιστορία 381 ετών

Η ιστορία της Μονής των Καπουκίνων στην Κέρκυρα ξεκινά το 1642. Αρχικά ιδρύθηκε για να παρέχει πνευματική υποστήριξη στους στρατιώτες δυτικών δυνάμεων, όμως πολύ γρήγορα ο ρόλος της μετεξελίχθηκε. Οι Καπουκίνοι μοναχοί, ακολουθώντας το παράδειγμα του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, αφοσιώθηκαν στους πιο αδύναμους. Έγιναν το στήριγμα για τους φτωχούς Μαλτέζους μετανάστες που ζούσαν στο περιθώριο της τοπικής κοινωνίας και μετέτρεψαν τη μονή σε ενορία και καταφύγιο για κάθε άνθρωπο που είχε ανάγκη.
Το μοναστήρι, άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιστορία του τόπου, κατάφερε να επιβιώσει ακόμη και από τους σφοδρούς βομβαρδισμούς του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον Σεπτέμβριο του 1943, όταν ο ναός καταστράφηκε ολοσχερώς για να ξαναχτιστεί αργότερα. Για σχεδόν τέσσερις αιώνες, αποτέλεσε έναν «πνευματικό πνεύμονα» για την Κέρκυρα, ένα μέρος όπου η πόρτα ήταν πάντα ανοιχτή για όλους.

Το συγκινητικό αντίο του επίτιμου Αρχιεπισκόπου

Την ατμόσφαιρα της ημέρας και το μέγεθος της απώλειας αποτύπωσε με τον πιο γλαφυρό τρόπο ο Επίτιμος Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Κερκύρας, Ιωάννης Σπιτέρης. Με μια βαθιά προσωπική και συναισθηματική ανάρτηση, περιέγραψε την τελευταία λειτουργία ως μια «λυπημένη μέρα», αποκαλύπτοντας πως και ο ίδιος έκλαψε για το κλείσιμο του μοναστηριού στο οποίο κυριολεκτικά μεγάλωσε.
Σε αυτόν τον χώρο, όπως εξομολογείται, έπαιζε παιδί μετά τον πόλεμο, σε αυτό το πηγάδι έπινε νερό με λεμόνι από τα χέρια των μοναχών και σε αυτή την αυλή πήρε την απόφαση να γίνει και ο ίδιος Καπουκίνος. Η μαρτυρία του δεν είναι απλώς η περιγραφή ενός γεγονότος, αλλά η ζωντανή απόδειξη της βαθιάς σύνδεσης που είχε η μονή με τον κοινωνικό ιστό του νησιού, μια σύνδεση που πλέον κόβεται βίαια, αφήνοντας πίσω της ένα δυσαναπλήρωτο κενό και μια ιστορία που θα μείνει χαραγμένη στην καρδιά των πιστών.

ΜΙΑ ΛΥΠΗΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Σήμερα , στην θεία Λειτουργία με τον σημερινό αρχιεπίσκοπο Γεώργιο Αλτουβά, εμένα και τους Πατέρες Καπουκίνους, η Καθολική Κοινότητα της Κέρκυρας αποχαιρέτησε τους Πατέρες Καπουκίνους, επειδή σε λίγες μέρες το μοναστήρι θα κλείσει λόγω «έλλειψης κλήσεων». Ήταν μια λυπηρή μέρα, γιατί από όλα τα μοναστήρια που έχει αυτό το Τάγμα στην Ελλάδα, αυτό της Κέρκυρας ήταν το πιο ενσωματωμένο στον λαϊκό ιστό.
Οι Καπουκίνοι ήρθαν εδώ στην Κέρκυρα για να βοηθήσουν τους Μαλτέζους μετανάστες, που τότε αποτελούσαν μια κοινότητα φτωχών ανθρώπων, συχνά στο περιθώριο της κοινωνίας. Ο λόγος; Ήταν καθολικοί! Αν και οι συνθήκες έχουν αλλάξει αισθητά, οι Καπουκίνοι, ακόλουθοι του Αγίου Φραγκίσκου, παρέμειναν πάντα δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους. Γι’ αυτό σήμερα άνδρες και γυναίκες έκλαψαν.
Δεν ντρέπομαι να πω ότι κι εγώ, μέσα μου, έκλαψα. Εγώ που από παιδί σύχναζα σε αυτό το μοναστήρι. Ήταν μετά τον πόλεμο, και μαζί με άλλα παιδιά δεν βρίσκαμε καλύτερο μέρος για να παίξουμε στην αυλή του μοναστηριού. Πάντα υπήρχε ένας πατέρας μαζί μας, και όταν ιδρωμένοι και διψασμένοι, μας πρόσφερε ένα ποτήρι δροσερό νερό από το πηγάδι του μοναστηριού, με μια σταγόνα λεμόνι κομμένο από το διπλανό δέντρο, αισθανόμαστε ευτυχισμένοι.
Κι εκεί, ακριβώς αποφάσισα να γίνω κι εγώ Καπουκίνος. Έφυγα για πολλά χρόνια στο εξωτερικό για σπουδές και για την μύησή μου στο Τάγμα.
Ύστερα από χρόνια γύρισα πίσω ως επίσκοπος αυτής της ίδιας κοινότητας, αλλά δεν έπαψα ποτέ να παραμείνω Καπουκίνος και να φοράω το απλό ράσο του Αγίου Φραγκίσκου.
Μια ιστορία κλείνει, μια ιστορία που θα μείνει στην καρδιά των πιστών αλλά και βαθιά μέσα και στη δική μου.