Η Βαβέλ της Κεντροαριστεράς, εδραιώνει το καθεστώς της Δεξιάς…

«Η επιτυχία δεν είναι οριστική, η αποτυχία δεν είναι μοιραία. Αυτό που μετράει είναι το θάρρος να συνεχίσεις», έλεγε ο Άγγλος πρωθυπουργός και «πατέρας» της νίκης, Ουίνστων Τσόρτσιλ. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δείχνει να έχει το πολιτικό θάρρος να συνεχίσει, αφού η αποτυχία της κυβέρνησής του, δεν φαντάζει μοιραία, παρά την διογκωμένη κοινωνική αντιπολίτευση. Απέναντί της, βρίσκει μια ασυντόνιστη και κατακερματισμένη πολιτική αντιπολίτευση, η οποία αδυνατεί να παρουσιάσει μια αξιόπιστη κι εφικτή εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Το ΠΑΣΟΚ, παρά τις εσωκομματικές έριδες κι αντιθέσεις, δεν δέχεται καμιά συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, επιβεβαιώνοντας τον Νικολό Μακιαβέλι, που έλεγε ότι, «οι άνθρωποι ξεχνούν πιο εύκολα τον θάνατο του πατέρα τους παρά την απώλεια της εξουσίας». Και στην Χαριλάου Τρικούπη, δεν ξεχνούν την κατάκτηση των «κομματικών της εδαφών», από τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, από το 2012 κι εντεύθεν.!

Γαλάζια επικοινωνιακή επίθεση στην όλη Κεντροαριστερά

Η Νέα Δημοκρατία, είτε ως κυβέρνηση, είτε ως παράταξη, είτε ο πρωθυπουργός προσωπικά, επιτίθενται στην πληθυντική Αριστερά. Με μια άριστα συντονισμένη επικοινωνιακή πολιτική, τα Μέγαρα Μαξίμου και Πειραιώς, βάλουν συνολικά κατά του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, της ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, κι αναβαθμίζουν ως πολιτικό αντίπαλο την ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, καθώς ο ερειστικός πολιτικός λόγος της Ζωής Κωνσταντοπούλου, θεμελιώνει την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης περί «περιπέτειας κατά την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ», πάνω στην οποία στηρίχθηκε το «αντί ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο». Πρωθυπουργός, κυβέρνηση και κυβερνώσα παράταξη επιτίθενται στην όλη Κεντροαριστερά. Πολιτικά γελοιοποιούν τον Νίκο Ανδρουλάκη, δαίμονοποιούν τον Αλέξη Τσίπρα, απαξιούν τον Αλέξη Χαρίτση και αμφισβητούν τον Βαγγέλη Βενιζέλο. Στην εμπροσθοφυλακή, αυτής της γαλάζιας επικοινωνιακής πολιτικής καταιγίδας, βρίσκονται οι πρώην εκσυγχρονιστές του Κώστα Σημίτη και σημερινοί «ακροκεντρώοι» – κορυφαίοι υπουργοί στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, μερικοί εκ των οποίων ορέγονται και την ηγεσία της γαλάζιας παράταξης.

Απέναντι σ΄ αυτήν, την άριστα συντονισμένη γαλάζια επικοινωνιακή καταιγίδα, η όλη Κεντροαριστερά, παρουσιάζεται ασυντόνιστη και άκρως κατακερματισμένη, αδύναμη να συγκλίνει σε ένα μίνιμουμ κοινό, σαφές, εφικτό κι αξιόπιστο πρόγραμμα εναλλακτικής διακυβέρνησης.

Γαλάζιος στόχος το 30%

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, (ALCO και OPINΙON POLL), παρουσιάζουν την εξής εικόνα στο πολιτικό μας σκηνικό : Πρώτο κόμμα, αναδεικνύεται η Νέα Δημοκρατία, με ένα ποσοστό λίγο πάνω ή κάτω από το 30%. Ακολουθούν 2 κόμματα, ανάμεσα στο 12% με 15%, να κονταροχτυπιούνται για την δεύτερη θέση, το ΠΑΣΟΚ με την Πλεύση Ελευθερίας και την Ελληνική λύση να ακολουθεί σε απόσταση ανάσας από το όποιο τρίτο κόμμα. Έπονται 2 κόμματα, με εξασφαλισμένη την κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση σε χαμηλές δημοσκοπικές επιδόσεις, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ. Τέλος, 5 κόμματα, η ΦΩΝΗ ΛΟΓΙΚΗΣ της Αφροδίτης Λατινοπούλου, το ΚΙΝΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, του Στέφανου Κασσελάκη, η ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, η ΝΙΚΗ και οι ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ, που δίνουν την έσχατη μάχη για να περάσουν το κατώφλι του 3% για την είσοδό τους στο επόμενο κοινοβούλιο.

Μέσα σ΄ αυτό το πολιτικό σκηνικό, οι γαλάζιοι επικοινωνιακοί επιτελείς, έχουν θέσει ως άμεσο στόχο, μέχρι και τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, (ΔΕΘ), τον προσεχή Σεπτέμβριο, η Νέα Δημοκρατία, να κρατήσει, αν όχι και να ξεπεράσει δημοσκοπικά το ποσοστό του 28% των Ευρωεκλογών. Δηλώνουν δε αισιόδοξοι, πως το πολυαναμενόμενο «πακέτο», που θα εξαγγείλει ο πρωθυπουργός από το βήμα της ΔΕΘ, θα ανατάξει την κυβερνώσα παράταξη πολύ πέραν του ψυχολογικού πολιτικού ορίου του 30%. Όσο πιο πάνω από το 30%, τόσο πιο εύκολα θα τεθεί σε εφαρμογή σε σενάριο που θέλει εκλογές την Άνοιξη ή μέχρι την Άνοιξη του 2026, με απώτερο στόχο δεύτερες – δίδυμες εκλογές για κατάκτηση της πολυπόθητης κοινοβουλευτικής αδυναμίας.

Ήδη, ανώτεροι και ανώτατοι κυβερνητικοί επιτελείς, εκμυστηρεύονται σε πολιτικοδημοσιογραφικές συναθροίσεις το ρεφραίν : «Η πρώτη κάλπη βγάζει οργή και η δεύτερη κυβέρνηση».!

ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ  αυτόνομο : Μπορεί.;

Οι επιτελείς της Χαριλάου Τρικούπη, επιμένουν στην αυτόνομη πολιτική πορεία, με στόχο, το άλλοτε κραταιό κίνημα να διεκδικήσει την πρωτιά στις εθνικές εκλογές κι άρα τη συνεπαγόμενη διακυβέρνηση της χώρας.

«Ο στόχος του ΠΑΣΟΚ είναι πολύ καθαρός: να είμαστε πρώτοι ακριβώς για να δρομολογήσουμε τις απαραίτητες προοδευτικές αλλαγές», τονίζει ο εκπρόσωπος Τύπου Κώστας Τσουκαλάς, ως προς την εκλογική στόχευση του κόμματος. Όπως εξηγεί ο κ. Τσουκαλάς, «είναι ένας στόχος εφικτός γιατί ξέρετε η πολιτική είναι κατεξοχήν το πεδίο των μεγάλων ανατροπών. Άρα αυτή η ανατροπή μπορεί να γίνει και πρέπει να γίνει προς όφελος της κοινωνίας για να αποκτήσει έκφραση η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Σε μια περίοδο μεγάλων γεωπολιτικών και γεωοικονομικών ανακατατάξεων οι σοσιαλιστές έχουν να προσφέρουν μια εναλλακτική πρόταση σε αυτή τη δυστοπία που βιώνουμε και απέναντι στην  ασκούμενη πολιτική που διευρύνει τις ανισότητες».

Μέσα στην πολιτική ευφορία, που δημιουργεί ένας τέτοιος πολιτικός στόχος, εύλογα γεννάται το απλό ερώτημα :  Μπορεί, το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, του 13 ή 14 ή έστω και 15%, να διπλασιάσει το ποσοστό του και να ξεπεράσει την σταθερά πρώτη Νέα Δημοκρατία.;

Στους διαδρόμους της Χαριλάου Τρικούπη, εξυφαίνονται ήδη διάφορα σενάρια σε περίπτωση μη επίτευξης του προτασσόμενου στόχου της πρωτιάς. Το πρώτο, ουδείς το κρύβει, θα είναι η επιχείρηση πολιτικής «εκπαραθύρωσης» του Νίκου Ανδρουλάκη από την ηγεσία του κινήματος. Μέγιστο πρόβλημα θα προκύψει για το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, σε περίπτωση εκλογικής πρωτιάς της Νέας Δημοκρατίας, – η πιο πιθανή έκβαση της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης – , και η πρόταση συγκυβέρνησης από την όποια ηγεσία της γαλάζιας παράταξης. Σ΄ αυτήν την περίπτωση η ηγεσία της Χαριλάου Τρικούπη θα βρεθεί προ του διλήμματος, να δεχτεί τη συγκυβέρνηση, όπως πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ θα επεδίωκαν, ή να την απορρίψει με αποτέλεσμα δίδυμες εκλογές κι ενδεχόμενη περαιτέρω εκλογική συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ.!

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα σηματοδοτούσε και τη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, καθώς θα βρεθούν σε αντιπαράθεση οι δεξιόστροφοι της Άννας Διαμαντοπούλου και οι αριστερόστροφοι του Χάρη Δούκα.

Ποια Κεντροαριστερά.;

Πέραν από την όποια δημόσια δήλωση, είναι κοινός τόπος στην Κουμουνδούρου και την Χαριλάου Τρικούπη, ότι, ούτε ο Σωκράτης Φάμελλος ούτε ο Νίκος Ανδρουλάκης αποτελούν εναλλακτική λύση, απέναντι στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ή στην όποια Νέα Δημοκρατία προκύψει προεκλογικά ή μετεκλογικά με την όποια νέα της ηγεσία.

Ο μεν Σωκράτης Φάμελλος, παρά τις πολιτικά υπεράνθρωπες προσπάθειες καταβάλλει, δεν μπορεί να σηματοδοτήσει την πολιτική επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, ο δε Νίκος Ανδρουλάκης, δεν μπορεί να ισορροπήσει τις αντίθετες δυνάμεις, μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Ουδείς, μπορεί να πείσει τους αποστασιοποιημένους ψηφοφόρους, είτε του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ , είτε του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, να επανακάμψουν στις κομματικές τους εστίες και να δραστηριοποιηθούν για την δημοσκοπική ανάκαμψη των παρατάξεών τους.

Το ζητούμενο και για τα δύο κεντρικά κόμματα της Κεντροαριστεράς, με κυβερνητική εμπειρία ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ…, είναι ΠΟΙΟΣ, θα ενώσει τον χώρο αυτό, θα εμπνεύσει και θα αποτελέσει το αντίπαλον δέος στον Κυριάκο Μητσοτάκη ή τον όποιον προκύψει, μετά από μια ενδεχόμενη «αλλαγή καπετάνιου εν πλω», στην γαλάζια παράταξη, όπως σχεδιάζεται στο βαθύ πολιτικό και επιχειρηματικό – οικονομικό παρασκήνιο.!

Προς ώρας, στην ευρύτερη Κεντροαριστερά υπάρχει μια πολυγλωσσία, που εν πολλοίς θυμίζει την βιβλική Βαβέλ. Μέχρις ότου υπάρχει, αυτή η πολυγλωσσία, η Δεξιά με την όποια της ηγεσία, θα παραμένει στην εξουσία, έστω και με κυβερνητικό εταίρο ή εταίρους.!