ΚΚΕ: Να παρακαλάς να βρέξει ή να μη βρέξει; Ιδού η απορία…

Ανακοίνωση του ΚΚΕ Κέρκυρας με αφορμή “τα επαναλαμβανόμενα φαινόμενα που ζούμε με εκνευριστική συνέπεια σε κάθε δυνατή βροχή”

Αναλυτικά:
Με τις συνηθισμένες εικόνες των πλημμυρισμένων σπιτιών, καταστημάτων και δρόμων, των πολλών προβλημάτων, της αγανάκτησης των κατοίκων για τα επαναλαμβανόμενα φαινόμενα που ζούμε με εκνευριστική συνέπεια σε κάθε δυνατή βροχή, η Κέρκυρα υποδέχτηκε την πρώτη ισχυρή καταιγίδα ύστερα από μήνες απόλυτης ανομβρίας.
Ενώ έχουμε περάσει μία περίοδο που όλοι οι «υπεύθυνοι» προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι στην Κέρκυρα έχουμε λειψυδρία, και για αυτό δεν έχουμε νερό, ενώ οι τρεις Δήμοι του νησιού είναι ακόμη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης έρχεται μια πολυπόθητη βροχή και τελικά δημιουργεί τεράστια προβλήματα.
Η τραγική ειρωνεία της ταυτόχρονης λειψυδρίας και των πλημμυρών είναι ο καθρέφτης του κράτους τους. Για μία ακόμη φορά το πολύτιμο αγαθό του νερού που έπεσε στην Κέρκυρα, μας πλημμύρισε και σχεδόν όλο κατέληξε στη θάλασσα λόγω της ανυπαρξίας έργων υποδομής για την αποθήκευσή του ή τον εμπλουτισμό του υδροφόρου ορίζοντα.
Η πραγματική αιτία, για το ότι ο λαός είναι απροστάτευτος, δεν είναι τα καιρικά φαινόμενα, αλλά ο συνολικός σχεδιασμός των πόλεων, των χωριών και της αντιπλημμυρικής προστασίας. Εξάλλου, η πιθανότητα αύξησης των έντονων καιρικών φαινομένων θα έπρεπε να λαμβάνεται υπόψη στον σχεδιασμό και όχι να χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τις καταστροφές.
Τα όποια έργα προστασίας από πλημμύρες είναι μηδαμινά σε σχέση με τα απαιτούμενα. Η αιτία, δεν είναι «ο κακός μας ο καιρός», αλλά ο χαρακτήρας και ο προσανατολισμός του εχθρικού για τον λαό αστικού κράτους. Τα έργα γίνονται με κριτήριο τα συμφέροντα και τα κέρδη των εργολάβων, με το λαό να πληρώνει τα σπασμένα. Είναι ξεκάθαρο, με κάθε τρόπο, ότι οι κυβερνήσεις διαχρονικά αντιμετωπίζουν την πολιτική προστασία με τη λογική του κόστους – οφέλους.
Η κυβερνητική πολιτική για τη διαχείριση του νερού αξιοποιεί συστηματικά τον φόβο της λειψυδρίας για να προωθήσει την αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ με στόχο τη μετατροπή του νερού και της διαχείρισής του σε ακριβό εμπόρευμα, που θα αυξήσει τα κέρδη των ομίλων. Μην ξεχνάμε ότι εντείνονται οι προσπάθειες ιδιωτικοποίησης των ΔΕΥΑ ή τμημάτων αυτών.
Μέρος της ίδιας διαχρονικής πολιτικής είναι η απουσία ολοκληρωμένων μέτρων όπως ο τακτικός έλεγχος, ο καθαρισμός και η συντήρηση υποδομών και δικτύων και πάλι στη λογική κόστους – οφέλους.
Η πολιτική εμπορευματοποίησης της γης, των δασικών οικοσυστημάτων, των παράκτιων περιοχών, η πολιτική της «πράσινης μετάβασης» της ΕΕ, η πολιτική που ξεζουμίζει τα φτωχά λαϊκά στρώματα και περικόπτει κρατικές δαπάνες για την προστασία από καταστροφές και κοινωνικές ανάγκες, για να ενισχύει τους επιχειρηματικούς ομίλους μας φέρνει διαρκώς στην ίδια αδιέξοδη κατάσταση που είτε θα παρακαλάμε για βροχή είτε θα παρακαλάμε να μην βρέξει πολύ.
Το αστικό κράτος εμφανίζεται επιλεκτικά «ανίκανο» όταν πρόκειται για την προστασία του λαού. «Δεν αντέχει» να χρηματοδοτήσει την πολιτική προστασία, αντέχει όμως, για παράδειγμα, να δαπανά δισεκατομμύρια για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, να συμμετέχει ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους.
Ουσιαστική προστασία μπορεί να εξασφαλιστεί στο έδαφος του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας, με κατοχύρωση της κοινωνικής ιδιοκτησίας στη γη, στους φυσικούς πόρους, στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, στις υποδομές, δηλαδή στον σοσιαλισμό. Στον σοσιαλισμό, η παραγωγή, ο χωροταξικός σχεδιασμός, η παρέμβαση του ανθρώπου στη φύση, η υγεία και ασφάλεια εργαζομένων και κατοίκων και η προστασία του περιβάλλοντος καθορίζονται με βάση το κριτήριο της κάλυψης του συνόλου των κοινωνικών αναγκών και όχι το καπιταλιστικό κέρδος. Αυτός ο δρόμος είναι ρεαλιστικός και επίκαιρος. Είναι ο μόνος δρόμος για να ζήσουμε τη ζωή που μας αξίζει.