Η 3η Σεπτέμβρη ως υπενθύμιση και όχι ως νοσταλγία

Η 3η του Σεπτέμβρη δεν είναι απλώς μια ημερομηνία ίδρυσης ενός κόμματος είναι ένα ιστορικό ορόσημο που σηματοδότησε την απαρχή μιας νέας εποχής για την ελληνική κοινωνία.
Ήταν η γέννηση μιάς πολιτικής υπόσχεσης για κοινωνική δικαιοσύνη, εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία. Τα συνθήματα του δεν ήταν μόνο ρητορικά, ήταν η φωνή μιάς κοινωνίας που ήθελε να ξαναγράψει τη μοίρα της.
Σήμερα, 51 χρόνια μετά, η ίδια αυτή κοινωνία βιώνει μια κρίση ταυτότητας, με τις νέες γενιές να αναζητούν ένα νόημα σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, με την τεχνολογία να μετασχηματίζει τις εργασιακές σχέσεις και την καθυμερινότητά τους.
Με το κόστος ζωής να αλλάζει συνεχώς και τις κοινωνικές ανισότητες να διευρύνονται, με την χώρα να παραμένει εγκλωβισμένη σε ένα μοντέλο χαμηλής παραγωγικότητας , χαμηλών μισθών και υψηλής φορολογίας , η συνοχή της ελληνικής κοινωνίας απειλείται σοβαρά από την μετανάστευση των νέων ελλήνων, τη γήρανση του πληθυσμού και την έλλειψη ανθρώπινου κεφαλαίου.
Η απομάκρυνση των πολιτών απο την ενεργή συμμετοχή και η απαξίωση των θεσμών μέσα σε ένα διεθνές πλαίσιο γεωπολιτικών εντάσεων με την πολιτική αντιπαράθεση να εκφυλίζεται συχνά σε επικοινωνιακές τακτικές χωρίς ουσία προκύπτει ως φυσιολογικό αποτέλεσμα όλων αυτών των αιτιών και παραγόντων.
Σήμερα το κοινωνικό συμβόλαιο που θεσπίστηκε με την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ χρειάζεται επαναδιαπραγμάτευση. Όχι με όρους νοσταλγίας, αλλά με τους όρους ανανέωσης.
• Χρειαζόμαστε ένα νέο κοινωνικό όραμα που να ενώνει και όχι να διχάζει.
• Χρειαζόμαστε πολιτικές που να υπηρετούν τον άνθρωπο και να απαντούν στα πραγματικά, καθημερινά του προβλήματα και όχι τα στατιστικά μεγέθη.
• Χρειαζόμαστε ένα νέο “εμείς”, ικανό να κερδίσει την εμπιστοσύνη και συμμετοχή μας.
• Χρειαζόμαστε, τελικά, ένα σύγχρονο προοδευτικό κίνημα, που θέλει να εμπνεύσει, να κινητοποιήσει και να πείσει ότι μπορεί να κυβερνήσει με συγκεκριμένες, ρεαλιστικές, έντιμες, δεσμεύσεις.
Η δίκαιη φορολογία, η εξάλειψη την ανισοτήτων , η έμφαση στην αλληλεγγύη, η ενίσχυση των θεσμών, η διαφάνεια, η ψηφιακή δημοκρατία, η αναδιάρθρωση του παραγωγικού μοντέλου, η ανεξαρτοποίηση της Δικαιοσύνης, η θέσπιση θεσμών λογοδοσίας των πολιτικών εκπροσώπων μας , η καθολική δωρεάν πρόσβαση σε ένα αναβαθμισμένο εθνικό σύστημα υγείας η έμφαση στην κριτική σκέψη την τεχνολογία και την ιστορική συνείδηση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, η θεσμοθέτηση συμβουλίου νεολέας με δικαίωμα πρόσβασης στη νομοθέτηση, είναι μερικές απο αυτές τις δεσμεύσεις.
Δεσμεύσεις που ξεκαθαρίζουν πως η ιδεολογία έχει αξία όταν λειτουργεί ως εργαλείο κατανόησης και προσανατολισμού και όχι ως “ταμπέλα” η αφορμή ακινησίας που ξεκαθαρίζουν πως η συνολική πολιτική μας προγραμματική κυβερνητική πρόταση μπορεί να έχει ιδεολογικό ιστόρικο υπόβαθρο αλλά πρέπει να έχει κοινωνική προτεραιότητα. Να ξεκινά απο τις πραγματικές ανάγκες και να καταλήγει σε λύσεις, να ενώνει αντί να διχάζει, να εμπνέει αντί να κουράζει.
Η 3η Σπτέμβρη δεν είναι τελικά απλά άλλη μια επέτειος, είναι υπενθύμιση ότι η πολιτική μπορεί να έιναι εργαλείο χειραφέτησης και όχι διαχείρισης , ότι οφείλει να ξεκινά απο την κοινωνία και να επιστρέφει σε αυτήν.
Οτι η πολιτική δράση δεν κοιτά πίσω με νοσταλγία αλλά μπροστά με τόλμη.
Σήμερα, σε μια Ελλάδα που παλεύει με την ακρίβεια, την ανασφάλεια και την απογοήτευση δεν υπάρχει χώρος ούτε χρόνος για τίποτε άλλο παρά μόνο για λύσεις.
Δεν υπάρχει χώρος ούτε χρόνος παρά μόνο για ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που θα σαρώνει την αδράνεια και τους φόβους και θα μας εμπνέει για να ονειρευτούμε ξανά.