Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;

Η Κέρκυρα «μας», ως πολυδιαφημισμένο νησί απείρου κάλλους, «βιάζεται φύσει και παρά φύσιν», από ετών και με επιταχυνόμενο τώρα ρυθμό, προκειμένου να παραχθεί χρήμα, πολύ χρήμα, όλο και περισσότερο χρήμα, με προσευχές στους προστάτες της τουριστικής βιομηχανίας για ακόμα περισσότερα κρουαζιερόπλοια και αεροπορικές αφίξεις!

Χωρίς ούτε το ελάχιστο μέρος από αυτόν τον πακτωλό των χρημάτων, που σημαντικό κομμάτι του διαχέεται εκτός από τα μεγάλα πορτοφόλια και στα μεσοστρώματα -εξ αυτού άλλωστε και η σιγή ασυρμάτου- να διατίθεται για κάποιες έστω επιδερμικές αποκαταστάσεις «τραυμάτων» που δέχεται το σώμα της Κέρκυρας «μας» από αυτό το αδιάλειπτο όργιο βιασμών.

Ευτυχώς όμως που αντιδρά από μόνη της και από το υπέδαφός της οδού Αρσενίου (Μουράγια) ξεχειλίζει η οργή της Κέρκυρας «μας» και ξεβράζει περιττώματα, θυμίζοντας στους «ξεχασιάρηδες» που την έχουν αφήσει άπλυτη, ασυντήρητη, με ξεσχισμένα ρούχα, δηλαδή με εμβληματικά κτίρια και κάστρα καταρρέοντα, πως ο βιασμός ξεπέρασε κάθε όριο…

Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Προϋπήρξε, καιρό τώρα, στα Μουράγια επικίνδυνη καθίζηση του οδοστρώματος, δείγμα πως ο δύσμοιρος δρόμος αγκομαχάει να κρατήσει στη ράχη του τεράστια οχήματα παντός τύπου και τονάζ, όπως τα συνεχή δρομολόγια των μονώροφων και διώροφων επιβατικών τουριστικών νταλικών. Η απάντηση τότε ήταν ένα ακόμα μπάζωμα του προβλήματος και σήμερα ο θεός των τροχών βοηθός…
Αντίστοιχο πρόβλημα και με τη διέλευση όλων αυτών των τροχοφόρων κάτω από την αιωνίως ασυντήρητη Πύλη του Αγίου Γεωργίου των Παλαιών Ανακτόρων. Και σ’ αυτή την περίπτωση οι γνωστοί «ξεχασιάρηδες» αδιαφορούν για τους κραδασμούς που επιβαρύνουν το εμβληματικό μνημείο. Και τι έγινε αν κάποια στιγμή αρχίσουν να πέφτουν απάσβεστα και μετά «λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι» πάνω στους αμέριμνους ντόπιους και αλλοδαπούς περιπατητές;

Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Υπάρχουν θεσμοί και υπηρετούντες αυτούς που περιφρουρούν κατά τον… καλύτερο τρόπο το περιτύλιγμα που ακούει στο όνομα Μνημείο ΟΥΝΕΣΚΟ, καλύπτοντας με τη λεκτική αυτή παγκόσμια αναγνώριση την κατάντια της Παλαιάς Πόλης της Κέρκυρας «μας». Κι έτσι από τα δυο φρούρια (παλαιό και νέο) που ανήκουν στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς, το μεν παλαιό κάστρο βρίθει ερειπίων, το δε νέο απροσπέλαστο, με άγνωστη τη κατάντια του, ενδεχομένως και επειδή δεν εξυπηρετεί την τουριστική εκμετάλλευσή του στο άρπα κόλα, ξέμεινε στα αζήτητα.

Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε: ΟΥΝΕΣΚΟ και καμάρι μας! Μοναδικό παράδειγμα για ελληνική πόλη διατήρησης σε τέτοια έκταση του συνόλου σχεδόν του ιστορικού οικιστικού ιστού της, με κτίσματα των 17ου – 19ου αιώνα, έστω και αν σημαντικό μέρος αυτού «στολίζεται» με αναμνηστικά τζοβαΐρια κινεζικής παραγωγής συνοδευόμενα από μουσική υπόκρουση σε φοβερά ύψη που μερικοί… άσχετοι ονομάζουν ηχορύπανση, έστω και αν επιβιώνει ασθμαίνοντας με δρόμους και καντούνια, πεζοδρόμια και πλατείες καλυμμένα από μια θηριώδη βλάστηση τραπεζοκαθισμάτων, και όπου αυτή η βλάστηση δε συμφέρει εισπρακτικά, από παρκαρισμένα τετράτροχα και δίτροχα οχήματα.

Μια πόλη ΟΥΝΕΣΚΟ διακοσμημένη, με ξέχειλους κάδους σκουπιδιών που βρομοκοπάνε αφόρητα, με αναρίθμητα σταντ, ακόμα και με ακατάληπτα γκράφιτι από τηγανόλαδα σε πλάκες πεζοδρομίων και σε οδοστρώματα που ρέουν από ασήκωτους και γι’ αυτό συρόμενους πλαστικούς σάκους, προκειμένου να πεταχτούν σε κάδους απορριμμάτων. Προφανώς ένα αμαξίδιο θα έλυνε το πρόβλημα, αλλά φαίνεται ότι στοιχίζει… πανάκριβα για τις επιχειρήσεις στις οποίες ανήκουν τα τηγανόλαδα από τ’ αποφάγια!

Αυτά και πολλά άλλα που καταγγέλλουν τον κατ’ εξακολούθηση βιασμό της Κέρκυρας «μας» ενοχλούν κάποιους που ανησυχούν ότι, αν αυτές οι «ευαισθησίες» κάποτε υιοθετηθούν, μπορεί να βλάψουν τη μονοκαλλιέργεια της βαριάς τουριστικής βιομηχανίας. Γι’ αυτό, θεωρώντας τους αντιρρησίες στον βιασμό της Κέρκυρας «μας» λαθρόβιους χωρίς δικαίωμα γνώμης και λόγου, τους προτείνουν να μετακομίσουν σε Λαζαρέτα ή ακόμα και σε Μακρονήσια, αν αυτά τα τελευταία δε βρεθούν κατειλημμένα από «λαθραίους ανθρώπους», τουτέστιν πρόσφυγες, σύμφωνα με πρόταση της Λατινοπούλου…