H πόλη δεν είναι εμπορικό λάφυρο

Η Πόλη δεν αντέχει άλλο χωρίς όρια, χωρίς σχέδιο, χωρίς μέτρο.

Το ιστορικό κέντρο της Κέρκυρας δεν είναι εμπορικό λάφυρο. Είναι ο καθρέφτης του πολιτισμού μας.

Με τα χρόνια, και κάτω από το βάρος της ανεξέλεγκτης τουριστικής ανάπτυξης, το ιστορικό κέντρο της Κέρκυρας μετατρέπεται σταδιακά από τόπο ζωής σε πεδίο κατανάλωσης. Μια διαδικασία, που δεν συμβαίνει τυχαία, αλλά αποτελεί το αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών, πρόχειρων ρυθμίσεων και σκόπιμων «ερμηνειών» που εξυπηρετούν τους λίγους εις βάρος των πολλών.

Το Ιστορικό Κέντρο δεν είναι “εμπορική ζώνη” για άνευ όρων εκμετάλλευση. Είναι χώρος κοινός, πολιτισμικός, βιωματικός — και κυρίως χώρος συνύπαρξης. Αυτό τον χαρακτήρα πρέπει να τον υπερασπιστούμε.

Ο αγώνας των κατοίκων δεν είναι «γραφικός ή αρνητικός προς την ανάπτυξη», όπως βολικά παρουσιάζεται. Είναι μια ηθική αξίωση: να επιστρέψει η Πόλη στους ανθρώπους της. Σε εκείνους που τη ζουν, την αγαπούν και τη φροντίζουν. Στους επισκέπτες που σέβονται την ταυτότητά της. Στους κατοίκους που βιώνουν καθημερινά την ασφυξία και την παρακμή της.

Δυστυχώς, με το πρόσχημα της “επένδυσης”, ο δημόσιος χώρος έχει καταστεί λάφυρο ιδιωτικών συμφερόντων. Τραπεζοκαθίσματα χωρίς έλεγχο, αυθαίρετες κατασκευές, κινούμενες διαφημίσεις, κατειλημμένα πεζοδρόμια, δυσκολία πρόσβασης, έλλειψη κανόνων.

Η Πόλη δεν μπορεί να είναι απέραντος τραπεζοκαθισματόδρομος. Ούτε χώρος διέλευσης διώροφων τουριστικών λεωφορείων. Ούτε πάρκινγκ. Είναι, πάνω απ’ όλα, ο τόπος ζωής των ανθρώπων της. Και αυτό πρέπει να αποτελεί αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα.

Αναγνωρίζουμε τις πιέσεις που δέχονται οι μικρές επιχειρήσεις. Η επιβίωσή τους είναι κρίσιμη για την τοπική οικονομία. Όμως η ανάγκη δεν μπορεί να οδηγεί στην ανομία. Χρειάζεται δικαιοσύνη, μέτρο και κανόνες για όλους.

Δεν μπορούμε να γίνουμε συνένοχοι στην εγκατάλειψη της κατοικίας, ούτε στην υποβάθμιση της καθημερινότητας. Ούτε να επιτρέψουμε η αντιπαράθεση κατοίκων και επιχειρηματιών να λειτουργεί ως εύκολη πολιτική δικαιολογία για την απουσία στρατηγικής και πολιτικής βούλησης.

Ο δημόσιος χώρος ανήκει σε όλους όσους τον σέβονται, τον χρησιμοποιούν με μέτρο και τον φροντίζουν. Δεν ανήκει σε όσους τον αντιμετωπίζουν ως πλατφόρμα για γρήγορο κέρδος.

Ήρθε η ώρα για μια νέα πολιτική για το ιστορικό κέντρο: Με σαφείς κανόνες. Με προτεραιότητα στον άνθρωπο. Με εγγυήσεις για τη συμβίωση κατοίκων, επισκεπτών και επιχειρηματιών. Η αξιοποίηση της διεθνούς εμπειρίας σχετικά με την αντιμετώπιση των ίδιων προβλημάτων από άλλες ιστορικές ευρωπαϊκές πόλεις (Brecia, Amersfoort, Potsdam,Toledo, Dubrovnik) θα προσέφερε δοκιμασμένες λύσεις.

Η υιοθέτηση μιας τέτοιας πολιτικής δεν είναι πράξη διαχείρισης, αλλά πράξη ευθύνης. Είναι το βήμα που χρειάζεται για να αποκαταστήσουμε τον δημόσιο χώρο ως κοινό αγαθό, να προσφέρουμε ποιότητα ζωής στους κατοίκους και τους επισκέπτες μας, να αναβαθμίσουμε την εμπειρία των επισκεπτών και να στηρίξουμε δίκαια την τοπική οικονομία.

Είναι , πιστεύω, η μόνη οδός για να διασφαλίσουμε ότι το ιστορικό μας κέντρο θα παραμείνει τόπος αυθεντικής ζωής , πολιτισμού και ανάπτυξης και όχι πεδίο φθηνού τουρισμού..
Μια Πόλη με όρια, με σχέδιο και με μέτρο, μια Πόλη και Οικονομία με μέλλον.