Τι συμβαίνει με τις τράπεζες πια;

Πόσες φορές χρειάστηκε να πληρώσετε μια τραπεζική υπηρεσία, που κάποτε ήταν δωρεάν; Την τελευταία περίοδο, οι τράπεζες προσπάθησαν ξανά να περάσουν νέες χρεώσεις «από την πίσω πόρτα», σε βασικές συναλλαγές που όλοι κάνουμε σχεδόν καθημερινά. Μια απλή ανάληψη, μια μεταφορά, ακόμη και η ενημέρωση του υπολοίπου σας, θα ξεφυτρώνουν ως χρεώσεις σε κάθε συναλλαγή. Δεν είναι η πρώτη φορά, και σίγουρα ούτε η τελευταία. Πάντα θα βρουν νέους τρόπους να μεταμφιέσουν την χρέωση. Αλλάζουν όρους, μετονομάζουν υπηρεσίες, σπάνε παλιές δωρεάν λειτουργίες σε επιμέρους χρεώσιμα βήματα.

Τι συμβαίνει όμως; Φαίνεται ότι δεν μας συμπαθούν και πολύ, ως καταναλωτές.

Κλείνουν τα φυσικά τους καταστήματα, υποστελεχώνουν τα καταστήματα που απέμειναν, ο κισσές πλέον αφορά πολύ συγκεκριμένες συναλλαγές, με αποτέλεσμα ατέλειωτη ταλαιπωρία για τον πελάτη.

Πουλάνε τα κόκκινα σε εταιρείες διαχείρισης, στις οποίες έχουν ποσοστά. Βγάζουν διαταγές πληρωμής και πλειστηριασμούς σωρηδόν προς όλους τους πρώην πελάτες τους.

Ακόμη και η πρόσβαση στα χρήματά σας γίνεται πεδίο κερδοσκοπίας. Τα δίκτυα ΑΤΜ, που είναι στοιχειώδη υποδομή, πωλούνται σε ιδιωτικές εταιρείες, που ξανά οι ίδιες οι τράπεζες έχουν ποσοστά. Το αποτέλεσμα; Περισσότερες προμήθειες, λιγότερη διαφάνεια και μια νέα γενιά «διοδίων» για να κάνετε ανάληψη από τα δικά σας χρήματα.

Γιατί όμως;

Εμείς τους ξελασπώσαμε από την κρίση.

Από εμάς δημιουργούν χρήμα.

Εμείς τους στηρίζουμε.

Η επίσημη αφήγηση είναι η ανάγκη «εκσυγχρονισμού» και «ψηφιακής μετάβασης». Στην πράξη, όμως, πρόκειται για στρατηγική ελαχιστοποίησης κόστους και μεγιστοποίησης εσόδων. Κλείνουν φυσικά καταστήματα για να μειώσουν λειτουργικά έξοδα, μεταφέροντας την ευθύνη της εξυπηρέτησης στον πελάτη, ο οποίος πρέπει να επενδύσει σε τεχνολογία, χρόνο και νέες δεξιότητες για να κάνει ό,τι πριν γινόταν σε λίγα λεπτά στο φυσικό κατάστημα.

Φοβούνται τον ανταγωνισμό των digital banks. Εκεί, οι βασικές συναλλαγές είναι γρήγορες, απλές και σχεδόν πάντα δωρεάν. Οι νέες γενιές, ιδιαίτερα κάτω των 30, στρέφονται μαζικά σε αυτές, αναζητώντας διαφάνεια, χαμηλό κόστος και πραγματική ευκολία. Οι εγχώριες τράπεζες βλέπουν τα μερίδιά τους να συρρικνώνονται και προσπαθούν να ανακόψουν τη διαρροή πελατών, όχι όμως με ουσιαστικές αλλαγές πολιτικής, αλλά πρακτικές αντι-καταναλωτικές.

Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα όπου οι τράπεζες έχουν ήδη διασωθεί πολλαπλές φορές με χρήματα των φορολογουμένων. Η αλήθεια είναι πως οι ελληνικές τράπεζες, ακόμη και μετά από την κρίση και την ανακεφαλαιοποίησή τους με δημόσιο χρήμα, δεν άλλαξαν ουσιαστικά φιλοσοφία.

Το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα δεν σε εξυπηρετεί, σε εκμεταλλεύεται μεθοδικά, και ειδικά τώρα, διότι το μέλλον του διαβλέπεται ζοφερό.

Όσο οι ρυθμιστικές αρχές αρκούνται σε ημίμετρα και ανακοινώσεις εντυπώσεων, η εκάστοτε κυβέρνηση θα τρέχει πίσω από τις τράπεζες, ή θα αναγκαστούν αυτές να τρέξουν μπροστά από τις εξελίξεις.