Πάσχα 2025 στην Κέρκυρα: Αντί για ρεκόρ, προβληματισμός

Εν αναμονή των επίσημων στατιστικών από τον Οργανισμό Λιμένος Κέρκυρας (ΟΛΚΕ) και τη Fraport Greece για την πασχαλινή κίνηση του 2025, είναι ακόμη νωρίς για ασφαλή συμπεράσματα. Ωστόσο, τα πρώτα δείγματα από την αγορά και τον τουρισμό δημιουργούν έναν έντονο προβληματισμό σε μια χρονιά που αναμενόταν ιδιαιτέρως θετική για τη νησιωτική οικονομία.

Σε ένα νησί όπως η Κέρκυρα, όπου ο τουρισμός αποτελεί τη βασική πηγή εισοδήματος, η παραμικρή κάμψη εγείρει ανησυχίες. Η εξάρτηση από μια μονοκαλλιέργεια —αυτή του τουρισμού— αφήνει έκθετη την τοπική οικονομία, ιδιαίτερα όταν δεν υπάρχουν σταθερές εναλλακτικές ή όταν οι υποδομές δεν επαρκούν για την υποστήριξη άλλων παραγωγικών τομέων.

Η Κέρκυρα, αν και διαθέτει πλούσια φυσική ομορφιά, εύφορη γη και στρατηγική γεωγραφική θέση, φαίνεται ανίκανη να αξιοποιήσει άλλες παραγωγικές δυνατότητες. Η αγροτική και ζωική παραγωγή παραμένουν σε ιστορικά χαμηλά, ενώ οι τομείς της τεχνολογίας, των υπηρεσιών και της καινοτομίας αδυνατούν να ριζώσουν λόγω των ανεπαρκών υποδομών — με το διαδίκτυο, το νερό και οι συγκοινωνίες να βρίσκονται σε ελλειμματική κατάσταση.

Αναρωτιόμαστε, λοιπόν: ποιος είναι ο ρόλος των ανθρώπων, των στελεχών του Δήμου Κερκυραίων, της πολιτικής εξουσίας, των ελληνικών κυβερνήσεων; Η απουσία στρατηγικής είναι εμφανής και εντείνεται από δύο κρίσιμους πυλώνες που εμποδίζουν κάθε υγιή αναπτυξιακή προσπάθεια: το ακατάλληλο επιχειρηματικό περιβάλλον και το εχθρικό τραπεζικό σύστημα. Προστίθενται η ακαμψία της γραφειοκρατίας και η πλήρης έλλειψη καθοδήγησης της αγοράς σε νέες κατευθύνσεις.

Σε τοπικό επίπεδο, παρότι η πόλη της Κέρκυρας αποτελεί ένα μοναδικό αστικό πεδίο με έντονο ιστορικό και πολιτιστικό αποτύπωμα, η πολυδιαφημισμένη έννοια της «αειφορίας» μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή: έλλειψη βασικών κοινωνικών αγαθών όπως το καθαρό νερό, προβλήματα με τη διαχείριση απορριμμάτων και ανεπαρκές δίκτυο συγκοινωνιών.

Αναρωτιόμαστε, λοιπόν: ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος των στελεχών του Δήμου Κερκυραίων, της τοπικής αυτοδιοίκησης, των εκλεγμένων εκπροσώπων που διαχειρίζονται χρόνια τώρα τις τύχες του νησιού; Πόσες ακόμη χαμένες ευκαιρίες χρειάζονται για να αντιληφθούν ότι το νησί έχει ανάγκη από έργα και όχι από ευχολόγια, φωτογραφίες και εξαγγελίες χωρίς αντίκρισμα;

Η απουσία στρατηγικής δεν είναι απλώς εμφανής· είναι κραυγαλέα και εξοργιστική. Δεν υπάρχει ούτε όραμα, ούτε σχέδιο, ούτε διάθεση να δημιουργηθούν οι συνθήκες για να ανθίσουν άλλοι τομείς πέρα από τον τουρισμό. Και όταν ακόμη κι αυτός ο τομέας δείχνει σημάδια κόπωσης, τι απομένει;

Η τοπική εξουσία φαίνεται εγκλωβισμένη σε μια νοοτροπία διαχείρισης της μιζέριας, αντί να διεκδικήσει ριζικές λύσεις. Αντί να διαμορφώσει ένα πλαίσιο στήριξης της πραγματικής επιχειρηματικότητας, αναλώνεται σε μικροπολιτικές ισορροπίες, παλινδρομήσεις και βολικές σιωπές.

Και όλα αυτά σε ένα νησί που θα μπορούσε να είναι πρότυπο ανάπτυξης στο Ιόνιο. Αντί για πρότυπο, όμως, καταλήγει παράδειγμα προς αποφυγή.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ο τουρισμός μοιάζει να αποτελεί τη μοναδική σανίδα σωτηρίας, και αυτή στηριγμένη κυρίως στις προσπάθειες μικρών ιδιωτών και οικογενειακών επιχειρήσεων. Όμως, όταν ακόμη και αυτός ο πυλώνας παρουσιάζει αστάθεια, οφείλουμε να αναρωτηθούμε: ποιο είναι το μέλλον της Κέρκυρας;

Το φετινό Πάσχα λειτούργησε σαν καμπανάκι. Οι προβληματισμοί δεν μπορούν πλέον να παραμένουν στο περιθώριο — απαιτείται στρατηγικός ανασχεδιασμός, επενδύσεις σε υποδομές και αναζωογόνηση του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα. Η Κέρκυρα έχει δυνατότητες, αλλά χρειάζεται και σχέδιο για να τις αξιοποιήσει.