«Η Υποκρισία της Καταστολής: Χειροπέδες στις Τουρίστριες, Ασυλία στους Υπεύθυνους»

Οι εικόνες που ήρθαν στη δημοσιότητα από την πόλη της Κέρκυρας, όπου ομάδα τουριστριών επιδόθηκε σε pole dancing, στο χώρο των παλαιών ανακτόρων και στη συνέχεια συνελήφθη, δημιούργησαν αίσθηση και συζητήσεις ανά την χώρα. Το περιστατικό μεταδόθηκε επίσης από μεγάλα Ευρωπαϊκά μέσα, προκαλώντας αμηχανία για τη δημόσια εικόνα του νησιού μας. Ενώ η πράξη ήταν απρεπής για τον συγκεκριμένο χώρο, η υπερβολική αντίδραση των αρχών ανέδειξε για ακόμη μια φορά την επιλεκτική αυστηρότητα που χαρακτηρίζει τη διαχείριση προβλημάτων στον τόπο μας.

Η αντιμετώπιση του περιστατικού, με τις τουρίστριες να οδηγούνται με χειροπέδες ενώπιον του εισαγγελέα, δημιουργεί εύλογα ερωτήματα για την επιλεκτική αυστηρότητα που επιδεικνύουμε ως κοινωνία.

Την επιλεκτική αυστηρότητα που επιδεικνύει η Πολιτεία όταν πρόκειται για εντυπώσεις και «τάξη», τη στιγμή που το ίδιο το νησί ασφυκτιά μέσα στην εγκατάλειψη.

Πίσω από τις φωτογραφίες και τα πλάνα, κρύβεται ένα πολύ πιο οδυνηρό ερώτημα: ποια εικόνα πραγματικά θέλουμε να προστατεύσουμε – αυτή της αταξίας ή αυτή της αλήθειας; Η εικόνα μιας πόλης παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς δεν καταστρέφεται μόνο από μια λάθος επιλογή χορού, αλλά από τη χρόνια αδιαφορία και την έλλειψη μέτρων για την καθημερινότητα των πολιτών, των επισκεπτών και των επαγγελματιών. Η πραγματική προσβολή του τόπου μας είναι η ανοχή στη διαρκή υποβάθμιση. Είναι η ασυνέπεια των υπευθύνων που παραβλέπουν τα προβλήματα και αρκούνται στο να καταδικάζουν το απρόοπτο, ενώ αγνοούν το καθημερινό.

Πόση αλήθεια ειλικρίνεια, έχει η ευαισθησία μας όταν το νησί καταρρέει; Πώς γίνεται να προσβαλλόμαστε τόσο εύκολα από έναν στύλο χορού, αλλά όχι από τα σκουπίδια που ξεχειλίζουν στους δρόμους; Από τους σπασμένους κάδους, την έλλειψη φωτισμού, την ανεπάρκεια νερού και τις δημόσιες υποδομές που θυμίζουν βομβαρδισμένο τοπίο και όχι κορυφαίο τουριστικό προορισμό; Να καταδικάσουμε τις τουρίστριες γιατί προσέβαλαν την αισθητική και την ιστορία μας. Ποιος θα καταδικάσει εμάς για την υποκρισία του να τιμωρούμε αυστηρά το πρόσκαιρο, την ίδια στιγμή που αφήνουμε να ρημάζει το μόνιμο ;

Υπήρξε ποτέ καμία σύλληψη για την κατάσταση των δρόμων, όπου καθημερινά άνθρωποι σκοτώνονται ή τραυματίζονται; Για τα βουνά από σκουπίδια, όχι μόνο στις τουριστικές περιοχές, αλλά και στα σχολεία των παιδιών μας, όπως χθες στο Γυμνάσιο – Λύκειο Λευκίμμης; Για την υγειονομική απειλή που συνεπάγονται όλα αυτά; Για τα διαφυγόντα κέρδη των τοπικών επιχειρήσεων, που ζουν από τον τουρισμό αλλά λειτουργούν μέσα σε τριτοκοσμικές συνθήκες; Για την έλλειψη νερού, που για εβδομάδες αφήνει σπίτια και επιχειρήσεις χωρίς μια σταγόνα, δημιουργώντας κινδύνους, αγανάκτηση και οικονομική ασφυξία;

Ο πολιτισμός δεν διασώζεται με χειροπέδες και δεν προστατεύεται με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα. Το να επιλέγουμε τι μας προσβάλλει και τι όχι, ανάλογα με το αν έχει τηλεοπτικό ενδιαφέρον, δεν είναι δικαιοσύνη – είναι υποκρισία. Ο πολιτισμός διασώζεται με υποδομές, με ευθύνη, με φροντίδα και ενδιαφέρον. Προστατεύεται με πράξεις, παιδεία, ασφάλεια, συνέχεια και συνέπεια. Η εικόνα μιας πόλης δεν αποκαθιστάτε απλώς με μια «συγγνώμη» στον πολιτισμό από μια τουρίστρια, αλλά με σεβασμό στον ίδιο τον τόπο, κάθε μέρα.

Προσβάλλεται από τη χρόνια εγκατάλειψη, την ανευθυνότητα και τη συνεχιζόμενη σιωπή απέναντι στα ουσιαστικά προβλήματα. Γιατί όσο οι ίδιοι άνθρωποι παραμένουν στα ίδια πόστα, χωρίς να λογοδοτούν, όσο η αδιαφορία καλύπτεται με υπερβολές, όσο δεν υπάρχει τιμωρία για την αληθινή υποβάθμιση του τόπου μας, τότε καμία χειροπέδα δεν σώζει την εικόνα – ούτε το μέλλον – της Κέρκυρας.